2. Lcd Soundsystem - American Dream (DFA Records)
Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα, μέχρι να τελειώσει αυτό το κείμενο, να έχω μετανιώσει που δεν μπήκαν οι Lcd στην κορυφή αυτής της λίστας. Γιατί κατάφεραν το ακατόρθωτο με την επιστροφή τους. Κατάφεραν να γράψουν καλύτερο δίσκο από το Sound of Silver, που κατά τη γνώμη μου είναι μία από τις σπουδαιότερες και επιδραστικότερες κυκλοφορίες της προηγούμενης δεκαετίας.
Αν αφήσουμε στην άκρη όλα τα τερτίπια του James Murphy που οδήγησαν στο εν λόγω reunion (για τα οποία έχει χυθεί αμέτρητο διαδικτυακό μελάνι) θα βρούμε στον πυρήνα του δίσκου μια γραφή παλαιάς κοπής. Άλλωστε, μιλάμε για έναν από τους μεγαλύτερους nerds της σύγχρονης μουσικής (ακούστε τις μπάντες στις οποίες αναφέρεται στο αγαπημένο I'm Losing My Edge), ο οποίος πρώτα άκουσε ένα σκασμό δίσκους και μετά αποφάσισε να γράψει τη δική του μουσική.
Ήταν κατά γενική ομολογία ο πρώτος που "έπαιξε" daft punk στα ροκ παιδιά του CBGB'S και ταυτόχρονα ο ιδρυτής του fan club των τεράστιων και αγαπημένων Fall, αυτός που έστησε το Despacio μαζί με τους 2ManyDjs, ένα soundsystem τεράστιων προδιαγραφών δομημένο για μία πραγματικά αναλογική ηχητική εμπειρία στα dancefloors και πάει λέγοντας...
Στο American Dream συνεχίζει να πραγματεύεται όλα αυτά που υποτίθεται απασχολούν τον μέσο τριαντάρη στην εποχή που η μουσική από ταυτότητα έγινε εργαλείο. Αναρωτιέται αν είμαστε ακόμα αρκετά relevant σε σχέση με τους τριγύρω μας, προσπαθεί να ψυχολογήσει το πώς είναι να μεγαλώνεις, να χάνεις ανθρώπους και φιλίες και πώς μπορείς να προσαρμόζεσαι εν μέσω όλων αυτών. Και όλα αυτά τα ερωτήματα μπλεγμένα με Moog μπασογραμμές και "φυσικά" τύμπανα που σε κάνουν να κουνιέσαι. Όσα αγαπήσαμε στους Lcd Soundsystem, δηλαδή, από την εποχή που ανατριχιάζαμε με το All My Friends.
Η αύρα του Bowie βρίσκεται σε όλο το άλμπουμ ( το black screen είναι ξεκάθαρα ένας φόρος τιμής στον κορυφαίο όλων) και πολλοί το παρομοίασαν με την Berlin Trilogy του και ειδικά με το Low. Ταυτίζομαι ως ένα σημείο, αλλά πιστεύω ότι είναι μόνο η αρχή αυτής της επιρροής, η οποία μελλοντικά θα δώσει ακόμη καλύτερα αποτελέσματα.
Το άλμπουμ περιέχει και το I Used To, το καλύτερο φετινό τραγούδι και το δεύτερο αγαπημένο μου. Πώς γίνεται αυτό θα μου πείτε. Η εξήγηση αύριο που θα τα μαζέψουμε για το νο 1.
Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα, μέχρι να τελειώσει αυτό το κείμενο, να έχω μετανιώσει που δεν μπήκαν οι Lcd στην κορυφή αυτής της λίστας. Γιατί κατάφεραν το ακατόρθωτο με την επιστροφή τους. Κατάφεραν να γράψουν καλύτερο δίσκο από το Sound of Silver, που κατά τη γνώμη μου είναι μία από τις σπουδαιότερες και επιδραστικότερες κυκλοφορίες της προηγούμενης δεκαετίας.
Αν αφήσουμε στην άκρη όλα τα τερτίπια του James Murphy που οδήγησαν στο εν λόγω reunion (για τα οποία έχει χυθεί αμέτρητο διαδικτυακό μελάνι) θα βρούμε στον πυρήνα του δίσκου μια γραφή παλαιάς κοπής. Άλλωστε, μιλάμε για έναν από τους μεγαλύτερους nerds της σύγχρονης μουσικής (ακούστε τις μπάντες στις οποίες αναφέρεται στο αγαπημένο I'm Losing My Edge), ο οποίος πρώτα άκουσε ένα σκασμό δίσκους και μετά αποφάσισε να γράψει τη δική του μουσική.
Ήταν κατά γενική ομολογία ο πρώτος που "έπαιξε" daft punk στα ροκ παιδιά του CBGB'S και ταυτόχρονα ο ιδρυτής του fan club των τεράστιων και αγαπημένων Fall, αυτός που έστησε το Despacio μαζί με τους 2ManyDjs, ένα soundsystem τεράστιων προδιαγραφών δομημένο για μία πραγματικά αναλογική ηχητική εμπειρία στα dancefloors και πάει λέγοντας...
Στο American Dream συνεχίζει να πραγματεύεται όλα αυτά που υποτίθεται απασχολούν τον μέσο τριαντάρη στην εποχή που η μουσική από ταυτότητα έγινε εργαλείο. Αναρωτιέται αν είμαστε ακόμα αρκετά relevant σε σχέση με τους τριγύρω μας, προσπαθεί να ψυχολογήσει το πώς είναι να μεγαλώνεις, να χάνεις ανθρώπους και φιλίες και πώς μπορείς να προσαρμόζεσαι εν μέσω όλων αυτών. Και όλα αυτά τα ερωτήματα μπλεγμένα με Moog μπασογραμμές και "φυσικά" τύμπανα που σε κάνουν να κουνιέσαι. Όσα αγαπήσαμε στους Lcd Soundsystem, δηλαδή, από την εποχή που ανατριχιάζαμε με το All My Friends.
Η αύρα του Bowie βρίσκεται σε όλο το άλμπουμ ( το black screen είναι ξεκάθαρα ένας φόρος τιμής στον κορυφαίο όλων) και πολλοί το παρομοίασαν με την Berlin Trilogy του και ειδικά με το Low. Ταυτίζομαι ως ένα σημείο, αλλά πιστεύω ότι είναι μόνο η αρχή αυτής της επιρροής, η οποία μελλοντικά θα δώσει ακόμη καλύτερα αποτελέσματα.
Το άλμπουμ περιέχει και το I Used To, το καλύτερο φετινό τραγούδι και το δεύτερο αγαπημένο μου. Πώς γίνεται αυτό θα μου πείτε. Η εξήγηση αύριο που θα τα μαζέψουμε για το νο 1.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου