1. Protomartyr - Relatives In Descent (Domino)
Στην κορυφή για φέτος η πιο φορμαρισμένη post punk μπάντα που κυκλοφορεί εκεί έξω. Έχουμε βαρεθεί να διαβάζουμε για ανεπανάληπτα πρώτα άλμπουμ, για δύσκολα δεύτερα, για ανεπαρκή τρίτα. Πόσο καιρό έχουμε να ακούσουμε για συγκρότημα που η κάθε κυκλοφορία του είναι καλύτερη από την προηγούμενη;
Εκ του Detroit ορμώμενοι, δε θα μπορούσαν να παίζουν κάτι άλλο πέρα από πρωτόγονο ροκ εν ρολ. Οι κιθάρες παίζουν σα να σε κυνηγάνε, τα τύμπανα και το μπάσο σε πλήρη μαχητική αρμονία οργώνουν τα αυλάκια του δίσκου και αν προσθέσουμε και τους βαθιά σκεπτόμενους και αλληγορικούς στίχους του Joe Casey, οι οποίοι βλέπουν ένα βήμα παραπέρα από το "σύνδρομο πολιτικοποίησης" που έφερε ο Τραμπ, έχουμε ένα αποτέλεσμα που θα πρέπει να διδάσκεται σε μελλοντικά post punk σεμινάρια.
Το συγκεκριμένο μουσικό είδος ζει μια περίοδο ποιοτικότατης παραγωγικότητας. A Place To Bury Strangers, The Men, Disappears, όλοι τους από Αμερική βάζουν τα γυαλιά στη μητέρα του είδους Γηραιά Αλβιώνα. Αλλά κανείς τους δεν κατάφερε να βγάλει έναν δίσκο που θα χαρακτηριστεί αμέσως κλασικός όπως το Relatives In Descent.
Τέτοιες μπάντες, εμείς που δεν τα βρίσκουμε με τους trendsetters και τους influencers, πρέπει να τις στηρίζουμε από τη βάση, αλλιώς θα ξυπνήσουμε μια μέρα και θα έχουν μείνει μόνο ο Kendrick Lamar και η SZA και θα ψάχνουμε τι σκατά πήγε στραβά.
Η πρώτη θέση, λοιπόν, στην αλητεία της παρέας που μπαίνει στο στούντιο και γράφει μουσική, που τουράρει με λεφτά από την τσέπη της μέχρι να αποδείξει την αξία της, που πουλάει δίσκους χέρι με χέρι. Που δεν πουλάει παπούτσια των διακοσίων ευρώ, ούτε σταριλίκια με ξένα κόλυβα. Η πρώτη θέση στην μπάντα που έγραψε τον παρακάτω ύμνο και κατάφερε να σκαλώσει εμένα και πέντε ακόμα φίλους, δίνοντάς μας αφορμή για κουβέντες, αράγματα σε καναπέδες και μια ελπίδα ότι τελικά
"you can't beat two guitars, bass and drums".
Στην κορυφή για φέτος η πιο φορμαρισμένη post punk μπάντα που κυκλοφορεί εκεί έξω. Έχουμε βαρεθεί να διαβάζουμε για ανεπανάληπτα πρώτα άλμπουμ, για δύσκολα δεύτερα, για ανεπαρκή τρίτα. Πόσο καιρό έχουμε να ακούσουμε για συγκρότημα που η κάθε κυκλοφορία του είναι καλύτερη από την προηγούμενη;
Εκ του Detroit ορμώμενοι, δε θα μπορούσαν να παίζουν κάτι άλλο πέρα από πρωτόγονο ροκ εν ρολ. Οι κιθάρες παίζουν σα να σε κυνηγάνε, τα τύμπανα και το μπάσο σε πλήρη μαχητική αρμονία οργώνουν τα αυλάκια του δίσκου και αν προσθέσουμε και τους βαθιά σκεπτόμενους και αλληγορικούς στίχους του Joe Casey, οι οποίοι βλέπουν ένα βήμα παραπέρα από το "σύνδρομο πολιτικοποίησης" που έφερε ο Τραμπ, έχουμε ένα αποτέλεσμα που θα πρέπει να διδάσκεται σε μελλοντικά post punk σεμινάρια.
Το συγκεκριμένο μουσικό είδος ζει μια περίοδο ποιοτικότατης παραγωγικότητας. A Place To Bury Strangers, The Men, Disappears, όλοι τους από Αμερική βάζουν τα γυαλιά στη μητέρα του είδους Γηραιά Αλβιώνα. Αλλά κανείς τους δεν κατάφερε να βγάλει έναν δίσκο που θα χαρακτηριστεί αμέσως κλασικός όπως το Relatives In Descent.
Τέτοιες μπάντες, εμείς που δεν τα βρίσκουμε με τους trendsetters και τους influencers, πρέπει να τις στηρίζουμε από τη βάση, αλλιώς θα ξυπνήσουμε μια μέρα και θα έχουν μείνει μόνο ο Kendrick Lamar και η SZA και θα ψάχνουμε τι σκατά πήγε στραβά.
Η πρώτη θέση, λοιπόν, στην αλητεία της παρέας που μπαίνει στο στούντιο και γράφει μουσική, που τουράρει με λεφτά από την τσέπη της μέχρι να αποδείξει την αξία της, που πουλάει δίσκους χέρι με χέρι. Που δεν πουλάει παπούτσια των διακοσίων ευρώ, ούτε σταριλίκια με ξένα κόλυβα. Η πρώτη θέση στην μπάντα που έγραψε τον παρακάτω ύμνο και κατάφερε να σκαλώσει εμένα και πέντε ακόμα φίλους, δίνοντάς μας αφορμή για κουβέντες, αράγματα σε καναπέδες και μια ελπίδα ότι τελικά
"you can't beat two guitars, bass and drums".
κομματάρα και δισκάρα! Και του χρόνου, ωραία τα λες και σε διαβάζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστούμε πολύ!
ΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή