3. Spiritualized - And Nothing Hurt (Fat Possum U.S./Bella Union U.K.)
Το νούμερο 3 σε κάθε λίστα είναι η πιο ύπουλη θέση. Είναι πάντα ο δίσκος που η βαρύτητά του είναι σημαντική και που ο εκάστοτε συντάκτης έχει τις περισσότερες αμφιβολίες για το αν θα έπρεπε να "χτυπήσει" κορυφή.
Το And Nothing Hurt, φέτος, επιβεβαιώνει τον κανόνα περίτρανα. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, από τα ηχεία ακούγεται το Damaged και οι αμφιβολίες μεγαλώνουν. Το όγδοο άλμπουμ του, ο Jason Pierce το έγραψε όλο μόνος του. Βγάζοντας μπροστά για άλλη μια φορά τις ευαισθησίες του, ο πρώην ταραξίας των Spacemen 3, ντύνει 8 space pop διαμάντια με μπόλικες κιθάρες, περίπλοκες ενορχηστρώσεις και μελωδικότατα φωνητικά.
Στη δισκογραφία του δύσκολα ξεχωρίζουν τα άλμπουμ μεταξύ τους. Με μπροστάρη πάντα το θρυλικό, πλέον, Ladies and Gentlemen We Are Floating in Space, όλες οι υπόλοιπες αποτυπώσεις του μοιάζουν σαν ένα συνεχόμενο έργο. Άλλωστε, το έχει παραδεχτεί και ο ίδιος, πως τόσα χρόνια γράφει το ίδιο κομμάτι. Αλλά πόσο ταλέντο πρέπει να διαθέτει κάποιος για να φτιάξει μια τέτοια αλάνθαστη φόρμουλα που ως και οι πιο δύστροποι συνάδελφοί του, όπως ο Anton Newcombe, να τον αποθεώνουν;
Ίσως είναι ο μόνος φετινός δίσκος που άκουσα περιφρονώντας το πλήκτρο skip. Έχει αυτή την αίσθηση που σου έδιναν τα άλμπουμ της δεκαετίας του '70: αφού επέλεξες μάγκα να βάλεις το δίσκο να παίζει, κάτσε και άκου τον. Κλείσε τα tabs του περιηγητή σου, πέτα το τηλέφωνο από τα χέρια και απλά κάτσε και άκου.
Το And Nothing Hurt, φέτος, επιβεβαιώνει τον κανόνα περίτρανα. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, από τα ηχεία ακούγεται το Damaged και οι αμφιβολίες μεγαλώνουν. Το όγδοο άλμπουμ του, ο Jason Pierce το έγραψε όλο μόνος του. Βγάζοντας μπροστά για άλλη μια φορά τις ευαισθησίες του, ο πρώην ταραξίας των Spacemen 3, ντύνει 8 space pop διαμάντια με μπόλικες κιθάρες, περίπλοκες ενορχηστρώσεις και μελωδικότατα φωνητικά.
Στη δισκογραφία του δύσκολα ξεχωρίζουν τα άλμπουμ μεταξύ τους. Με μπροστάρη πάντα το θρυλικό, πλέον, Ladies and Gentlemen We Are Floating in Space, όλες οι υπόλοιπες αποτυπώσεις του μοιάζουν σαν ένα συνεχόμενο έργο. Άλλωστε, το έχει παραδεχτεί και ο ίδιος, πως τόσα χρόνια γράφει το ίδιο κομμάτι. Αλλά πόσο ταλέντο πρέπει να διαθέτει κάποιος για να φτιάξει μια τέτοια αλάνθαστη φόρμουλα που ως και οι πιο δύστροποι συνάδελφοί του, όπως ο Anton Newcombe, να τον αποθεώνουν;
Ίσως είναι ο μόνος φετινός δίσκος που άκουσα περιφρονώντας το πλήκτρο skip. Έχει αυτή την αίσθηση που σου έδιναν τα άλμπουμ της δεκαετίας του '70: αφού επέλεξες μάγκα να βάλεις το δίσκο να παίζει, κάτσε και άκου τον. Κλείσε τα tabs του περιηγητή σου, πέτα το τηλέφωνο από τα χέρια και απλά κάτσε και άκου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου