2. Deafheaven - Ordinary Corrupt Human Love (Anti-)
Έχω μια αδυναμία στα συγκροτήματα που καταφέρνουν σήμερα που όλα έχουν ομογενοποιηθεί, να δημιουργούν έριδες και αναταραχή.
Σκίζουν τα vintage ραφτά από τις πλάτες των μπουφάν τους οι χατζημεταλλάδες με τους Deafheaven, αναφωνίζοντας "όξω από 'δω φλώροι χιπστεράδες" και στήνουν μαζικά διαδικτυακά πογκρόμ εναντίον κάθε ανυποψίαστου που θα τύχει να εκφράσει άποψη για την εν λόγω μπάντα. Με διασκεδάζει αφάνταστα όλο αυτό το σκηνικό.
Αλλά αξίζει όλος αυτός ο ντόρος τελικά; Κατά την άποψή μου ναι. Οι Deafheaven είναι μία μπάντα με πολλά κιλά αρχίδια. Ξέρουν τα όργανά τους (όπως όλοι οι μεταλλάδες φυσικά), ξέρουν τι θέλουν να παίξουν και δε φοβούνται να πειραματιστούν για κανένα λόγο. Δεν είμαι σίγουρος αν γι' αυτούς δημιουργήθηκε ο όρος blackgaze, αλλά σίγουρα με αυτούς στο επίκεντρο διαδόθηκε.
Στο τέταρτο LP τους παίζουν, άραγε, ακόμα ένα μείγμα από shoegaze και black metal; Παρατηρώ πως πλέον έχουν φτάσει στο επίπεδο να κινούνται ανεμπόδιστα από είδος σε είδος και να μην προκαλούν την έκπληξη που δημιουργούσαν στα πρώτα τους άλμπουμ. Με τη διαφορά, όμως, πως στα τραγούδια τους ακούγεται ότι αισθάνονται άνετα με τη μουσική τους και αυτό τους δημιουργεί τρομερή αυτοπεποίθηση, ώστε να "δώσουν" και πιο ώριμες συνθέσεις.
Μπορεί να θεωρώ το Sunbather έως και σήμερα την καλύτερή τους δουλειά, αλλά εκεί η μαυρίλα ήταν παρούσα ακόμα και στα μη black σημεία τους. Ακόμη και όταν είχαν τα κεφάλια σκυμμένα πάνω από τα πετάλια δε δημιουργούσαν τη ζεστή ευφορία συγκροτημάτων, όπως οι Cocteau Twins ή οι Slowdive. Στο φετινό τους αριστούργημα, όμως, κοιτάνε λίγο παραπέρα από το shoegaze αγγίζοντας τα όρια του κινήματος C86 και της πιο ποπ πλευράς του.
Φαίνεται πως έπιασαν την καλή, πως έβγαλαν και κάνα dollar παραπάνω και λίγδωσε το εντεράκι τους, πως τουράρουν πλέον με ολάκερο λεωφορείο και όχι με σαράβαλο βανάκι και χαμογέλασαν λίγο τα παιδιά. Σαν τον φίλο μεταλλά που είναι μια ζωή στις μαύρες του και μόλις ρίξει ή τον ρίξουν στο κρεβάτι χαμογελάει ως τα αυτιά ένα πράγμα.
Σκίζουν τα vintage ραφτά από τις πλάτες των μπουφάν τους οι χατζημεταλλάδες με τους Deafheaven, αναφωνίζοντας "όξω από 'δω φλώροι χιπστεράδες" και στήνουν μαζικά διαδικτυακά πογκρόμ εναντίον κάθε ανυποψίαστου που θα τύχει να εκφράσει άποψη για την εν λόγω μπάντα. Με διασκεδάζει αφάνταστα όλο αυτό το σκηνικό.
Αλλά αξίζει όλος αυτός ο ντόρος τελικά; Κατά την άποψή μου ναι. Οι Deafheaven είναι μία μπάντα με πολλά κιλά αρχίδια. Ξέρουν τα όργανά τους (όπως όλοι οι μεταλλάδες φυσικά), ξέρουν τι θέλουν να παίξουν και δε φοβούνται να πειραματιστούν για κανένα λόγο. Δεν είμαι σίγουρος αν γι' αυτούς δημιουργήθηκε ο όρος blackgaze, αλλά σίγουρα με αυτούς στο επίκεντρο διαδόθηκε.
Στο τέταρτο LP τους παίζουν, άραγε, ακόμα ένα μείγμα από shoegaze και black metal; Παρατηρώ πως πλέον έχουν φτάσει στο επίπεδο να κινούνται ανεμπόδιστα από είδος σε είδος και να μην προκαλούν την έκπληξη που δημιουργούσαν στα πρώτα τους άλμπουμ. Με τη διαφορά, όμως, πως στα τραγούδια τους ακούγεται ότι αισθάνονται άνετα με τη μουσική τους και αυτό τους δημιουργεί τρομερή αυτοπεποίθηση, ώστε να "δώσουν" και πιο ώριμες συνθέσεις.
Μπορεί να θεωρώ το Sunbather έως και σήμερα την καλύτερή τους δουλειά, αλλά εκεί η μαυρίλα ήταν παρούσα ακόμα και στα μη black σημεία τους. Ακόμη και όταν είχαν τα κεφάλια σκυμμένα πάνω από τα πετάλια δε δημιουργούσαν τη ζεστή ευφορία συγκροτημάτων, όπως οι Cocteau Twins ή οι Slowdive. Στο φετινό τους αριστούργημα, όμως, κοιτάνε λίγο παραπέρα από το shoegaze αγγίζοντας τα όρια του κινήματος C86 και της πιο ποπ πλευράς του.
Φαίνεται πως έπιασαν την καλή, πως έβγαλαν και κάνα dollar παραπάνω και λίγδωσε το εντεράκι τους, πως τουράρουν πλέον με ολάκερο λεωφορείο και όχι με σαράβαλο βανάκι και χαμογέλασαν λίγο τα παιδιά. Σαν τον φίλο μεταλλά που είναι μια ζωή στις μαύρες του και μόλις ρίξει ή τον ρίξουν στο κρεβάτι χαμογελάει ως τα αυτιά ένα πράγμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου