1. Johnny Marr - Call the Comet (New Voodoo/ Warner Bros)
Στην κορυφή της λίστας, για άλλη μια φορά, τα βίτσια μας.
Όχι ο αντικειμενικά καλύτερος δίσκος, όχι αυτός που πήρε τις καλύτερες κριτικές, ούτε καν ένα από τα φαβορί των υπόλοιπων συντακτών της φετινής μπλογκοβίζιον. Γιατί, όπως έχω ξαναγράψει, δε μας βάζει το μαχαίρι στο λαιμό κανένα λόμπι, ούτε προσπαθούμε να το παίξουμε trendsetters.
Όμως, ο αγαπημένος μου κοντός βαψομαλλιάς, ο άνθρωπος με τα ωραιότερα πουκάμισα στο νησί, φέτος το αξίζει. Όχι μόνο επειδή δεν μπορώ να είμαι αμερόληπτος, αλλά γιατί έγραψε ένα στιχουργικά και μουσικά αριστούργημα. Ο δίσκος είναι γεμάτος με αναφορές στις μελωδίες που του χάρισαν την υστεροφημία, ήδη από τα είκοσί του χρόνια. Από το πρώτο άκουσμα θ' ανακαλύψεις ριφ που θαρρείς είχε ξεχασμένα στο πίσω μέρος του μυαλού του από το 1983 και τις βραδιές στο στούντιο παρέα με τους υπόλοιπους Smiths. Η φωνή του είναι σε σημεία "λίγη" αν αναλογιστούμε τα θηρία που έχουν βρεθεί να τραγουδάνε δίπλα του στη σκηνή, αλλά κάνει τη δουλειά της παραπάνω από καλά. Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, ο Marr πάνω από τραγουδοποιός και τραγουδιστής, είναι κιθαρίστας. Κι ένας από τους επιδραστικότερους μάλιστα, αν σκεφτούμε ότι το μισό indie στερέωμα βασίστηκε πάνω στις δικές του μελωδίες, πάνω στην προσπάθειά του να μη μιμηθεί κανέναν και να βρει τον χαρακτηριστικό του ήχο. Βοήθησαν, βέβαια, και οι περιστάσεις, ώστε ν' ακουστεί λίγο παραπάνω και να του δώσει ο κόσμος τη σημασία που του αρμόζει.
Περιστάσεις όπως η γενικευμένη αποστροφή του κόσμου απέναντι στον Μοζ, λόγω των επαίσχυντων απόψεών του για τα πολιτικά της χώρας του και των σχεδόν ρατσιστικών θέσεών του, που κατάφεραν ως και σκληροπυρηνικούς φαν σαν και του λόγου μου να μας κάνουν να κρυφτούμε από ντροπή. Τα έβαλε πέρυσι με τους πάντες, σήκωσε το δάχτυλο και έδειξε με το γνωστό του υπεροπτικό στυλ όλους τους κατά τη γνώμη του υπαίτιους. Και αυτό κούρασε.
Ήρθε η ώρα του Marr, λοιπόν, με την αστείρευτα γαλήνια ηρεμία του, για να μας δείξει πως με το να κατηγορούμε μόνο, δεν καταφέρνουμε τίποτα. Ήρθε για ν' αποδείξει πως η απόφαση ενός μουσικού του δικού του επιπέδου, να σηκωθεί και να πιάσει την κιθάρα του, είναι μια πράξη άκρως πολιτική που δε σηκώνει καμία παρερμήνευση.
"So feel free to stay in bed, Morrissey. Marr is who we need now".
Όχι ο αντικειμενικά καλύτερος δίσκος, όχι αυτός που πήρε τις καλύτερες κριτικές, ούτε καν ένα από τα φαβορί των υπόλοιπων συντακτών της φετινής μπλογκοβίζιον. Γιατί, όπως έχω ξαναγράψει, δε μας βάζει το μαχαίρι στο λαιμό κανένα λόμπι, ούτε προσπαθούμε να το παίξουμε trendsetters.
Όμως, ο αγαπημένος μου κοντός βαψομαλλιάς, ο άνθρωπος με τα ωραιότερα πουκάμισα στο νησί, φέτος το αξίζει. Όχι μόνο επειδή δεν μπορώ να είμαι αμερόληπτος, αλλά γιατί έγραψε ένα στιχουργικά και μουσικά αριστούργημα. Ο δίσκος είναι γεμάτος με αναφορές στις μελωδίες που του χάρισαν την υστεροφημία, ήδη από τα είκοσί του χρόνια. Από το πρώτο άκουσμα θ' ανακαλύψεις ριφ που θαρρείς είχε ξεχασμένα στο πίσω μέρος του μυαλού του από το 1983 και τις βραδιές στο στούντιο παρέα με τους υπόλοιπους Smiths. Η φωνή του είναι σε σημεία "λίγη" αν αναλογιστούμε τα θηρία που έχουν βρεθεί να τραγουδάνε δίπλα του στη σκηνή, αλλά κάνει τη δουλειά της παραπάνω από καλά. Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, ο Marr πάνω από τραγουδοποιός και τραγουδιστής, είναι κιθαρίστας. Κι ένας από τους επιδραστικότερους μάλιστα, αν σκεφτούμε ότι το μισό indie στερέωμα βασίστηκε πάνω στις δικές του μελωδίες, πάνω στην προσπάθειά του να μη μιμηθεί κανέναν και να βρει τον χαρακτηριστικό του ήχο. Βοήθησαν, βέβαια, και οι περιστάσεις, ώστε ν' ακουστεί λίγο παραπάνω και να του δώσει ο κόσμος τη σημασία που του αρμόζει.
Περιστάσεις όπως η γενικευμένη αποστροφή του κόσμου απέναντι στον Μοζ, λόγω των επαίσχυντων απόψεών του για τα πολιτικά της χώρας του και των σχεδόν ρατσιστικών θέσεών του, που κατάφεραν ως και σκληροπυρηνικούς φαν σαν και του λόγου μου να μας κάνουν να κρυφτούμε από ντροπή. Τα έβαλε πέρυσι με τους πάντες, σήκωσε το δάχτυλο και έδειξε με το γνωστό του υπεροπτικό στυλ όλους τους κατά τη γνώμη του υπαίτιους. Και αυτό κούρασε.
Ήρθε η ώρα του Marr, λοιπόν, με την αστείρευτα γαλήνια ηρεμία του, για να μας δείξει πως με το να κατηγορούμε μόνο, δεν καταφέρνουμε τίποτα. Ήρθε για ν' αποδείξει πως η απόφαση ενός μουσικού του δικού του επιπέδου, να σηκωθεί και να πιάσει την κιθάρα του, είναι μια πράξη άκρως πολιτική που δε σηκώνει καμία παρερμήνευση.
"So feel free to stay in bed, Morrissey. Marr is who we need now".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου