16. Interpol - Marauder (Matador records)
Πότε σταματήσαμε να θεωρούμε τους Interpol υπερδύναμη του Indie Rock? Μπορούν δύο διαδοχικοί κακοί δίσκοι να αμαυρώσουν για πάντα μία μπάντα του βεληνεκούς της;
Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι τους αφήσαμε στην άκρη κάπου μετά τη στροφή της δεκαετίας, απογοητευμένοι με τα Interpol (2010) και El Pintor (2014), αλλά το μεγαλύτερο κακό το έκανε ο μουσικός Τύπος που έπαψε να βλέπει στα πρόσωπα συγκροτημάτων όπως οι Interpol το κατάλληλο έδαφος για να προσελκύει αναγνώστες και επέλεξε να παίξει το παιχνίδι του όχλου και να ασχολείται με τον κάθε Lil Peep και το κακόγουστο σινάφι του.
Ποτέ δεν έχασα την ελπίδα ότι θα ανακάμψουν από το δικό τους κακό σερί, και να που έφτασε 2018 με το εκπληκτικό Marauder κι επέστρεψαν με τα μανίκια σηκωμένα να διεκδικήσουν τη θέση που τους αξίζει στο εναλλακτικό στερέωμα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα από το τεράστιο Turn on the Bright Lights, μπορούν και γράφουν ακόμα τραγούδια όπως το Flight of Fancy και το NYSMAW, γεμάτα με όλα τα στοιχεία που μόνο αυτοί ξέρουν να βάζουν στα τραγούδια τους.
Κιθάρες τόσο αφαιρετικά νεοϋρκέζες, μπασογραμμές σκοτεινές και γεμάτες, στίχοι προσωπικοί και καλοδουλεμένοι, τα ακούς και θέλεις να ξεζουμίσεις τις οικονομίες σου, να κλείσεις ένα εισιτήριο για τη γενέτειρά τους και να κόβεις βόλτες ακούγοντάς το. Εννοείται ντυμένος στην τρίχα όπως αυτοί, γιατί ή το ζούμε όπως πρέπει, ή αλλιώς ας πάμε σε καμιά ταβέρνα να παραγγείλουμε ουζάκια.
Όσο το ακούω, η μόνη πίκρα που μου αφήνει είναι ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΠΗΓΕ ΤΟΣΟ ΣΤΡΑΒΑ και δεν μπορούν να βγάλουν έναν τέτοιο δίσκο και οι Strokes. Αυτή η πίκρα, λοιπόν, και η κακία μου, δεν τους έβαλε δεκάδα, αλλά τέτοιος είμαι.
Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι τους αφήσαμε στην άκρη κάπου μετά τη στροφή της δεκαετίας, απογοητευμένοι με τα Interpol (2010) και El Pintor (2014), αλλά το μεγαλύτερο κακό το έκανε ο μουσικός Τύπος που έπαψε να βλέπει στα πρόσωπα συγκροτημάτων όπως οι Interpol το κατάλληλο έδαφος για να προσελκύει αναγνώστες και επέλεξε να παίξει το παιχνίδι του όχλου και να ασχολείται με τον κάθε Lil Peep και το κακόγουστο σινάφι του.
Ποτέ δεν έχασα την ελπίδα ότι θα ανακάμψουν από το δικό τους κακό σερί, και να που έφτασε 2018 με το εκπληκτικό Marauder κι επέστρεψαν με τα μανίκια σηκωμένα να διεκδικήσουν τη θέση που τους αξίζει στο εναλλακτικό στερέωμα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα από το τεράστιο Turn on the Bright Lights, μπορούν και γράφουν ακόμα τραγούδια όπως το Flight of Fancy και το NYSMAW, γεμάτα με όλα τα στοιχεία που μόνο αυτοί ξέρουν να βάζουν στα τραγούδια τους.
Κιθάρες τόσο αφαιρετικά νεοϋρκέζες, μπασογραμμές σκοτεινές και γεμάτες, στίχοι προσωπικοί και καλοδουλεμένοι, τα ακούς και θέλεις να ξεζουμίσεις τις οικονομίες σου, να κλείσεις ένα εισιτήριο για τη γενέτειρά τους και να κόβεις βόλτες ακούγοντάς το. Εννοείται ντυμένος στην τρίχα όπως αυτοί, γιατί ή το ζούμε όπως πρέπει, ή αλλιώς ας πάμε σε καμιά ταβέρνα να παραγγείλουμε ουζάκια.
Όσο το ακούω, η μόνη πίκρα που μου αφήνει είναι ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΠΗΓΕ ΤΟΣΟ ΣΤΡΑΒΑ και δεν μπορούν να βγάλουν έναν τέτοιο δίσκο και οι Strokes. Αυτή η πίκρα, λοιπόν, και η κακία μου, δεν τους έβαλε δεκάδα, αλλά τέτοιος είμαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου