15. Idles - Joy as an Act of Resistance (Partisan Records)
Το πανκ στο 2018 μοιάζει να μην μπορεί να βρει τη θέση του ή, καλύτερα, τη θέση που του αξίζει στη μουσική επικαιρότητα, ώστε να καταφέρει να προσελκύσει νέο ακροατήριο.
Οι Άγγλοι, όμως, συνεχίζουν να το παλεύουν, θεωρώντας πως έχουν τα πνευματικά δικαιώματα του είδους, με μπάντες αμφιβόλου ποιότητας και αισθητικής. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις, όπως για παράδειγμα οι Shame, οι Fontaines D.C. και, φυσικά, οι Idles.
Στο νησί, λοιπόν, μετά την κυκλοφορία του εν λόγω δίσκου, στήθηκε ένα προσχεδιασμένο πανηγύρι για την επιστροφή του πανκ και των working class παιδιών που θα γλυτώσουν τον κιθαριστικό ήχο από το μουσικό περιθώριο. Υπάρχει μία μικρή δόση αλήθειας στους ισχυρισμούς αυτούς, αλλά η πραγματικότητα απέχει αρκετά κι επίσης ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη. Οι Idles είναι μια ενδιαφέρουσα μπάντα, έχει βγάλει δύο πολύ καλούς δίσκους, αλλά αμφιβάλλω αν θα συνεχίσουν μέχρι το τέλος της δεκαετίας να είναι τα πουλέν των γραφιάδων. Θα εμφανιστεί άλλη μια παρόμοια μπάντα, που θα παίζει "σχεδόν" πανκ κι αυτή, θα γίνει το καμάρι τους για κάνα δυο χρονάκια κι ο κύκλος θα συνεχίσει να επαναλαμβάνεται.
Ακροατές, όμως, σαν και του λόγου μου, που πάντα θα λέμε με καμάρι ΠΑΙΧΤΕ ΠΑΝΚ ΡΕ, χαιρόμαστε όταν, έστω και με τέτοια τεχνάσματα, μπορούν να φτάσουν στ' αυτιά περισσότερων ακροατών τραγούδια, όπως το Never Fight A Man With A Perm και το Danny Nedelko, γεμάτα αμεσότητα, άγριες φωνές και στίχους που χτυπούν στο ψαχνό και φτύνουν πάνω μας όλα όσα κρύβουμε οι περισσότεροι κάτω από το χαλί μας.
Το πανκ στο 2018 μοιάζει να μην μπορεί να βρει τη θέση του ή, καλύτερα, τη θέση που του αξίζει στη μουσική επικαιρότητα, ώστε να καταφέρει να προσελκύσει νέο ακροατήριο.
Οι Άγγλοι, όμως, συνεχίζουν να το παλεύουν, θεωρώντας πως έχουν τα πνευματικά δικαιώματα του είδους, με μπάντες αμφιβόλου ποιότητας και αισθητικής. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις, όπως για παράδειγμα οι Shame, οι Fontaines D.C. και, φυσικά, οι Idles.
Στο νησί, λοιπόν, μετά την κυκλοφορία του εν λόγω δίσκου, στήθηκε ένα προσχεδιασμένο πανηγύρι για την επιστροφή του πανκ και των working class παιδιών που θα γλυτώσουν τον κιθαριστικό ήχο από το μουσικό περιθώριο. Υπάρχει μία μικρή δόση αλήθειας στους ισχυρισμούς αυτούς, αλλά η πραγματικότητα απέχει αρκετά κι επίσης ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη. Οι Idles είναι μια ενδιαφέρουσα μπάντα, έχει βγάλει δύο πολύ καλούς δίσκους, αλλά αμφιβάλλω αν θα συνεχίσουν μέχρι το τέλος της δεκαετίας να είναι τα πουλέν των γραφιάδων. Θα εμφανιστεί άλλη μια παρόμοια μπάντα, που θα παίζει "σχεδόν" πανκ κι αυτή, θα γίνει το καμάρι τους για κάνα δυο χρονάκια κι ο κύκλος θα συνεχίσει να επαναλαμβάνεται.
Ακροατές, όμως, σαν και του λόγου μου, που πάντα θα λέμε με καμάρι ΠΑΙΧΤΕ ΠΑΝΚ ΡΕ, χαιρόμαστε όταν, έστω και με τέτοια τεχνάσματα, μπορούν να φτάσουν στ' αυτιά περισσότερων ακροατών τραγούδια, όπως το Never Fight A Man With A Perm και το Danny Nedelko, γεμάτα αμεσότητα, άγριες φωνές και στίχους που χτυπούν στο ψαχνό και φτύνουν πάνω μας όλα όσα κρύβουμε οι περισσότεροι κάτω από το χαλί μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου