14. Aidan Moffat & RM Hubbert - Here Lies The Body (Rock Action Records)
O Aidan Moffat είναι ο άνθρωπος που θα ήθελες να συναντήσεις τυχαία ένα βράδυ και μεταξύ ποτών, υπαρξιακών αναζητήσεων και συμβουλών ερωτικής φύσεως, να σου δείξει πώς να ζεις τη ζωή σου. Αν σε έβγαζε έξω, είμαι σίγουρος πως οι πιθανότητες να καταλήξεις σε ένα παρακμιακό σινεμά που παίζει Παζολίνι είναι ακριβώς οι ίδιες με το να σας βρει το ξημέρωμα σε κάποιο κωλόμπαρο της κακιάς ώρας. Η ουσία, όμως, βρίσκεται πως σε ό,τι κι αν σε παρέσερνε, σίγουρα θα σε έβγαζε καλύτερο άνθρωπο.
Η μιζέρια του (ο Πανούσης χρησιμοποίησε κάποτε τον όρο "δημιουργική μιζέρια" και τον λάτρεψα) δεν είναι σαν την εντόπια που ζέχνει δήθεν κουλτούρα. Καταπιάνεται με αλήτικο τρόπο με ζητήματα που απαιτούν, υποτίθεται, σοβαρότητα και τα προσεγγίζει με σπουδαίο κυνισμό και αμεσότητα. Ελάχιστοι μπορούν να γράψουν πλέον για τη λαγνεία, για τα χρόνια που περνούν, για τη ζωή που ζούμε ή που θα θέλαμε να ζούμε, όπως εκείνος.
Σαφώς και θα προτιμούσα ό,τι έγραψε γι' αυτό το άλμπουμ να παίζεται με τους Arab Strap, αλλά και η συμβολή του RM Hubbert δεν είναι αδιάφορη στο σύνολο των συνθέσεων. Ένα περίπλοκο folk υβρίδιο ντύνει τους στίχους, χωρίς περιττά τεχνάσματα και grande ενορχηστρώσεις.
Κάθε χρόνο ψάχνω τον ένα δίσκο που θα χρησιμεύει περισσότερο σαν audio book, παρά σαν μουσικό άλμπουμ. Φέτος αυτή η θέση ανήκει δικαιωματικά σε αυτό το δίδυμο.
O Aidan Moffat είναι ο άνθρωπος που θα ήθελες να συναντήσεις τυχαία ένα βράδυ και μεταξύ ποτών, υπαρξιακών αναζητήσεων και συμβουλών ερωτικής φύσεως, να σου δείξει πώς να ζεις τη ζωή σου. Αν σε έβγαζε έξω, είμαι σίγουρος πως οι πιθανότητες να καταλήξεις σε ένα παρακμιακό σινεμά που παίζει Παζολίνι είναι ακριβώς οι ίδιες με το να σας βρει το ξημέρωμα σε κάποιο κωλόμπαρο της κακιάς ώρας. Η ουσία, όμως, βρίσκεται πως σε ό,τι κι αν σε παρέσερνε, σίγουρα θα σε έβγαζε καλύτερο άνθρωπο.
Η μιζέρια του (ο Πανούσης χρησιμοποίησε κάποτε τον όρο "δημιουργική μιζέρια" και τον λάτρεψα) δεν είναι σαν την εντόπια που ζέχνει δήθεν κουλτούρα. Καταπιάνεται με αλήτικο τρόπο με ζητήματα που απαιτούν, υποτίθεται, σοβαρότητα και τα προσεγγίζει με σπουδαίο κυνισμό και αμεσότητα. Ελάχιστοι μπορούν να γράψουν πλέον για τη λαγνεία, για τα χρόνια που περνούν, για τη ζωή που ζούμε ή που θα θέλαμε να ζούμε, όπως εκείνος.
Σαφώς και θα προτιμούσα ό,τι έγραψε γι' αυτό το άλμπουμ να παίζεται με τους Arab Strap, αλλά και η συμβολή του RM Hubbert δεν είναι αδιάφορη στο σύνολο των συνθέσεων. Ένα περίπλοκο folk υβρίδιο ντύνει τους στίχους, χωρίς περιττά τεχνάσματα και grande ενορχηστρώσεις.
Κάθε χρόνο ψάχνω τον ένα δίσκο που θα χρησιμεύει περισσότερο σαν audio book, παρά σαν μουσικό άλμπουμ. Φέτος αυτή η θέση ανήκει δικαιωματικά σε αυτό το δίδυμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου