10. The Field - Infinite Moment (Kompakt)
Ο ορισμός Intelligent, όπου κι αν έχει χρησιμοποιηθεί, έχει πέσει θύμα άγριου μένους όλων των υπέρμαχων της πολιτικής ορθότητας για ελιτισμό και υποτίμηση, πράγμα που μπορούμε να διαπιστώσουμε πέρα από την πρόσφατη γιγάντωσή της.
Το ίδιο συνέβη και με το IDM (Intelligent Dance Music) που προτιμήθηκε -άστοχα για εμένα- κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1990, έναντι του πιο ήπιου Electronic Listening Music, για να περιγράψει κυκλοφορίες καλλιτεχνών όπως ο Aphex Twin, oι Autechre και ο Squarepusher. Aυτός ο πρόλογος λειτουργεί σαν εισαγωγή για τη μουσική του Axel Willner ως The Field, ώστε να περιγράψω το πόσο πιο ταιριαστό θα ήταν να τον εντάξουμε αυθαίρετα στα πλαίσια ενός νέου Electronic Listening Music κινήματος και όχι στον αχταρμά που ονομάζεται minimal techno.
Κυκλοφορίες σαν και αυτή στοχεύουν στην προσωπική ακρόαση και όχι στη μαζική κατανάλωση. Για να μπορέσουμε να βρούμε κάτω από τα πολλά στρώματα ήχων τα κρυφά σημεία που τον κάνουν να είναι τόσο ιδιαίτερος, πρέπει ν' αποφύγουμε οποιαδήποτε συναναστροφή που θα μας αποσπάσει την προσοχή.
Η φαινομενική ζεστασιά του κρύβει μια συνεχή μετάβαση από τη μελαγχολία στην ευφορία και το συνεχόμενο ξετύλιγμά του, που διαρκεί τις περισσότερες φορές πάνω από δέκα λεπτά, δεν αφήνει περιθώρια για να λειτουργήσει απλά σαν ένα μουσικό υπόβαθρο. Κάποια στιγμή θα σε τσακώσει και τότε θα παρατήσεις ό,τι κάνεις για να σταθείς με δέος απέναντι από τα ηχεία σου.
Το ίδιο συνέβη και με το IDM (Intelligent Dance Music) που προτιμήθηκε -άστοχα για εμένα- κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1990, έναντι του πιο ήπιου Electronic Listening Music, για να περιγράψει κυκλοφορίες καλλιτεχνών όπως ο Aphex Twin, oι Autechre και ο Squarepusher. Aυτός ο πρόλογος λειτουργεί σαν εισαγωγή για τη μουσική του Axel Willner ως The Field, ώστε να περιγράψω το πόσο πιο ταιριαστό θα ήταν να τον εντάξουμε αυθαίρετα στα πλαίσια ενός νέου Electronic Listening Music κινήματος και όχι στον αχταρμά που ονομάζεται minimal techno.
Κυκλοφορίες σαν και αυτή στοχεύουν στην προσωπική ακρόαση και όχι στη μαζική κατανάλωση. Για να μπορέσουμε να βρούμε κάτω από τα πολλά στρώματα ήχων τα κρυφά σημεία που τον κάνουν να είναι τόσο ιδιαίτερος, πρέπει ν' αποφύγουμε οποιαδήποτε συναναστροφή που θα μας αποσπάσει την προσοχή.
Η φαινομενική ζεστασιά του κρύβει μια συνεχή μετάβαση από τη μελαγχολία στην ευφορία και το συνεχόμενο ξετύλιγμά του, που διαρκεί τις περισσότερες φορές πάνω από δέκα λεπτά, δεν αφήνει περιθώρια για να λειτουργήσει απλά σαν ένα μουσικό υπόβαθρο. Κάποια στιγμή θα σε τσακώσει και τότε θα παρατήσεις ό,τι κάνεις για να σταθείς με δέος απέναντι από τα ηχεία σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου