2. Radiohead - A Moon Shaped Pool
Φέτος είναι η χρονιά που προσπαθούν να μας πείσουν να υποκλιθούμε στο μεγαλείο της νέας "μαύρης" μουσικής και να αγαπήσουμε -αν δεν το κάνουμε θα είμαστε κομπλεξικοί και δήθεν- δίσκους από καλλιτέχνες όπως οι Kanye West, Chance The Rapper, Frank Ocean, Solange και η λίστα συνεχίζεται. Ακόμα και τα μεγαλύτερα μουσικά έντυπα κατατάσσουν τους παραπάνω καλλιτέχνες στις πρώτες θέσεις των καλύτερων φετινών δίσκων, ενώ τα media μιλάνε για τους ράπερς που έφαγαν τη θέση των ροκστάρς στα tabloids.
Μακριά κι αγαπημένοι από εμάς , λοιπόν. Δεν πρόκειται να με πείσει κανένας ότι έτσι είναι η κατάσταση και πως πρέπει να ακολουθήσω το ρεύμα αλλιώς θα βαλτώσω, ή έστω να κάνω μια προσπάθεια να τους ακούσω (την οποία ομολογώ την έκανα και απλά έχασα την ώρα μου, ενώ κάλλιστα θα μπορούσα να ακούσω ξανά το A Moon Shaped Pool).
Σε κουβέντες με φίλους, ακουμπισμένοι σε ξύλινες μπάρες όπου αρεσκόμαστε να κάνουμε high fidel-ικές λίστες αντί check-in, έχουμε παραδεχτεί όλοι ότι οι Radiohead είναι ίσως το μόνο συγκρότημα που είμαστε πραγματικά ευγνώμονες που δισκογραφούν στις μέρες μας. Ο καθένας μας έχει τα γούστα και τα βίτσια του, αλλά αυτοί είναι ο κοινός παρονομαστής. Για τον καθένα μας ο αγαπημένος τους δίσκος είναι διαφορετικός, στον έναν αρέσουν τα βατά κιθαριστικά, στον άλλον τα ανάμεικτα και σε άλλον τα πειραματικά. Κι αυτό δεν το συναντάς συχνά σε σύγχρονες και με παγκόσμια απήχηση μπάντες. Το βρίσκω τραγικό δηλαδή να κάθεται μια παρέα και να αναλύει το αγαπημένο της άλμπουμ από Black Keys, αφού είναι όλα από το πρώτο έως το τελευταίο άλμπουμ το ίδιο τραγούδι.
Μιας και αναφέρθηκα στην παγκόσμια απήχησή τους και στα sold out sports arena gigs τους, είναι μία από τις ελάχιστες σωτηρίες που μας απέμεινε το να αρέσει σε πολλούς κάτι τόσο mainstream, αλλά και τόσο ποιοτικό. Θυμίζει εποχές περασμένες, τότε που ποπ θεωρούνταν οι Queen/Floyd/Sabbath και όλη η νεολαία άκουγε αυτούς σαν κάτι το απολύτως φυσιολογικό.
Στο δια ταύτα, το A Moon Shaped Pool είναι ο δίσκος που μοιάζει ο πιο ώριμός τους από τους τελευταίους τρεις. Ο πειραματισμός του Yorke με την electronica, σε συνδυασμό με τη σπουδή του Greenwood στην κλασική ενορχήστρωση, έδωσε ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα. Μετά από χρόνια θ΄ακούσεις κι ένα μικρό σόλο στο τέλος του Identikit, όπως επίσης και μια άκρως φλεγματική ατάκα του στυλ "You 've gotta be kidding me/ The grass grows over me". Θα βρεις, ακόμα, μια ολοκληρωμένη εκτέλεση ενός από τα πιο δημοφιλή τους τραγούδια, το True Love Waits, σε στούντιο εκτέλεση και μάλιστα καλύτερη απ' ό,τι μπορούσαμε να ελπίζουμε.
Είναι ένα άκρως καλλιτεχνικό δημιούργημα. Δεν είναι rock, δεν είναι electronica, δεν είναι καν Radiohead. Είναι άλμπουμ-δήλωση, πως το ταλέντο και η αφοσίωση στην εξέλιξη θα σηκώνει πάντα κωλοδάχτυλα σε κάθε γιουσουφάκι του Pitchfork.
Μακριά κι αγαπημένοι από εμάς , λοιπόν. Δεν πρόκειται να με πείσει κανένας ότι έτσι είναι η κατάσταση και πως πρέπει να ακολουθήσω το ρεύμα αλλιώς θα βαλτώσω, ή έστω να κάνω μια προσπάθεια να τους ακούσω (την οποία ομολογώ την έκανα και απλά έχασα την ώρα μου, ενώ κάλλιστα θα μπορούσα να ακούσω ξανά το A Moon Shaped Pool).
Σε κουβέντες με φίλους, ακουμπισμένοι σε ξύλινες μπάρες όπου αρεσκόμαστε να κάνουμε high fidel-ικές λίστες αντί check-in, έχουμε παραδεχτεί όλοι ότι οι Radiohead είναι ίσως το μόνο συγκρότημα που είμαστε πραγματικά ευγνώμονες που δισκογραφούν στις μέρες μας. Ο καθένας μας έχει τα γούστα και τα βίτσια του, αλλά αυτοί είναι ο κοινός παρονομαστής. Για τον καθένα μας ο αγαπημένος τους δίσκος είναι διαφορετικός, στον έναν αρέσουν τα βατά κιθαριστικά, στον άλλον τα ανάμεικτα και σε άλλον τα πειραματικά. Κι αυτό δεν το συναντάς συχνά σε σύγχρονες και με παγκόσμια απήχηση μπάντες. Το βρίσκω τραγικό δηλαδή να κάθεται μια παρέα και να αναλύει το αγαπημένο της άλμπουμ από Black Keys, αφού είναι όλα από το πρώτο έως το τελευταίο άλμπουμ το ίδιο τραγούδι.
Μιας και αναφέρθηκα στην παγκόσμια απήχησή τους και στα sold out sports arena gigs τους, είναι μία από τις ελάχιστες σωτηρίες που μας απέμεινε το να αρέσει σε πολλούς κάτι τόσο mainstream, αλλά και τόσο ποιοτικό. Θυμίζει εποχές περασμένες, τότε που ποπ θεωρούνταν οι Queen/Floyd/Sabbath και όλη η νεολαία άκουγε αυτούς σαν κάτι το απολύτως φυσιολογικό.
Στο δια ταύτα, το A Moon Shaped Pool είναι ο δίσκος που μοιάζει ο πιο ώριμός τους από τους τελευταίους τρεις. Ο πειραματισμός του Yorke με την electronica, σε συνδυασμό με τη σπουδή του Greenwood στην κλασική ενορχήστρωση, έδωσε ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα. Μετά από χρόνια θ΄ακούσεις κι ένα μικρό σόλο στο τέλος του Identikit, όπως επίσης και μια άκρως φλεγματική ατάκα του στυλ "You 've gotta be kidding me/ The grass grows over me". Θα βρεις, ακόμα, μια ολοκληρωμένη εκτέλεση ενός από τα πιο δημοφιλή τους τραγούδια, το True Love Waits, σε στούντιο εκτέλεση και μάλιστα καλύτερη απ' ό,τι μπορούσαμε να ελπίζουμε.
Είναι ένα άκρως καλλιτεχνικό δημιούργημα. Δεν είναι rock, δεν είναι electronica, δεν είναι καν Radiohead. Είναι άλμπουμ-δήλωση, πως το ταλέντο και η αφοσίωση στην εξέλιξη θα σηκώνει πάντα κωλοδάχτυλα σε κάθε γιουσουφάκι του Pitchfork.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου