17. The Men - Devil Music
Το μότο "let's make rock dangerous again" το έχουν επικαλεστεί διάφοροι αγαπημένοι μας στα 50 και βάλε πολύπαθα χρόνια του ροκ εν ρολ. Λίγοι κατάφεραν να το κάνουν πράξη, προεξεχόντων των Stooges και Velvets στα 60s και των μετέπειτα παιδιών τους, όπως οι Sex Pistols/ Buzzcocks/ Clash στα 70s, Jesus And Mary Chain/ My Bloody Valentine/ Hüsker Dü στα 80s και ίσως με τους Nirvana στα πρώιμά τους.
Ναι, το underground ήταν πάντα επικίνδυνο για το κατεστημένο ροκ, αλλά άγγιξε μόνο όσους το μυρίστηκαν και έμεινε εκεί στα υπόγεια. Από τα 90s και μετά, το ροκ ηττήθηκε, κρύφτηκε, ανασυντάχθηκε στα early 00s και από τότε είναι τόσο επικίνδυνο όσο μια σαλάτα μαρούλι.
Όταν άκουσα από τους The Men το "Open Your Heart" το 2012, ήταν σαν να έπεφτε με φόρα πάνω μου όση επικινδυνότητα έλειπε από το ροκ όλα αυτά τα χρόνια και να με πλάκωνε. Κατέβηκα και στην υπόγα του An Club να τους ακούσω και μέχρι και σήμερα είναι στεγνά μία από τις αγαπημένες μου συναυλίες και μέτρο σύγκρισης για την ιδρωμένη φανέλα των συγκροτημάτων που καβαλάνε τα stages. Κιθάρες γρήγορες και κοφτερές με τα feedback να ουρλιάζουν, μελωδίες στη φωνή και όχι απλά φτυσμένοι στίχοι, τύμπανα που ήθελαν να τρέξουν γρήγορα και κοιτούσαν με μίσος τους συμπαίκτες τους. Τελεία. "Αυτό που έλειπε", είπα, "μάκάρι να το αγαπήσει ο κόσμος, τέτοιο ροκ χρειάζεται η γενιά μας για να αντισταθεί στην επέλαση του κορπορατισμού στη μουσική και στα λαμπερά κοσμήματα των γαμωράπερς".
Αλλά για μία ακόμα φορά έμεινε στο underground, η ελπίδα χάθηκε και το τρένο δεν έφτασε ποτέ στην Κατερίνη. Το κατάλαβαν και οι ίδιοι και το γύρισαν στην αμερικάνα, αγάπησαν τον Neil Young, έβγαλαν δύο δίσκους μέτριους, ξαναπήγα να τους δω, αλλά ήταν σαν να βλέπω μια παραίτηση στα μάτια τους. Κρίμα, ό,τι αγαπήσαμε αγαπήσαμε, μεγαλώσαμε κι εμείς, ας κάτσουμε να ακούσουμε Sun Ra τώρα.
Αυτά μέχρι που τυχαία είδα το Devil Music μπροστά μου και είπα ας δω τι κάνουν τα αγαπημένα μου παλικάρια με τη ζωή τους. Και ω, μεγαλείο! Σαν να ξύπνησαν από βαθύ λήθαργο και πιο τσαντισμένοι από ποτέ, έφτυσαν από τα ηχεία μου θόρυβο ταχύτητα και αγωνία! Ένα comeback που θα αγαπούσε ως και ο Lester Bangs.
Ακούγεται όλο μονομιάς και δυνατά. Well done, boys.
Ναι, το underground ήταν πάντα επικίνδυνο για το κατεστημένο ροκ, αλλά άγγιξε μόνο όσους το μυρίστηκαν και έμεινε εκεί στα υπόγεια. Από τα 90s και μετά, το ροκ ηττήθηκε, κρύφτηκε, ανασυντάχθηκε στα early 00s και από τότε είναι τόσο επικίνδυνο όσο μια σαλάτα μαρούλι.
Όταν άκουσα από τους The Men το "Open Your Heart" το 2012, ήταν σαν να έπεφτε με φόρα πάνω μου όση επικινδυνότητα έλειπε από το ροκ όλα αυτά τα χρόνια και να με πλάκωνε. Κατέβηκα και στην υπόγα του An Club να τους ακούσω και μέχρι και σήμερα είναι στεγνά μία από τις αγαπημένες μου συναυλίες και μέτρο σύγκρισης για την ιδρωμένη φανέλα των συγκροτημάτων που καβαλάνε τα stages. Κιθάρες γρήγορες και κοφτερές με τα feedback να ουρλιάζουν, μελωδίες στη φωνή και όχι απλά φτυσμένοι στίχοι, τύμπανα που ήθελαν να τρέξουν γρήγορα και κοιτούσαν με μίσος τους συμπαίκτες τους. Τελεία. "Αυτό που έλειπε", είπα, "μάκάρι να το αγαπήσει ο κόσμος, τέτοιο ροκ χρειάζεται η γενιά μας για να αντισταθεί στην επέλαση του κορπορατισμού στη μουσική και στα λαμπερά κοσμήματα των γαμωράπερς".
Αλλά για μία ακόμα φορά έμεινε στο underground, η ελπίδα χάθηκε και το τρένο δεν έφτασε ποτέ στην Κατερίνη. Το κατάλαβαν και οι ίδιοι και το γύρισαν στην αμερικάνα, αγάπησαν τον Neil Young, έβγαλαν δύο δίσκους μέτριους, ξαναπήγα να τους δω, αλλά ήταν σαν να βλέπω μια παραίτηση στα μάτια τους. Κρίμα, ό,τι αγαπήσαμε αγαπήσαμε, μεγαλώσαμε κι εμείς, ας κάτσουμε να ακούσουμε Sun Ra τώρα.
Αυτά μέχρι που τυχαία είδα το Devil Music μπροστά μου και είπα ας δω τι κάνουν τα αγαπημένα μου παλικάρια με τη ζωή τους. Και ω, μεγαλείο! Σαν να ξύπνησαν από βαθύ λήθαργο και πιο τσαντισμένοι από ποτέ, έφτυσαν από τα ηχεία μου θόρυβο ταχύτητα και αγωνία! Ένα comeback που θα αγαπούσε ως και ο Lester Bangs.
Ακούγεται όλο μονομιάς και δυνατά. Well done, boys.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου