19. Father John Misty - Pure Comedy (Sub Pop Records)
Το μεγαλύτερο ατού του Josh Tillman (aka Father John Misty) είναι ότι μιλάει πολύ. Από την άλλη, αυτό είναι και το μεγαλύτερό του μειονέκτημα, όταν όσα λέει είναι υπερφίαλα και κενά νοήματος.
Στα δύο προηγούμενα άλμπουμ του η θεματολογία του κινούνταν κυρίως γύρω από τον έρωτα και τις επιπτώσεις του στην ελαφρώς post millennial γενιά, αντίθετα στο Pure Comedy θίγει ζητήματα που πολλοί προσπάθησαν, αλλά λίγοι κατάφεραν να φέρουν εις πέρας. Με αφορμή την εκλογή Trump, πολλοί καλλιτέχνες προσπάθησαν να ψυχολογήσουν την απόφαση της πλειοψηφίας (;) των αμερικάνων και ουσιαστικά δε μας έμεινε τίποτα από τον κόπο τους.
Ούτε ένα τραγούδι που να χαρακτηρίσει αυτή την περίοδο και να αξίζει να μνημονευθεί από τις γενιές που θα ακολουθήσουν. Το βασικό πρόβλημα είναι πως οι παραδοσιακά αντικαθεστωτικές φωνές που εκφράζονταν μέσα από το punk, το hip-hop κτλ, εξέπεσαν στα μάτια (και εν προκειμένω στα αυτιά) της πλέμπας και ήρθαν κάτι Kendrick Lamar και κάτι φετινοί ανεκδιήγητοι Arcade Fire να πουλήσουν επαναστατικό λόγο.
Εν μέσω όλης αυτής της "αντιστασιακής" οχλαγωγίας, ο F.J.M. χρησιμοποιεί την ευφράδεια και το ακούραστο μυαλό του για να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά, ως προς το τι μέλλει γενέσθαι με το αμερικάνικο όνειρο. Σε σημεία μπορεί να θυμίζει -ως προς την προσέγγιση- το τηλεοπτικό Master of None του Aziz Ansari, αλλά μια χαρά είναι και αυτά τα ανάλαφρα.
Τουλάχιστον μέχρι να βγουν οι επόμενοι Black Flag και να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους.
Το μεγαλύτερο ατού του Josh Tillman (aka Father John Misty) είναι ότι μιλάει πολύ. Από την άλλη, αυτό είναι και το μεγαλύτερό του μειονέκτημα, όταν όσα λέει είναι υπερφίαλα και κενά νοήματος.
Στα δύο προηγούμενα άλμπουμ του η θεματολογία του κινούνταν κυρίως γύρω από τον έρωτα και τις επιπτώσεις του στην ελαφρώς post millennial γενιά, αντίθετα στο Pure Comedy θίγει ζητήματα που πολλοί προσπάθησαν, αλλά λίγοι κατάφεραν να φέρουν εις πέρας. Με αφορμή την εκλογή Trump, πολλοί καλλιτέχνες προσπάθησαν να ψυχολογήσουν την απόφαση της πλειοψηφίας (;) των αμερικάνων και ουσιαστικά δε μας έμεινε τίποτα από τον κόπο τους.
Ούτε ένα τραγούδι που να χαρακτηρίσει αυτή την περίοδο και να αξίζει να μνημονευθεί από τις γενιές που θα ακολουθήσουν. Το βασικό πρόβλημα είναι πως οι παραδοσιακά αντικαθεστωτικές φωνές που εκφράζονταν μέσα από το punk, το hip-hop κτλ, εξέπεσαν στα μάτια (και εν προκειμένω στα αυτιά) της πλέμπας και ήρθαν κάτι Kendrick Lamar και κάτι φετινοί ανεκδιήγητοι Arcade Fire να πουλήσουν επαναστατικό λόγο.
Εν μέσω όλης αυτής της "αντιστασιακής" οχλαγωγίας, ο F.J.M. χρησιμοποιεί την ευφράδεια και το ακούραστο μυαλό του για να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά, ως προς το τι μέλλει γενέσθαι με το αμερικάνικο όνειρο. Σε σημεία μπορεί να θυμίζει -ως προς την προσέγγιση- το τηλεοπτικό Master of None του Aziz Ansari, αλλά μια χαρά είναι και αυτά τα ανάλαφρα.
Τουλάχιστον μέχρι να βγουν οι επόμενοι Black Flag και να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου