Κυριακάτικο Σινεμά

 Με μια μικρή καθυστέρηση αυτή τη φορά και ζητούμε συγγνώμη, αλλά και η Δευτέρα ότι πρέπει είναι για μια ωραία ταινία. Ακολουθεί κριτική από την Εύα Χαλεπλή.

Λίγη κωμωδία, λίγο δράμα, πολλή μουσική. Το Sing Street συνεχίζει τη σειρά ταινιών του Ιρλανδού Carney μ' αυτά τα χαρακτηριστικά (Once,Begin Again).


Ο Conor είναι ένας έφηβος στο Δουβλίνο της δεκαετίας του '80. Εν μέσω οικογενειακής κρίσης και αλλαγής σχολείου, γνωρίζει τη Raphina και της ζητάει να παίξει στο βίντεο ενός τραγουδιού της μπάντας του. Και μετά ξεκινάει να φτιάξει τη μπάντα..

Τον κεντρικό ρόλο παίζει ένα 16χρονο παιδί με ένα πολύ συνηθισμένο όνομα (ο Ιρλανδός Ferdia Walsh-Peelo) και μια δικιά του, καθόλου πεζή ερμηνεία ενός κατά τ' άλλα κλασικού χαρακτήρα. Όσοι έμπλεξαν με τη μουσική απ' τα μικράτα τους θα βρουν πολλά κοινά στοιχεία μαζί του.
Ο Conor ψάχνεται με τη μουσική, με τη μπάντα του, με τον εαυτό του. Γράφει τραγούδια με τον Eamon (ο 24χρονός Mark McKenna απίστευτα ταιριαστός στο ρόλο του) και τα στέλνει στη Raphina, παλεύει ταυτόχρονα και για τη μπάντα και για το κορίτσι. Το βράδυ ακούει τους δίσκους που του δίνει ο μεγάλος του αδερφός και το πρωί εμφανίζεται στο χριστιανικό σχολείο του ντυμένος όπως ο Robert Smith ή ο Tony Hadley. Απ'τη μια πλευρά του σκηνικού αδιάφοροι γονείς, καταπιεστικοί δάσκαλοι, τραμπούκοι συμμαθητές. Απ' την άλλη τα μέλη της μπάντας, το παράξενο κορίτσι, ο μεγάλος αδερφός που καθοδηγεί με τις γνώσεις και την ίδια όρεξη που είχε για τα δικά του όνειρα.

Πέρα από τις ερμηνείες και τα σκηνικά, το Sing Street έχει εξαιρετική φωτογραφία και κοστούμια. Όσο για τη μουσική επένδυση, περιέχει από Duran Duran, Cure, Spandau Ballet, μέχρι αναφορές στους Jam, τους Police, τους A-Ha. Εκτός από τη μουσική της εποχής, όμως, η ταινία είναι γεμάτη και από μηνύματα προς πολλές κατευθύνσεις. Ξεκινάει από τις διαλυμένες -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- οικογένειες και τις αδερφικές σχέσεις και φτάνει ως την εμπλοκή της εκκλησίας στην εκπαίδευση, ως τις παραβατικές συμπεριφορές, ως τον νταή του σχολείου που δεν έχει την κατάληξη που θα περιμέναμε.
Είναι μια ιστορία που έχουμε ξαναδεί στο σινεμά, αλλά σίγουρα καθόλου βαρετή και με ιδιαίτερα ευχάριστη αίσθηση στο τέλος της.
Είναι όλη στην ατάκα του μεγάλου αδερφού.
“Rock'n'roll is a risk!”