7. Ride - Weather Diaries (Wichita Recordings)
Η δισκογραφική επιστροφή μιας μπάντας μετά από 21 χρόνια πρέπει πάντα να εξετάζεται με καχυποψία ως προς τις προθέσεις της. Αλλά όταν μιλάμε για μία από τις καθοριστικότερες μπάντες ενός μουσικού κινήματος που γεννήθηκε και αφανίστηκε στη διάρκεια μίας μόλις πενταετίας, τότε το πρίσμα μέσα από το οποίο θα την κρίνουμε πρέπει να το διακατέχει μια ελαστικότητα.
Ειδικά όταν το μουσικό είδος στο οποίο αναφέρομαι είναι το shoegaze, είδος που η βαριά μουσική βιομηχανία και τα τσιράκια της (τύπου ΝΜΕ) αφάνισαν εν μία νυκτί για να κάνουν χώρο στην υποτιθέμενη απάντηση του Ηνωμένου Βασιλείου (βλ. Brit Pop) απέναντι στην επέλαση του αμερικάνικου grunge, το οποίο φάνταζε larger than life την εποχή εκείνη.
Επέστρεψαν, λοιπόν, μετά από την απήχηση που είδαν σταδιακά να έχουν στο πέρασμα αυτής της εικοσαετίας, στο νέο αλλά και στο παλαιότερο κοινό, που διψούσε να δει όλη αυτή τη "σκηνή" ξανά ενεργή. Ξεσκόνισαν δειλά τις Jaguars τους, κατέβασαν από το πατάρι τα πετάλια τους και ξαναμαζεύτηκαν σε μικρά στούντιο, όπως θα έκανε κάθε μπάντα που είναι περισσότερο παρέα παρά money makers για να δουν αν μπορούν να δικαιώσουν όλο αυτό το hype που δημιουργήθηκε γύρω από το όνομά τους. Ξεκίνησαν με μερικά μικρά live, τα οποία εξελίχθηκαν σε περιοδείες και κατέληξαν σε νέο υλικό.
Οι Ride, λοιπόν, είναι μία από αυτές τις μπάντες. Προσωπικά πιστεύω ότι στη φετινή τριάδα των shoegaze comebacks είναι η πιο αδύναμη από άποψη υλικού, αλλά μας δίνει τη δυνατότητα να χαρούμε εξαιρετικές συνθέσεις (πάρτε παράδειγμα το εναρκτήριο Lannoy Point) που τόσα χρόνια ακούγαμε στα πρώτα τους άλμπουμ ή ψάχναμε υποκατάστατο στους μοντέρνους θιασώτες της κληρονομιάς τους, τύπου DIIV.
Οι Ride ήταν οι πρώτοι που έβαλαν νερό στο κρασί τους παλαιότερα και προσπάθησαν να ενταχθούν στο κύμα της Brit Pop με την κυκλοφορία των Carnival of Light και Tarantula (o Andy Bell, άλλωστε, μετά τη διάλυσή τους εντάχθηκε ως μπασίστας στους Oasis για το υπόλοιπο της καριέρας τους) και στο Weather Diaries μας δείχνουν ότι μάλλον το απόλαυσαν και το συνεχίζουν. Οι μελωδίες τους είναι αρκετά πιο χαρούμενες και ανάλαφρες από ό,τι θα ήθελα, αλλά δεν παύουν να είναι εξαιρετικά καλοδουλεμένες.
Βρίσκουμε τους Ride, λοιπόν, να προσπαθούν να επανεφεύρουν τον ήχο τους για μία ακόμη φορά με έναν δίσκο ο οποίος θα χαροποιήσει και τους die hard οπαδούς τους, αλλά και τους αμύητους στον ήχο τους. Και όλα αυτά, ενώ θα μπορούσαν να βγουν να "τουράρουν" μόνο το Nowhere και το Going Blank Again και να εφησυχαστούν στις δάφνες τους.
Πράγμα που οι τίμιες μπάντες δεν κάνουν και γι' αυτό θα τις εκτιμάμε για πάντα.
Η δισκογραφική επιστροφή μιας μπάντας μετά από 21 χρόνια πρέπει πάντα να εξετάζεται με καχυποψία ως προς τις προθέσεις της. Αλλά όταν μιλάμε για μία από τις καθοριστικότερες μπάντες ενός μουσικού κινήματος που γεννήθηκε και αφανίστηκε στη διάρκεια μίας μόλις πενταετίας, τότε το πρίσμα μέσα από το οποίο θα την κρίνουμε πρέπει να το διακατέχει μια ελαστικότητα.
Ειδικά όταν το μουσικό είδος στο οποίο αναφέρομαι είναι το shoegaze, είδος που η βαριά μουσική βιομηχανία και τα τσιράκια της (τύπου ΝΜΕ) αφάνισαν εν μία νυκτί για να κάνουν χώρο στην υποτιθέμενη απάντηση του Ηνωμένου Βασιλείου (βλ. Brit Pop) απέναντι στην επέλαση του αμερικάνικου grunge, το οποίο φάνταζε larger than life την εποχή εκείνη.
Επέστρεψαν, λοιπόν, μετά από την απήχηση που είδαν σταδιακά να έχουν στο πέρασμα αυτής της εικοσαετίας, στο νέο αλλά και στο παλαιότερο κοινό, που διψούσε να δει όλη αυτή τη "σκηνή" ξανά ενεργή. Ξεσκόνισαν δειλά τις Jaguars τους, κατέβασαν από το πατάρι τα πετάλια τους και ξαναμαζεύτηκαν σε μικρά στούντιο, όπως θα έκανε κάθε μπάντα που είναι περισσότερο παρέα παρά money makers για να δουν αν μπορούν να δικαιώσουν όλο αυτό το hype που δημιουργήθηκε γύρω από το όνομά τους. Ξεκίνησαν με μερικά μικρά live, τα οποία εξελίχθηκαν σε περιοδείες και κατέληξαν σε νέο υλικό.
Οι Ride, λοιπόν, είναι μία από αυτές τις μπάντες. Προσωπικά πιστεύω ότι στη φετινή τριάδα των shoegaze comebacks είναι η πιο αδύναμη από άποψη υλικού, αλλά μας δίνει τη δυνατότητα να χαρούμε εξαιρετικές συνθέσεις (πάρτε παράδειγμα το εναρκτήριο Lannoy Point) που τόσα χρόνια ακούγαμε στα πρώτα τους άλμπουμ ή ψάχναμε υποκατάστατο στους μοντέρνους θιασώτες της κληρονομιάς τους, τύπου DIIV.
Οι Ride ήταν οι πρώτοι που έβαλαν νερό στο κρασί τους παλαιότερα και προσπάθησαν να ενταχθούν στο κύμα της Brit Pop με την κυκλοφορία των Carnival of Light και Tarantula (o Andy Bell, άλλωστε, μετά τη διάλυσή τους εντάχθηκε ως μπασίστας στους Oasis για το υπόλοιπο της καριέρας τους) και στο Weather Diaries μας δείχνουν ότι μάλλον το απόλαυσαν και το συνεχίζουν. Οι μελωδίες τους είναι αρκετά πιο χαρούμενες και ανάλαφρες από ό,τι θα ήθελα, αλλά δεν παύουν να είναι εξαιρετικά καλοδουλεμένες.
Βρίσκουμε τους Ride, λοιπόν, να προσπαθούν να επανεφεύρουν τον ήχο τους για μία ακόμη φορά με έναν δίσκο ο οποίος θα χαροποιήσει και τους die hard οπαδούς τους, αλλά και τους αμύητους στον ήχο τους. Και όλα αυτά, ενώ θα μπορούσαν να βγουν να "τουράρουν" μόνο το Nowhere και το Going Blank Again και να εφησυχαστούν στις δάφνες τους.
Πράγμα που οι τίμιες μπάντες δεν κάνουν και γι' αυτό θα τις εκτιμάμε για πάντα.
ωραίος τα λες και εσύ!
ΑπάντησηΔιαγραφή