8. Savages - Adore Life
Τα κορίτσια από το Λονδίνο δε θα καταθέσουν εύκολα τα όπλα και δεν είναι διατεθημένες να κάνουν καμία εκεχειρία με σκοπό να προσεγγίσουν ένα ευρύτερο κοινό.
Σε αντίθεση με άλλα all-female groups, όπως οι Warpaint και οι No Joy, που από δίσκο σε δίσκο ο ήχος τους γίνεται από dream pop έως νέο-ντίσκο, οι Savages παραμένουν πιστές στην αρχική τους έμπνευση και στα ινδάλματα του παρελθόντος που τόσο έχουν μελετήσει.
Διάβαζα δεξιά κι αριστερά για τη μετεμψύχωση του Ian Curtis στο πρόσωπο της Jehnny Beth (φωνητικά), για το ξεπάτωμα της πρόζας της Siouxsie, αλλά αυτά είναι τόσο επιφανειακά σχόλια που καταντούν βαρετά και ιδιαίτερα ανέμπνευστα. Προσωπικά, βλέπω περισσότερες αναφορές στους Birthday Party, στους Swans και στους Wire, παρά στους παραπάνω. Κι αυτό γιατί πίσω από την post punk "μαυρίλα"κρύβεται ένας δυναμισμός πιο ιδιαίτερος κι εξωστρεφής.
Η θεματολογία περί ελεύθερου σεξ ασχέτως προσανατολισμού, σε συνδυασμό με τα πολιτικά τσιτάτα και την ανάγκη χειραφέτησης του γυναικείου φύλου, ντύνονται και σε αυτόν το δίσκο με τις εξαιρετικές κιθάρες της Gemma Thompson (ίσως η καλύτερη κιθαρίστρια της γενιάς μας) και, φυσικά, με το "σου σπάω το σβέρκο" rhythm section, που ολοκληρώνει ένα πακέτο εκρηκτικής δύναμης και τσαμπουκά.
Θέλω να βγάλουν άλλους 10 τέτοιους δίσκους και μην ακούω χαζομάρες περί "μη πειραματισμού" και "βάλτωσαν κι αυτές". Αν αναζητάτε πειραματισμό και νέο ήχο, σας προτείνω να ακούσετε το χθεσινό -άκρως εκνευριστικό- Top 100 του Pitchfork για φέτος.
Σε αντίθεση με άλλα all-female groups, όπως οι Warpaint και οι No Joy, που από δίσκο σε δίσκο ο ήχος τους γίνεται από dream pop έως νέο-ντίσκο, οι Savages παραμένουν πιστές στην αρχική τους έμπνευση και στα ινδάλματα του παρελθόντος που τόσο έχουν μελετήσει.
Διάβαζα δεξιά κι αριστερά για τη μετεμψύχωση του Ian Curtis στο πρόσωπο της Jehnny Beth (φωνητικά), για το ξεπάτωμα της πρόζας της Siouxsie, αλλά αυτά είναι τόσο επιφανειακά σχόλια που καταντούν βαρετά και ιδιαίτερα ανέμπνευστα. Προσωπικά, βλέπω περισσότερες αναφορές στους Birthday Party, στους Swans και στους Wire, παρά στους παραπάνω. Κι αυτό γιατί πίσω από την post punk "μαυρίλα"κρύβεται ένας δυναμισμός πιο ιδιαίτερος κι εξωστρεφής.
Η θεματολογία περί ελεύθερου σεξ ασχέτως προσανατολισμού, σε συνδυασμό με τα πολιτικά τσιτάτα και την ανάγκη χειραφέτησης του γυναικείου φύλου, ντύνονται και σε αυτόν το δίσκο με τις εξαιρετικές κιθάρες της Gemma Thompson (ίσως η καλύτερη κιθαρίστρια της γενιάς μας) και, φυσικά, με το "σου σπάω το σβέρκο" rhythm section, που ολοκληρώνει ένα πακέτο εκρηκτικής δύναμης και τσαμπουκά.
Θέλω να βγάλουν άλλους 10 τέτοιους δίσκους και μην ακούω χαζομάρες περί "μη πειραματισμού" και "βάλτωσαν κι αυτές". Αν αναζητάτε πειραματισμό και νέο ήχο, σας προτείνω να ακούσετε το χθεσινό -άκρως εκνευριστικό- Top 100 του Pitchfork για φέτος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου