4. Minor Victories - Minor Victories
Στη χρονιά που σιγά σιγά μας αφήνει (στα τσακίδια), απομακρύνθηκα πολύ από το να ακολουθώ νέες κυκλοφορίες ή να ψάχνω δίσκους του παρελθόντος γύρω από τα μουσικά είδη που με απασχόλησαν τα τελευταία χρόνια, όπως το shoegaze, η noise rock και η dream pop. Όταν ένιωθα την ανάγκη, είχα πάντα το Psychocandy, το Isn't Anything και το Hardcore Will Never Die, But You Will σε περίοπτη θέση στη δισκοθήκη για άμεση πρόσβαση, ή μάλλον καλύτερα, για άμεση ανακούφιση όποτε χρειαζόταν.
Μέχρι τη στιγμή που ανακοινώθηκε η συνεργασία των Minor Victories και πάθαμε μίνι εγκεφαλικό με το line up τους. Έχουμε και λέμε. Rachel Goswell από Slowdive, Stuart Braithwaite από Mogwai και Justin Lockey από Editors. Η αλήθεια να λέγεται, πέρα από το ότι δεν υπάρχει στιγμή των Slowdive που να μη μου αρέσει, οι Editors εδώ και χρόνια με αφήνουν παγερά αδιάφορο και οποιαδήποτε κυκλοφορία των Mogwai πριν το H.W.N.D.B.Y.W μού προξενούσε -όπως και όλο το post rock- ένα αίσθημα ντεμέκ εξεζητημένης εμετοεντεχνίλας για αργόσχολους. (Ναι, θα το κράζω όπου σταθώ κι όπου βρεθώ με γηπεδική αφοσίωση). Αλλά το να δω τι θα έβγαινε από αυτήν τη συνεργασία ήταν σίγουρα κάτι για να περιμένω με το δάχτυλο στη σκανδάλη, είτε για να γελάσω, είτε για να το λατρέψω. Κι ευτυχώς έγινε το δεύτερο.
Χρησιμοποιώντας το studio σαν το καλύτερο εργαλείο τους, έστησαν μια ντουζίνα τραγούδια που θα ανταμείψουν και τα πιο απαιτητικά και μελετημένα στο είδος αυτιά. Με τα, όπως πάντα, αλάνθαστα ονειρικά φωνητικά της αγέραστης Rachel (όσοι ήσαστε στο Release Festival στην Αθήνα πιστεύω θα συμφωνήσετε) πάνω από καλοπαιγμένες μουσικές με απίστευτα καλό balance ανάμεσα σε θόρυβο και μελωδία μάς έδωσαν ένα δίσκο, που αν και πέρασε στα ψιλά γράμματα για φέτος, σε εμένα έμεινε στο repeat όσο ελάχιστοι.
Διαχρονικό δεν ξέρω αν μπορώ να τον χαρακτηρίσω, αλλά σίγουρα είναι ένας δίσκος που θα επιστρέφω ξανά και ξανά για πολύ καιρό.
Μέχρι τη στιγμή που ανακοινώθηκε η συνεργασία των Minor Victories και πάθαμε μίνι εγκεφαλικό με το line up τους. Έχουμε και λέμε. Rachel Goswell από Slowdive, Stuart Braithwaite από Mogwai και Justin Lockey από Editors. Η αλήθεια να λέγεται, πέρα από το ότι δεν υπάρχει στιγμή των Slowdive που να μη μου αρέσει, οι Editors εδώ και χρόνια με αφήνουν παγερά αδιάφορο και οποιαδήποτε κυκλοφορία των Mogwai πριν το H.W.N.D.B.Y.W μού προξενούσε -όπως και όλο το post rock- ένα αίσθημα ντεμέκ εξεζητημένης εμετοεντεχνίλας για αργόσχολους. (Ναι, θα το κράζω όπου σταθώ κι όπου βρεθώ με γηπεδική αφοσίωση). Αλλά το να δω τι θα έβγαινε από αυτήν τη συνεργασία ήταν σίγουρα κάτι για να περιμένω με το δάχτυλο στη σκανδάλη, είτε για να γελάσω, είτε για να το λατρέψω. Κι ευτυχώς έγινε το δεύτερο.
Χρησιμοποιώντας το studio σαν το καλύτερο εργαλείο τους, έστησαν μια ντουζίνα τραγούδια που θα ανταμείψουν και τα πιο απαιτητικά και μελετημένα στο είδος αυτιά. Με τα, όπως πάντα, αλάνθαστα ονειρικά φωνητικά της αγέραστης Rachel (όσοι ήσαστε στο Release Festival στην Αθήνα πιστεύω θα συμφωνήσετε) πάνω από καλοπαιγμένες μουσικές με απίστευτα καλό balance ανάμεσα σε θόρυβο και μελωδία μάς έδωσαν ένα δίσκο, που αν και πέρασε στα ψιλά γράμματα για φέτος, σε εμένα έμεινε στο repeat όσο ελάχιστοι.
Διαχρονικό δεν ξέρω αν μπορώ να τον χαρακτηρίσω, αλλά σίγουρα είναι ένας δίσκος που θα επιστρέφω ξανά και ξανά για πολύ καιρό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου