Κυριακάτικο Σινεμά

Μια Γαλλο- καναδική παραγωγή του 2012 είναι η πρότασή μας για αυτή την Κυριακή. Πρόκειται για την ευρηματική ταινία του χαρισματικού Xavier Dolan.
Ακολουθεί κριτική από την Εύα Χαλεπλή.




Μετά το J'ai tué ma mère του 2009 και το Les amours imaginaires του 2010, ο Xavier Dolan σκηνοθετεί το 2012 την τρίτη (και μεγαλύτερη σε διάρκεια) ταινία του, στα πλαίσια της γνωστής του θεματολογίας.
Ο Laurence είναι καθηγητής λογοτεχνίας και πετυχημένος συγγραφέας. Είναι, επίσης, μια γυναίκα στο σώμα ενός άντρα.
Πολύ σύντομα στην εξέλιξη της ταινίας εξομολογείται στη Fred,την κοπέλα του, ότι θέλει να ζήσει με το φύλο που του στερεί αυτό το λάθος σώμα.
Από κει κι έπειτα ξετυλίγεται στο χρόνο η εξέλιξη αυτού του -ήδη μη συμβατικού- ζευγαριού στο πλαίσιο αυτής της απόφασης και με τις επιπτώσεις όλων των επιλογών που κάνουν, μαζί ή χωριστά.

Με πολλή ένταση και τεράστια εκφραστικότητα, το πρωταγωνιστικό δίδυμο (ο Γάλλος Melvil Poupaud και η Καναδέζα Suzanne Clément) τονίζει κάθε πτυχή των χαρακτήρων που υποδύεται και της βαθιά συναισθηματικής σχέσης που τους συνδέει. Ο Dolan τοποθετεί έξυπνα τα γεγονότα στη δεκαετία του '90 και μοιράζει τα πλάνα του μεταξύ “κρύων”, καθαρών τοπίων και της πολύχρωμης υπερβολής που χαρακτήριζε την εποχή. Το soundtrack του είναι κι εδώ εξαιρετικά προσεγμένο και αξίζει να το ψάξει κανείς διεξοδικά. Καταφέρνει να εμπλουτίσει αρκετά σημεία, όπου  η παύση του διαλόγου σημαίνει και παύση της εξέλιξης της ιστορίας.
Όσο τελειώνει η ταινία, κάνει ξεκάθαρο ότι δεν πρόκειται τόσο για το πώς αποδέχεται η κοινωνία ένα τρανς άτομο, αλλά για το πώς αποδέχεται το ίδιο τον εαυτό του και μεταλλάσσεται μέσα στις σχέσεις του. Ίσως μάλιστα δεν πρόκειται καν για την απελευθέρωση ενός, αλλά δύο ανθρώπων. Όπως το διαχωρίζει και ο ίδιος ο Laurence στην αρχή:
[...και δεν αναρωτιέται μόνο για τα δικαιώματα των περιθωριακών,
αλλά και όσων ισχυρίζονται ότι είναι φυσιολογικοί.]