Από το ξεκίνημα ακόμη το μακρινό 1994 και την πρώτη δισκογραφική τους δουλειά Λιώνοντας μόνος / Κάτω απ' το ηφαίστειο (Single - Wipe Out Records) είχαμε καταλάβει πως ένας καινούριος έρωτας γεννιόταν. Η συνέχεια γνωστή τα Διάφανα Κρίνα με τον Θάνο Ανεστόπουλο τραγουδιστή, συνθέτη, στιχουργό και σκιτσογράφο άφησαν το δικό τους σπουδαίο στίγμα και εξελίχτηκαν σε μια από τις σπουδαιότερες μπάντες που έχει να επιδείξει το ελληνικό ροκ τραγούδι.
Επειδή όμως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν έτσι κάποια στιγμή και τα Διάφανα Κρίνα ολοκλήρωσαν το πρώτο μεγάλο τους ταξίδι και σκόρπισαν σε νέες περιπέτειες ( ο ίδιος βέβαια έχει παραδεχτεί σε συνέντευξή του ότι θα υπάρξει επανασύνδεση της μπάντας). Ο Θάνος Ανεστόπουλος άνθρωπος από την φύση του δημιουργικός και εργατικός δεν θα μπορούσε παρά να συνεχίσει να ντύνει τα υπέροχα ποιήματά του με την μουσική του και να συνεχίζει να μας χαρίζει αμέρητες συγκινήσεις. Το κάνει και ζωντανά, όπως πάντα άλλωστε. Έτσι με αφορμή την αποψινή του εμφάνιση στην πόλη μας, στο Rock Bar Κερί, ο Θάνος Ανεστόπουλος μας έκανε την τιμή και μας έστειλε τις απόψεις του για την πορεία του στην ζωή και στην τέχνη. Τον ευχαριστούμε πολύ!
Για την ζωή και τις προταιρεότητές του
Κοίτα η κάθε μέρα είναι μια κόλαση. Εξάλλου εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση εδώ, επί γης που λένε. Αυτό συμβαίνει και σε μια σχέση είτε είναι δυο ατόμων είτε περισσοτέρων, όπως σε μια δημιουργική παρέα ή σε μια παρέα φίλων. Υπάρχουν στιγμές που είναι παραγωγικές και όμορφες και άλλες που ο πόνος και η ασχήμια δεν αντέχονται. Μαθαίνεις μόνος σου. Αναλογίζεσαι τα λάθη σου, τα κατανοείς και ειδικά εάν δώσεις χώρο στον εαυτό σου για να τον μάθεις καλύτερα. Ένα πράγμα που έμαθα τόσο καιρό μέσα σε αυτή τη φάση είναι πως δεν χρειάζεται για κανένα λόγο να πλάθεις σενάρια για τη ζωή αλλά να δέχεσαι ότι είναι ένας δρόμος. Όχι πολλοί. Ίσως να έχει τερματικούς σταθμούς και αφετηρίες και κάθε φορά που φτάνεις εκεί πρέπει να στέκεσαι στα πόδια σου και για να το κάνεις πρέπει να κοιτάς ίσια στο δρόμο που έχεις πάρει. Να σχεδιάσεις, να ρομαντιστείς, να δημιουργήσεις αλλά να μην παρεκκλίνεις από τον αρχικό σου στόχο. Εγώ έκατσα και αναρωτήθηκα και η απάντηση ήταν πως με την μουσική ήθελα να ασχοληθώ. Αυτό μου αρέσει, με αυτό νιώθω ο εαυτός μου, με αυτό αναπνέω, από αυτό ζω και εκφράζομαι. Με έχει κατακλύσει σαν άνθρωπο, αλλά να ξέρεις πως δεν είναι προτεραιότητα μου. Πάντα να θυμάσαι πως προτεραιότητα έχουν οι άνθρωποι γύρω σου. Με αυτούς που συναναστρέφεσαι, που τους αγαπάς και σε έχουν στη ζωή τους.
Έτσι πορεύομαι και νομίζω πως τα καταφέρνω.
Για την ποίηση και τον ρόλο της στην κοινωνία μας τις εποχές της κρίσης.
Τα τελευταία χρόνια ίσως και να χρειάζονται οι ποιητές. Το βλέπεις ακόμα και στο facebook. Τα παιδιά γράφουν ό,τι μπορούν. Προσπαθούν να βρουν μια λύση μέσω της ποίησης και αυτό είναι πολύ ωραίο αλλά και λίγο αφυπνιστικό αλλά και κοιμηστικό μαζί. Γιατί σε παγιδεύει σε ένα κόσμο που σε καθιστά αδύναμο μέσα από μια ματαιότητα που περιμένεις από τους ανθρώπους του πνευματικού κόσμου να σου δείξουν τον δρόμο, το πώς θα σπάσεις τη σιωπή σου. Θα μπορούσαν τέτοιοι άνθρωποι να το κάνουν αυτό, να παρασύρουν δηλαδή μαζί τους τον κόσμο και να γίνουν δάσκαλοι, να αφήσουν έργο πίσω τους. Όχι όμως τόσα χρόνια να γίνεσαι ένα με το εκάστοτε σύστημα και μετά να το παίζεις ανεξάρτητος και άνθρωπος του πνεύματος για το λαό. Εγώ δεν βλέπω κανένα από τους πνευματικούς του τόπου μας να προσπαθεί να κάνει κάτι αντίστοιχο και όταν με ρωτάνε κάποια παιδιά στις συναυλίες ή στα Εξάρχεια τους απαντώ ότι δεν έχω απάντηση. Ίσως να ήρθε η ώρα να κάνετε τη δική σας παρουσία αισθητή έστω και μέσα σε αυτό το ροζ συννεφάκι που ζείτε και που άλλαξαν τόσες γενιές. Το να είσαι δημιουργός σημαίνει ότι πρέπει να θυμίζεις στον κόσμο, για να έχει μνήμες. Εάν ο λαός δεν έχει αναμνήσεις όπως για παράδειγμα τους εμφύλιους που έχει κάνει, τότε είναι απλό. Το χάσαμε το παιχνίδι. Θα καταστραφούμε. Είναι λογικό. Θέλω να τονίσω όμως πως η τέχνη δεν κάνει θαύματα. Μπορεί βεβαία να θυμίσει, να αφυπνίσει και να σου δώσει ένα έναυσμα για να συνεχίσεις τον αγώνα αλλά όχι να αλλάξει τη ροή της μάχης. Άντε να νικήσει ένα πόλεμο. Μέχρι εκεί. Δεν είναι και η δουλεία της αυτή. Το να μην παρατάει και να μην ξεφεύγει από το στόχο ναι αλλά όχι όσο εμείς δεν θέλουμε να κάνουμε το βήμα παραπάνω. Ειλικρινά με έχει εξαντλήσει και εμένα αυτό το θέμα, το να περιμένω μια αλλαγή. Είμαι της άποψης πως κάθε μέρα πρέπει να είναι δημιουργική. Κάνε κάτι καινούριο, χαλά και κάτι. Απλά κάνε κάτι. Δράσε, να μην σε ρουφήξει η αφυδάτωση αυτή.
Για το πως η ποίηση και ο ποιητής μπορούν να γίνουν τα λάβαρα μιας επανάστασης
Η ποίηση δεν έχει την δύναμη να κερδίσει από μόνη της κανέναν πόλεμο ,καμία μάχη από μόνη της. Μπορεί όμως να σου αλλάξει την οπτική να χαρακτηρίσει την καθημερινότητα σου, να σε αφυπνίσει και γιατί όχι να σε κινητοποιήσει και συναισθηματικά και περνώντας στον κόσμο των πράξεων, να σε βγάλει απ το μέσα του εαυτού σου. Χρειαζόμαστε μάχιμους όχι μόνο τους στίχους τους αλλά και τους ποιητές μας ,έξω στο τώρα μέσα στον κόσμο.
Ειρηνικά δεν ζει τίποτε μέσα σε μια συλλογή ποιήματα αν δεν την βγάλεις απ την γυάλα της δεν την κρατήσεις ψηλά εσύ ο ποιητής και δεν αναμιχτείς μαζί με τον κόσμο απ τον οποίο παίρνεις δύναμη να ζεις απ τον οποίο μαθαίνεις την λέξη-γίνεσαι εσύ η λέξη-και την λέξη του ξαναπροσφέρεις. Όλοι στους δρόμους λοιπόν κι εγώ προτιμώ μπροστά να είναι οι ποιητές και πίσω οι σημαίες. Αλλά μην μπερδεύουμε την αναγκαία μοναχικότητα και την αναζήτηση του ποιητή για εσωτερική μοναξιά με την παρουσία του και την έξοδο του έξω στον κόσμο όταν αυτό επιβάλλεται από την ίδια την κραυγή του προσωπικού του έργου
Για τον λόγο που θέλει να παίζει μουσική και την εξέλιξή του ως μουσικός
Nιώθω πως είναι μεγάλη υγειά μεγαλώνοντας να αλλάζω και μαζί με μένα να αλλάζει και η ματιά και ο τρόπος θεώρησης, του πως φτιάχνω ακούω και παίζω μουσική. Προσπαθώ πάντως ότι κάνω με ένα μικρόφωνο και μια κιθάρα ας πούμε κάθε που παίζω ζωντανά να είμαι όσο αντέχω και μπορώ γιομενος με την ψυχή. Κι αυτό είναι το ζητούμενο που δεν είναι καινούριο κίνητρο ή νέο στοιχείο αλλά πάντα ο κρίκος που ένωνε και ενώνει την αιτία με τον λόγο που θέλω να παίζω μουσική. Η κάθαρση μέσω αυτής .Της ψυχής. Χωρίς αυτήν. Όλο αυτό που μένει είναι μια άθλια διεκπεραίωση.
Για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον
ΑΛΛΟΤΕ ΜΕ ΔΥΝΑΣΤΕΥΟΥΝ ΟΙ ΜΝΗΜΕΣ ΚΙ ΑΛΛΟΤΕ ΜΕ ΠΑΝΕ ΜΠΡΟΣΤΑ. Σημασία έχει να μην υπάρχει συχνά η αίσθηση αγκίστρωσης και εγκλωβισμού σε μνήμες από το παρελθόν που σε κρατάνε στάσιμο αγκυλωμένο
Επιθυμία μου και στόχος είναι όσο μπορώ να ζω το κάθε μου σήμερα με την ένταση του κάθε τώρα Μ αρέσει να φτιάχνω με τον άνθρωπο μου για παράδειγμα Παρελθόν.
Και οι αναμνήσεις και οι μνήμες να μην μεταφέρονται σ ένα μέλλον σαν μνήματα αλλά σαν μηνύματα κατανόησης πως υπήρξαμε και υπάρχουμε με μνήμες και βροχές και ήλιους μαζί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου