Η επιστροφή του Caribou!

O Dan Snaith πήρε χαμπάρι πως η αναβίωση του ψυχεδελικού ήχου θα αντικατέστηε τις indie μανιέρες λίγο πριν πέσουν δύο αεροπλάνα στο World Trade Center,λίγο πριν οι Strokes κυκλοφορήσουν έναν δίσκο ορόσημο για τα 00's και πολύ πριν μπάντες σαν τους Jagwar Ma, Tame Impala και Temples ανακαλύψουν τη ζεστασιά της αναλογικής ηχογράφησης και τη γλυκιά ζάλη των ψυχοτρόπων ουσιών.
Κυκλοφορώντας κάτω από το ψευδώνυμο Manitoba δυο δίσκους καθαρόαιμης ψυχεδελικής ποπ-ροκ αναγκάστηκε να αλλάξει το όνομα του σε Caribou όταν απειλήθηκε με μήνυση από τον κατά τα άλλα πάνκη Richard "Handsome Dick" Manitoba των Dictators. Όλα αυτά τον άφησαν όπως αποδείχτηκε παγερά αδιάφορο αφού με τις επόμενες κυκλοφορίες του κατάφερε να αποκτήσει ένα σταθερό αλλά περιορισμένο κοινό μέσα στους κόλπους της αναβίωσης αυτού του  ήχου,με highlight την βράβευση του με το Polaris Music Prize για τον δίσκο του Andora,το 2008.
  Κάπου εκεί όμως το σκηνικό αλλάζει εντελώς. Σαν καλλιτέχνης που μπορεί να ''μυριστεί'' τις αλλαγές,χωρίς να κάνει εκπτώσεις όμως στην τρόπο που προσεγγίζει το εκάστοτε είδος,έρχεται σε επαφή με ποιό ηλεκτρονικές φόρμες και βλέπει την ιδιοφυή εξυπνάδα που μπορεί να κρύβεται μέσα σε αυτόν τον ήχο με γνώμονα καλλιτέχνες όπως ο Four Tet,o Bonobo και φυσικά ο Thom Yorke. Αυτή είναι η εποχή που αρχίζει να δουλεύει και να μαζεύει ιδέες για το επόμενο άλμπουμ του που αποδείχτηκε ότι εκτός από αριστούργημα,θα τον καθιέρωνε από την πρώτη του κιόλας προσπάθεια σε αυτό το νέο είδος ως ένα από τα καλύτερα ονόματα της νέας ήπιας ηλεκτρονικής σκηνής. To Swim του 2010 αποθεώθηκε από κοινό και κριτικούς παγκόσμια και του άνοιξε πόρτες για τα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου,πολλές φορές και με slots που θα ζήλευαν καλλιτέχνες με πολλά καλά άλμπουμ στην πλάτη τους. Για τον γράφοντα είναι ίσως το καλύτερο αμιγώς ηλεκτρονικό άλμπουμ των τελευταίων 5 χρόνων και σίγουρα στις λίστες μου θα το τοποθετούσα σε περίοπτη θέση στα καλύτερα άλμπουμ των τελευταίων 10 χρόνων.
Μετά το Swim και την επιτυχία που γνώρισε αποφάσισε σαν γνήσιο τέκνο της αμφισβήτησης και της ανησυχίας να κυκλοφορήσει έναν house δίσκο υπό το ψευδώνυμο Daphni αυτή τη φορά,με αρκετά καλά tracks,που σίγουρα τα προτιμώ και τα βρίσκω ποιό τίμια από τις χιλιάδες πανομοιότυπες μπασογραμμές που υπομένουμε στωικά στα διάφορα πάρτυ.
Τέσσερα γεμάτα χρόνια μετά την τελευταία του κυκλοφορία ως Caribou λοιπόν,επανέρχεται με νέο άλμπουμ το φθινόπωρο και η πρώτη γεύση που μας κερνά, μας προϊδεάζει ευχάριστα για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Σε μια χρονιά ξηρασίας και αγρανάπαυσης όπως εξελίσσεται άλλωστε από άποψη καλών κυκλοφοριών,χρειαζόμαστε μουσικούς σαν τον Snaith να μας δίνει ελπίδα για κάτι αξιόλογο. Και ίσως ένα νέο soundtrack να συνοδεύσουμε το καλοκαίρι που ακόμη περιμένουμε.

Θάνος Κεσανλής