Άκουγα ραδιόφωνο μια μέρα ενώ δούλευα πάνω στον Άνθρωπο Ελέφαντα, όταν άκουσα το Αντάτζιο για Έγχορδα του Samuel Barber. Αμέσως ερωτεύτηκα αυτό το κομμάτι, κι ήθελα να ακούγεται στην τελευταία σκηνή της ταινίας.
Ζήτησα από τον παραγωγό μου, τον Jonathan Sanger, να μου το εξασφαλίσει. Και εκείνος μου έφερε εννιά διαφορετικές εκτελέσεις. Τις άκουσα και του είπα ότι δεν έμοιαζαν καθόλου με αυτό που είχα ακούσει. Και η εννιά μου ήταν τελείως ακατάλληλες. Και έτσι, πήγε και μου έφερε κι άλλες. Τελικά άκουσα την εκτέλεση του André Previn και είπα: "Αυτό είναι". Αποτελούνταν, βέβαια, από τις ίδιες νότες με τις άλλες εκτελέσεις, αλλά διέφερε εντελώς ο τρόπος εκτέλεσης.
Η μουσική πρέπει να ταιριάζει με την εικόνα και να την ενισχύει. Δεν μπορείς έτσι απλά να "πετάξεις" μία μουσική σε μία σκηνή για να νομίζεις ότι θα λειτουργήσει, ακόμα και αν πρόκειται για ένα από τα αγαπημένα σου τραγούδια όλων των εποχών, γιατί αυτό το κομμάτι μπορεί να μην έχει καμία σχέση με τη συγκεκριμένη σκηνή. Όταν ταιριάζει, το νιώθεις πραγματικά. Το έργο αποκτά ζωή, παύει να αποτελεί ένα άθροισμα διαφορετικών μερών και γίνεται ένα οργανικό σύνολο.
David Lynch - "Κυνηγώντας το μεγάλο ψάρι"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου