Οι Slowdive, μπήκαν στο στούντιο το 1992 και στις 17 Μαΐου 1993, μας σέρβιραν το Souvlaki, το δεύτερο album τους, μέσω της Creation Records του Allan McGee. Πλέον θεωρείται ως η σπουδαιότερη στιγμή της μπάντας που, εκτός των άλλων, περιλαμβάνει τη συμπαραγωγή και τα synths του Brian Eno
σε δύο τραγούδια.
Στην πρώτη έκδοση του δίσκου, βρίσκουμε δέκα τραγούδια, με τα οχτώ να έχουν την υπογραφή του Neil Halstead, κιθαρίστα και τραγουδιστή των Slowdive, ένα να έχει τη συνυπογραφή όλης της μπάντας, και ένα τη συνυπογραφή του Brian Eno.
Σε αντίθεση με τους γίγαντες του shoegaze My Bloody Valentine, οι Slowdive χαμηλώνουν τις παραμορφώσεις στις κιθάρες χωρίς όμως να κάνουν εκπτώσεις στο συμπαγές wall of sound τους. Το delay και το reverb υπάρχουν σε αφθονία στο σύνολο του δίσκου.
1. Alison
Το εναρκτήριο τραγούδι (που αποτέλεσε το μοναδικό single του δίσκου), ένα από τα κλασσικότερα της μπάντας, σε βάζει κατευθείαν στην ατμόσφαιρα των Slowdive. Mπάσο και τύμπανα δεμένα και ρυθμικά δημιουργούν την παρακαταθήκη πάνω στην οποία επένδυσαν αργότερα αρκετές γενιές της βρετανικής pop. Οι κιθάρες κρυμμένες πίσω από το delay πλαισιώνουν το εκπληκτικό δέσιμο των φωνών του Neil Halstead και της Rachel Goswell. Οι στίχοι αποτελούν έναν ερωτικό σπαραγμό και ντύνονται υπέροχα με την άψογη ενορχήστρωση και παραγωγή.
2. Machine gun
Ίδιο το κλίμα και στο επόμενο τραγούδι, με τη Rachel Goswell να δίνει ένα λυρισμό στο κουπλέ, θυμίζοντας τα φωνητικά της Elizabeth Fraser των Cocteau Twins και τον Neil Halstead να αναλαμβάνει το ρεφρέν. Η χημεία μεταξύ τους είναι εκπληκτική και αυτό φαίνεται σε όλο το δίσκο. Εδώ χαμηλώνουν λίγο τα ατέλειωτα στρώματα του delay και του reverb δίνοντας χώρο σε μια ακουστική κιθάρα που υποβόσκει και σε ένα αργό flanger που περικυκλώνει και ενώνει τα πάντα σε έναν ακόμα ερωτικό ύμνο.
3. 40 days
Άλλο ένα δείγμα αριστοτεχνικής γραφής και ενορχήστρωσης με το κουπλέ και κυλάει ήρεμα και να δίνει τη θέση του σε ένα ρεφρέν γεμάτο κιθάρες που πνίγουν τα πάντα και κάνοντας την ατμόσφαιρα όλο και πιο αποπνικτική. Χαρακτηριστικό του τραγουδιού το εφέ στο snare των drums που το ακούς να παίζει backwards.
Στην έκδοση που κυκλοφόρησε για την αμερικάνικη αγορά, θα βρείτε άλλα τέσσερα τραγούδια. Μια διασκευή στο κλασσικό Some velvet morning των Lee Hazlewood και Nancy Sinatra. To Good day sunshine και το Missing you στα οποία οι Slowdive πειραματίζονται με τον ηλεκτρονικό ήχο προαναγγέλοντας την κυριαρχία της ηλεκτρονικής μουσικής και της dance κουλτούρας στην Αγγλία που ήδη είχε αρχίσει να ανθίζει. Και το Country Rain που προφανώς αποτελεί ένα από τα τραγούδια που δεν μπόρεσαν να μπουν στην πρώτη και επίσημη έκδοση του δίσκου.
Οι Slowdive προσέφεραν στο κοινό ένα σύνολο pop τραγουδιών (εξάλλου αυτή ήταν η επιθυμία της Creation Records και βρήκε τη μπάντα σύμφωνη) που έχουν όλη τη δυναμική του shoegaze και αποτέλεσαν μια βασική επιρροή για τις περισσότερες μπάντες της Αγγλίας, θέτοντας τις βάσεις της brit pop, dream pop και τροφοδότησαν με στοιχεία όλο τον σύγχρονο ήχο, από τους Radiohead ως τους Sigur Ros.
σε δύο τραγούδια.
Στην πρώτη έκδοση του δίσκου, βρίσκουμε δέκα τραγούδια, με τα οχτώ να έχουν την υπογραφή του Neil Halstead, κιθαρίστα και τραγουδιστή των Slowdive, ένα να έχει τη συνυπογραφή όλης της μπάντας, και ένα τη συνυπογραφή του Brian Eno.
Σε αντίθεση με τους γίγαντες του shoegaze My Bloody Valentine, οι Slowdive χαμηλώνουν τις παραμορφώσεις στις κιθάρες χωρίς όμως να κάνουν εκπτώσεις στο συμπαγές wall of sound τους. Το delay και το reverb υπάρχουν σε αφθονία στο σύνολο του δίσκου.
1. Alison
Το εναρκτήριο τραγούδι (που αποτέλεσε το μοναδικό single του δίσκου), ένα από τα κλασσικότερα της μπάντας, σε βάζει κατευθείαν στην ατμόσφαιρα των Slowdive. Mπάσο και τύμπανα δεμένα και ρυθμικά δημιουργούν την παρακαταθήκη πάνω στην οποία επένδυσαν αργότερα αρκετές γενιές της βρετανικής pop. Οι κιθάρες κρυμμένες πίσω από το delay πλαισιώνουν το εκπληκτικό δέσιμο των φωνών του Neil Halstead και της Rachel Goswell. Οι στίχοι αποτελούν έναν ερωτικό σπαραγμό και ντύνονται υπέροχα με την άψογη ενορχήστρωση και παραγωγή.
Alison, I said we're sinking,
there's nothing here but that's okay
outside your room, your only sister's spinning
but she lies, tells me she's just fine
I guess she's out there somewhere
2. Machine gun
Ίδιο το κλίμα και στο επόμενο τραγούδι, με τη Rachel Goswell να δίνει ένα λυρισμό στο κουπλέ, θυμίζοντας τα φωνητικά της Elizabeth Fraser των Cocteau Twins και τον Neil Halstead να αναλαμβάνει το ρεφρέν. Η χημεία μεταξύ τους είναι εκπληκτική και αυτό φαίνεται σε όλο το δίσκο. Εδώ χαμηλώνουν λίγο τα ατέλειωτα στρώματα του delay και του reverb δίνοντας χώρο σε μια ακουστική κιθάρα που υποβόσκει και σε ένα αργό flanger που περικυκλώνει και ενώνει τα πάντα σε έναν ακόμα ερωτικό ύμνο.
Guess I'll think of the water its my friend,
It's just the way that the water makes me feel again
Son of Sheba I saw him drown
Son of yellow I saw him drown
It's all I need
3. 40 days
Στο 40 days ο Νeil Halstead, επιβεβαιώνει τη δήλωση του, ότι πήγαινε στα live των My Bloody Valentine, παρακολουθούσε τον Kevin Shields, και γύριζε σπίτι προσπαθώντας να παίξει αυτά που άκουσε. Η χρήση του tremolo bar της κιθάρας στην εισαγωγή και τα tremolo effects που ακούγονται στο κουπλέ του τραγουδιού, παραπέμπουν προφανώς στον αρχιτέκτονα του shoegaze, τον Κevin Shields. Το ντουέτο για άλλη μια φορά είναι εξαιρετικό. Φωνές που σχεδόν ψιθυρίζουν πριν παραδοθούν στο τέλος του τραγουδιού στον ονειρικό θόρυβο σε ένα fade out που έρχεται πολύ γρήγορα. 3:16" είναι πολύ μικρή διάρκεια για τραγούδια αυτής κλάσης. Στιχουργικά, τίποτα δεν αλλάζει. Νοσταλγία, πόνος και απώλεια. Αλλά ας μην ξεχνάμε, πως όταν έγραψε αυτά τα τραγούδια ο Neil Halstead ήταν 22 χρονών.
Forty days and I miss you
I'm so high that I've lost my mind
4. Sing
Η σφραγίδα του Brian Eno, συνδημιουργού και συμπαραγωγού του τραγουδιού αυτού, μπαίνει από την πρώτη στιγμή. Οι κιθάρες τραβιούνται πίσω και δίνουν χώρο στα synthesizers του Eno που περιπλέκουν την ενορχήστρωση δημιουργώντας ένα ασαφές ηχοτοπίο γύρω από μία εξαιρετική μελωδική ένταση. Το τραγουδιστικό ντουέτο, σπάει σε αυτό το κομμάτι. O Neil Halstead σιωπά και η Rachel Goswell μας χαρίζει μία από τις δυνατότερες ερμηνευτικές στιγμές της.
Sing where the other boys can watch you dance
5. Here she comes
Ο Neil Halstead τραγουδά το πιο ήρεμο τραγούδι που έρχεται στα μισά του δίσκου, σαν μια μικρή ανάπαυλα για όλα όσα πρόκειται να ακολουθήσουν. Στην παραγωγή αυτού του τραγουδιού συμπράττει και ο Brian Eno. Tα delay φεύγουν, ο ντράμερ Simon Scott ξεκουράζεται και για πρώτη φορά μπορείς να ακούσεις ξεκάθαρο κιθαριστικό ήχο σε μια μπαλάντα που συμπυκνώνει όλο της το νόημα σε μόλις δέκα απλούς μα πραγματικά σπουδαίους στίχους και δυόμιση λεπτά.
It's so lonely in this place
So cold I don't believe
And as no-one knows my name
It's easy to pretend
6. Souvlaki Space Station
Η "παρένθεση" του Brian Eno έκλεισε και οι Slowdive πατάνε ξανά τα πετάλια τους. Το riff του τραγουδιού είναι ένα από τα χαρακτηριστικότερα riffs του shoegaze. Εδώ τα φωνητικά θάβονται κάτω από τις παραμορφωμένες κιθάρες, με αποτέλεσμα να ξεχωρίζεις μετά βίας τους στίχους. Η ένταση χτίζεται σταδιακά σε έξι λεπτά και οι λάτρεις του noise ανταμείβονται στο τέλος με τα τύμπανα να φεύγουν με fade out και το feedback από τις κιθάρες να ζορίζει τα ηχεία. Αν προσπαθήσετε να βρείτε κάποια σχέση ανάμεσα στον τίτλο και στους στίχους που ψελλίζει η Rachel Goswell θα κουραστείτε, οπότε καθίστε αναπαυτικά και απολαύστε ένα από τα σπουδαιότερα τραγούδια της μπάντας.
Closed doors brings open minds and i don't want to see you [...]
wonder why i'm here now in asylum, don't you see?
7. When the sun hits
Το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, κατά τη γνώμη μου. Δυναμικό τραγούδι που ένα ρεφρέν που ξεσηκώνει. Οι κιθάρες χωρίζονται στα δύο. Από τη μία ο Neil Halstead με τις μελωδικές γραμμές που βγαίνουν μέσα από το delay και από την άλλη ο Christian Savill με μια ογκώδη, ξεσηκωτική ρυθμική κιθάρα. O Halstead έχει τον πρώτο τραγουδιστικό ρόλο, με τη Rachel Goswell να συνοδεύει τα ρεφρέν απογειώνοντας τα.
As the sun hits, she'll be waiting
With the coffins under Heaven
Hey, hey lover, you're still burning
8. Altogether
Ξαναπέφτει η ένταση στο δίσκο, χωρίς όμως να στερείται ροής. Άλλη μια ευκαιρία για να κρύψουν ένα εξαιρετικό τραγούδι, αλλά και την εξαιρετική ερμηνεία όλων των μελών της μπάντας πίσω από μπόλικο reverb. Κάπου εδώ αρχίζεις νιώθεις το συναισθηματικό βάρος που προκαλεί το Souvlaki.
It's alright, we're altogether
and now seems just a dream
It broke my heart, but then I guess you didn't know
It's alright, we're altogether
9. Melon Yellow
Άλλο ένα δείγμα αριστοτεχνικής γραφής και ενορχήστρωσης με το κουπλέ και κυλάει ήρεμα και να δίνει τη θέση του σε ένα ρεφρέν γεμάτο κιθάρες που πνίγουν τα πάντα και κάνοντας την ατμόσφαιρα όλο και πιο αποπνικτική. Χαρακτηριστικό του τραγουδιού το εφέ στο snare των drums που το ακούς να παίζει backwards.
Follow the sun, watch you flow
Sitting here and watch the death
10. Dagger
Τελευταίο έρχεται το Dagger, το πιο πονεμένο τραγούδι του δίσκου, λες και δεν μας έφτανε τόση φόρτιση. Κάπου εδώ κλείνει το Souvlaki. Ο Neil Halstead ξεκουράζει λίγο τα αυτιά μας τραγουδώντας με τη συνοδεία μια ακουστικής κιθάρας. Πλέον μπορείς να αντιληφθείς την τραγουδιστική του ικανότητα και να καταλάβεις ότι πρόκειται για έναν σπουδαίο συνθέτη ο οποίος αρέσκεται στο να επενδύει την συνθετική του δεινότητα με θολά και διαστρεβλωμένα ηχοτοπία, δηλαδή, το σήμα κατατεθέν των εκπροσώπων της σκηνής του shoegaze. Αλλά και με μια κιθάρα κάνει καλά τη δουλειά του.
The sunshine girl is sleeping
She falls and dreams alone [...]
The world is full of noise yeah
I hear it all the time
Στην έκδοση που κυκλοφόρησε για την αμερικάνικη αγορά, θα βρείτε άλλα τέσσερα τραγούδια. Μια διασκευή στο κλασσικό Some velvet morning των Lee Hazlewood και Nancy Sinatra. To Good day sunshine και το Missing you στα οποία οι Slowdive πειραματίζονται με τον ηλεκτρονικό ήχο προαναγγέλοντας την κυριαρχία της ηλεκτρονικής μουσικής και της dance κουλτούρας στην Αγγλία που ήδη είχε αρχίσει να ανθίζει. Και το Country Rain που προφανώς αποτελεί ένα από τα τραγούδια που δεν μπόρεσαν να μπουν στην πρώτη και επίσημη έκδοση του δίσκου.
Οι Slowdive προσέφεραν στο κοινό ένα σύνολο pop τραγουδιών (εξάλλου αυτή ήταν η επιθυμία της Creation Records και βρήκε τη μπάντα σύμφωνη) που έχουν όλη τη δυναμική του shoegaze και αποτέλεσαν μια βασική επιρροή για τις περισσότερες μπάντες της Αγγλίας, θέτοντας τις βάσεις της brit pop, dream pop και τροφοδότησαν με στοιχεία όλο τον σύγχρονο ήχο, από τους Radiohead ως τους Sigur Ros.
Κατά τη γνώμη μου, το Souvlaki αποτελεί έναν από τους κορυφαίους δίσκους της βρετανικής μουσικής, στον οποίο μπορώ να επιστρέφω συνέχεια. Απ' τη μια έχουμε την αδιαφιλονίκητη δεξιοτεχνία των Slowdive στη χρήση των πεταλιών και των οργάνων τους, που ξεκίνησε με τον Kevin Shields, αλλά εδώ με περισσότερα pop χαρακτηριστικά. Τα ατέλειωτα ομιχλώδη και υγρά ηχοτοπία που προσφέρουν μια αγχολυτική ανάταση, αλλά ποτέ τη λύτρωση. Και από την άλλη οι στίχοι που αποτελούν μια ωδή στην κατεστραμμένη νεότητα, στη συναισθηματική διάλυση, στην απώλεια και τη μοναξιά. Πρόκειται για έναν από τους λίγους δίσκους του shoegaze που το βάθος της στιχουργιάς και του λυρισμού, είναι ανάλογο με το ηχητικό βάθος. Επίσης ας έχουμε στο μυαλό μας ότι είναι ένας δίσκος που φτιάχτηκε για ένα χωρισμό και γεννήθηκε μέσα απ' αυτόν. Άρα όλοι έχουμε έναν παραπάνω λόγο να τον ακούσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου