Εδώ και αιώνες είναι γνωστό διεθνώς ως μουσείο και έχει σχεδόν ξεχαστεί το γεγονός ότι η αρχική αιτία της οικοδόμησης του είναι η χρήση του ως οχυρό- φρούριο, έπειτα ως ανάκτορο- κατοικία και τέλος ως μουσείο.
Όλα άρχισαν το 1190 επί Φιλίππου Β’ Αυγούστου όπου έγινε η ένωση δυο αντικριστών οικοδομημάτων που απείχαν μισό χιλιόμετρο μεταξύ τους, το ανάκτορο του Λούβρου ανατολικά και το ανάκτορο του Κεραμικού στα δυτικά, της δεξιάς όχθης του Σηκουάνα και λειτούργησε ως αμυντικό οχυρό στις αγγλικές επιθέσεις.
Το 1364 ο Κάρολος Ε’ ο Σοφός με τη στέψη ως βασιλιάς ξεκίνησε την ολοκληρωτική μεταμόρφωση του Λούβρου σε κατοικία. Κατοικία υπήρξε επίσης και για τους Κάρολο ΣΤ’, Ερρίκο Ε’, Κάρολος Ζ’ που οφείλονται σε αυτόν οι προσθήκες βεράντας που αργότερα χρησιμοποιήθηκαν ως φύλακες από τον Λουδοβίκο ΙΑ’ και οπλοστάσιο από τον Λουδοβίκο ΙΒ’.
Ο Φραγκίσκος Α’ το 1546 υπήρξε ο μεγαλύτερος ευεργέτης του Λούβρου όχι μόνο ως προς την μεγαλοπρεπή ανακαίνιση που ξεκίνησε αλλά και την συλλογή των πρώτων πινάκων που θα αποτελέσουν αργότερα τον πυρήνα του μουσείου.
Ερχόμαστε στην εποχή του Διαφωτισμού και το 1769 με τον κόμη D’ Angiviller να κάνει το πρώτο βήμα για την μετατροπή του ανακτόρου σε μέγαρο των τεχνών. Η Επανάσταση του 1789 βρίσκει το Ναπολέων Βοναπάρτη ως τον πραγματικό αναμορφωτή του μουσείου που συλλέγει έναν τεράστιο αριθμό έργων.
Φτάνουμε στο 1870 όπου το Λούβρο περνά στην ιδιοκτησία του γαλλικού κράτους και ονομάζεται Εθνικό Μουσείο του Λούβρου.
Το Μουσείο του Λούβρου καλύπτει 60.000 τ.μ. και προσφέρει έργα που αντιπροσωπεύουν 11 χιλιετίες ιστορίας, τέχνης και πολιτισμού.
Μέσα σε αυτά τα έργα είναι αριστουργήματα όπως η Νίκη της Σαμοθράκης, η Αφροδίτη της Μήλου, έργα του Μιχαήλ Άγγελου, η Παναγία των Βράχων και η Μόνα Λίζα του Ντα Βίντσι, έργα του Ραφαήλ, Τιτσιάνο, Καραβάτζο, Ντελακρουά, Ρέμπραντ, Βερμέερ και πολλών άλλων γνωστών και άγνωστων καλλιτεχνών.
Όλα άρχισαν το 1190 επί Φιλίππου Β’ Αυγούστου όπου έγινε η ένωση δυο αντικριστών οικοδομημάτων που απείχαν μισό χιλιόμετρο μεταξύ τους, το ανάκτορο του Λούβρου ανατολικά και το ανάκτορο του Κεραμικού στα δυτικά, της δεξιάς όχθης του Σηκουάνα και λειτούργησε ως αμυντικό οχυρό στις αγγλικές επιθέσεις.
Ο Φραγκίσκος Α’ το 1546 υπήρξε ο μεγαλύτερος ευεργέτης του Λούβρου όχι μόνο ως προς την μεγαλοπρεπή ανακαίνιση που ξεκίνησε αλλά και την συλλογή των πρώτων πινάκων που θα αποτελέσουν αργότερα τον πυρήνα του μουσείου.
Ερχόμαστε στην εποχή του Διαφωτισμού και το 1769 με τον κόμη D’ Angiviller να κάνει το πρώτο βήμα για την μετατροπή του ανακτόρου σε μέγαρο των τεχνών. Η Επανάσταση του 1789 βρίσκει το Ναπολέων Βοναπάρτη ως τον πραγματικό αναμορφωτή του μουσείου που συλλέγει έναν τεράστιο αριθμό έργων.
Το Μουσείο του Λούβρου καλύπτει 60.000 τ.μ. και προσφέρει έργα που αντιπροσωπεύουν 11 χιλιετίες ιστορίας, τέχνης και πολιτισμού.
Μέσα σε αυτά τα έργα είναι αριστουργήματα όπως η Νίκη της Σαμοθράκης, η Αφροδίτη της Μήλου, έργα του Μιχαήλ Άγγελου, η Παναγία των Βράχων και η Μόνα Λίζα του Ντα Βίντσι, έργα του Ραφαήλ, Τιτσιάνο, Καραβάτζο, Ντελακρουά, Ρέμπραντ, Βερμέερ και πολλών άλλων γνωστών και άγνωστων καλλιτεχνών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου