6. Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Με στόμα που γελά (Αχός)
Κάθε νέα κυκλοφορία του Θανάση Παπακωνσταντίνου, σε μια χώρα που σέβεται τον εαυτό της, θα έπρεπε να καλωσορίζεται με εορτασμούς και εθνική αργία.
Γιατί, κάθε φορά, ο Θανάσης (χωρίς το επίθετο από 'δω και μπρος, αχρείαστο είναι ούτως ή άλλως) έχει τον τρόπο να μιλάει στο λαϊκό υποσυνείδητο, ασχέτως αν το ακροατήριο είναι σε θέση να αντιληφθεί και να μεταλάβει το περιεχόμενο των τραγουδιών του.
Στο "Με στόμα που γελά" ο Θανάσης με συνοδοιπόρο για μία ακόμα φορά τον Σωκράτη Μάλαμα, επιλέγει να επιστρέψει στο λαϊκό τραγούδι και ν' αφήσει στην άκρη για λίγο τους πειραματισμούς. Εμπνέεται, σύμφωνα με τον ίδιο, από παλιότερους δίσκους του, όπως ο εξαιρετικός "Στην Ανδρομέδα και στη γη" και επιλέγει ν' ακολουθήσει μια πιο βατή προσέγγιση στην τραγουδοποιία του. Βατή μεν, αλλά όχι εύληπτη και ανέμελη.
Γιατί, χρειάζεται να σταθείς και να ακούσεις, να ψάξεις στίχο στίχο και μελωδία τη μελωδία για να βρεις το νήμα που θα σε οδηγήσει στο μήνυμα που θέλει να περάσει. Είτε μιλάει για τον έρωτα και τις γυναίκες, είτε μιλά για την ανθρωπιά. Κι ας μη γελιόμαστε, πλέον ο Θανάσης είναι ένας βαθιά πολιτικός καλλιτέχνης. Δε βάζει νερό στο κρασί του και δε χαρίζεται για κανέναν. Χωρίς τσιτάτα και φωνές, καταφέρνει να γράφει τραγούδια όπως το Τάλα και να ξεμπροστιάζει όλη την ασχήμια που κυκλοφορεί γύρω μας, αλλά και μέσα μας.
Στιχουργικά, λοιπόν, συγκαταλέγεται δίπλα στις κορυφαίες στιγμές της δισκογραφίας του. Μουσικά, από την άλλη, πιστεύω ότι "μπάζει". Όχι επειδή δεν είναι ωραίες οι μελωδίες, αλλά επειδή μου ακούγεται κάπως πρόχειρη ή φτωχή η ενορχήστρωση. Βέβαια, οι εποχές των Λαϊκεδέλικα και των δισκογραφικών που έβαζαν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να κάνουν το όραμα του εκάστοτε καλλιτέχνη πραγματικότητα έχουν περάσει προ πολλού και καλό θα είναι να το χωνέψουμε και να προχωρήσουμε με ό,τι μας δίνεται.
Είμαστε πολύ τυχεροί που μπορούμε και βιώνουμε σε πρώτο χρόνο τον Θανάση να βγάζει τέτοιους δίσκους. Όσο και να προσπαθούν να μας το χαλάσουν οι τραχανοπλαγιάδες με τους γηπεδικούς πυρσούς στις συναυλίες του.
Κάθε νέα κυκλοφορία του Θανάση Παπακωνσταντίνου, σε μια χώρα που σέβεται τον εαυτό της, θα έπρεπε να καλωσορίζεται με εορτασμούς και εθνική αργία.
Γιατί, κάθε φορά, ο Θανάσης (χωρίς το επίθετο από 'δω και μπρος, αχρείαστο είναι ούτως ή άλλως) έχει τον τρόπο να μιλάει στο λαϊκό υποσυνείδητο, ασχέτως αν το ακροατήριο είναι σε θέση να αντιληφθεί και να μεταλάβει το περιεχόμενο των τραγουδιών του.
Στο "Με στόμα που γελά" ο Θανάσης με συνοδοιπόρο για μία ακόμα φορά τον Σωκράτη Μάλαμα, επιλέγει να επιστρέψει στο λαϊκό τραγούδι και ν' αφήσει στην άκρη για λίγο τους πειραματισμούς. Εμπνέεται, σύμφωνα με τον ίδιο, από παλιότερους δίσκους του, όπως ο εξαιρετικός "Στην Ανδρομέδα και στη γη" και επιλέγει ν' ακολουθήσει μια πιο βατή προσέγγιση στην τραγουδοποιία του. Βατή μεν, αλλά όχι εύληπτη και ανέμελη.
Γιατί, χρειάζεται να σταθείς και να ακούσεις, να ψάξεις στίχο στίχο και μελωδία τη μελωδία για να βρεις το νήμα που θα σε οδηγήσει στο μήνυμα που θέλει να περάσει. Είτε μιλάει για τον έρωτα και τις γυναίκες, είτε μιλά για την ανθρωπιά. Κι ας μη γελιόμαστε, πλέον ο Θανάσης είναι ένας βαθιά πολιτικός καλλιτέχνης. Δε βάζει νερό στο κρασί του και δε χαρίζεται για κανέναν. Χωρίς τσιτάτα και φωνές, καταφέρνει να γράφει τραγούδια όπως το Τάλα και να ξεμπροστιάζει όλη την ασχήμια που κυκλοφορεί γύρω μας, αλλά και μέσα μας.
Στιχουργικά, λοιπόν, συγκαταλέγεται δίπλα στις κορυφαίες στιγμές της δισκογραφίας του. Μουσικά, από την άλλη, πιστεύω ότι "μπάζει". Όχι επειδή δεν είναι ωραίες οι μελωδίες, αλλά επειδή μου ακούγεται κάπως πρόχειρη ή φτωχή η ενορχήστρωση. Βέβαια, οι εποχές των Λαϊκεδέλικα και των δισκογραφικών που έβαζαν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να κάνουν το όραμα του εκάστοτε καλλιτέχνη πραγματικότητα έχουν περάσει προ πολλού και καλό θα είναι να το χωνέψουμε και να προχωρήσουμε με ό,τι μας δίνεται.
Είμαστε πολύ τυχεροί που μπορούμε και βιώνουμε σε πρώτο χρόνο τον Θανάση να βγάζει τέτοιους δίσκους. Όσο και να προσπαθούν να μας το χαλάσουν οι τραχανοπλαγιάδες με τους γηπεδικούς πυρσούς στις συναυλίες του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου