19. Wooden Shjips - V. (Thrill Jokey)
Υπάρχουν κάποιες στιγμές που δεν καθορίζεις την επιρροή που θα έχει επάνω σου μία νέα κυκλοφορία, αλλά το γενικό πλαίσιο στο οποίο βρίσκεσαι.
Κάπως έτσι, κι ενώ τ' αυτιά μου ήταν στραμμένα το μεγαλύτερο διάστημα του 2018 σε πιο off the radar ακούσματα, -δε θυμάμαι γιατί- επέλεξα να πατήσω το play στη νέα δουλειά του Ripley Johnson και της παρέας του, παρόλο που πλέον αποφεύγω τις μανιέρες όπως ο διάολος το λιβάνι. Έτσι, συνειδητοποίησα πως οι Shjips είχαν να κυκλοφορήσουν δίσκο 5 χρόνια και ξαναθυμήθηκα πόσο έχω απολαύσει σχεδόν ό,τι έχουν γράψει. Επίσης, αν και ποτέ δεν ήμουν οπαδός της νεο-χίπικης αναβίωσης του ήχου του Σαν Φρανσίσκο, οι Wooden Shjips πάντα βρίσκανε τη χρυσή τομή μεταξύ των Suicide και του Neil Young, πράγμα που με τα δικά μου κριτήρια φαντάζει ιδιαίτερα ελκυστικό.
Στο πέμπτο άλμπουμ των Shjips δε λείπει τίποτα από τα συστατικά που έκαναν τον ήχο τους ευδιάκριτο ανάμεσα στην ψυχεδελική αναβίωση της τελευταίας δεκαετίας, αλλά οι συνθέσεις είναι σαφώς πιο ώριμες και στιβαρές. Η μαεστρία του Ripley στα εφέ της κιθάρας του βγαίνει πάντα μπροστά σε κάθε κομμάτι και η μπάντα φαντάζει από δίπλα του σαν καλοκουρδισμένη παρέα, που χαίρεται να βλέπει το φίλο της να παίζει με τα νέα του παχνίδια.
Μια feelgood διάθεση διατρέχει το δίσκο, ανάλαφρη και χαλαρή, όσο πρέπει για να μας βοηθήσει να γλυτώσουμε από τα προκάτ beat οποιουδήποτε καλοκαιρινού χιτ της χρονιάς που αφήνουμε ξωπίσω μας. Ορμάτε λοιπόν.
Υπάρχουν κάποιες στιγμές που δεν καθορίζεις την επιρροή που θα έχει επάνω σου μία νέα κυκλοφορία, αλλά το γενικό πλαίσιο στο οποίο βρίσκεσαι.
Κάπως έτσι, κι ενώ τ' αυτιά μου ήταν στραμμένα το μεγαλύτερο διάστημα του 2018 σε πιο off the radar ακούσματα, -δε θυμάμαι γιατί- επέλεξα να πατήσω το play στη νέα δουλειά του Ripley Johnson και της παρέας του, παρόλο που πλέον αποφεύγω τις μανιέρες όπως ο διάολος το λιβάνι. Έτσι, συνειδητοποίησα πως οι Shjips είχαν να κυκλοφορήσουν δίσκο 5 χρόνια και ξαναθυμήθηκα πόσο έχω απολαύσει σχεδόν ό,τι έχουν γράψει. Επίσης, αν και ποτέ δεν ήμουν οπαδός της νεο-χίπικης αναβίωσης του ήχου του Σαν Φρανσίσκο, οι Wooden Shjips πάντα βρίσκανε τη χρυσή τομή μεταξύ των Suicide και του Neil Young, πράγμα που με τα δικά μου κριτήρια φαντάζει ιδιαίτερα ελκυστικό.
Στο πέμπτο άλμπουμ των Shjips δε λείπει τίποτα από τα συστατικά που έκαναν τον ήχο τους ευδιάκριτο ανάμεσα στην ψυχεδελική αναβίωση της τελευταίας δεκαετίας, αλλά οι συνθέσεις είναι σαφώς πιο ώριμες και στιβαρές. Η μαεστρία του Ripley στα εφέ της κιθάρας του βγαίνει πάντα μπροστά σε κάθε κομμάτι και η μπάντα φαντάζει από δίπλα του σαν καλοκουρδισμένη παρέα, που χαίρεται να βλέπει το φίλο της να παίζει με τα νέα του παχνίδια.
Μια feelgood διάθεση διατρέχει το δίσκο, ανάλαφρη και χαλαρή, όσο πρέπει για να μας βοηθήσει να γλυτώσουμε από τα προκάτ beat οποιουδήποτε καλοκαιρινού χιτ της χρονιάς που αφήνουμε ξωπίσω μας. Ορμάτε λοιπόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου