20. Queens of the Stone Age - Villains (Matador Records)
Τιμής ένεκεν, πιάνουν το τελευταίο βαγόνι της φετινής λίστας οι πάλαι ποτέ αγαπημένοι καργιόληδες από την Καλιφόρνια.
Μέχρι και το προηγούμενό τους (όχι τόσο δυνατό κι εκείνο) ...Like Clockwork, είχα την κλασικά χοντροκομμένη θεωρία πως οι QOTSA είναι η τελευταία τίμια "καθαρή" rock μπάντα, που καταφέρνει να είναι αγαπητή μέχρι σκασμού και ταυτόχρονα άρτια δισκογραφικά.
Για να μην παρεξηγηθούμε, σε αυτό το σημείο δεν τους εντάσσω σε υποκατηγορία τύπου stoner/desert/metal/hard/ξύσταρχίδιας. Μιλάω για κλασικό αμερικάνικο larger than life ροκ εν ρολ, αυτό που καταναλώνεται ιδεατά σε μπαρ και συνοδεύεται από ταγνωστάμηνταξαναλέμε.
Το περίμενα το Villains... Η αλήθεια είναι πως έχουμε ξεστρατίσει λίγο στα ακούσματά μας με κάτι Colin Stetson κτλ, οπότε ένας σοβαρός rawk δίσκος θα μας έβαζε στα ίσια μας. Και κάπου εκεί διαβάζω ότι την παραγωγή έχει αναλάβει ο Mark Ronson -υπέροχος, δεν αντιλέγω, τότε το μακρινό 2006 που μας έκανε να κουνιόμαστε με τη δισκάρα της Amy- αλλά τι δουλειά έχει με τους Queens? Όπως δήλωσε ο master of badassery Joshua Homme, ήθελαν να κάνουν έναν δίσκο πιο χορευτικό. Πράγμα που μεταφράζεται αυτόματα σε radio friendly. Ή, ακόμα χειρότερα, σε υποψήφιους για carpool karaoke. Foo Fighters στη θέση των Foo Fighters δηλαδή, και όπως ξέρουν όλοι, τον Grohl στα επικοινωνιακά τσαλίμια δεν τον φτάνει ούτε η μαμά Καρντάσιαν.
Στο δια ταύτα, ο δίσκος έχει ορισμένες εξαιρετικές στιγμές. Οι λίγες, όμως, εξαιρετικές στιγμές δε θα έμπαιναν ούτε στον τρίτο δίσκο του deluxe edition του Songs for the Deaf. Ξεχώρισαν τα Fortress, Un-Reborn Again και το υπέροχα γκρουβάτο Hideaway.
Μακάρι να μιλάμε για δύο άστοχους πειραματισμούς, λοιπόν, γιατί από 'δω και πέρα έχουμε ανάγκη οι QOTSA να μπαίνουν πεντάδα.
Τιμής ένεκεν, πιάνουν το τελευταίο βαγόνι της φετινής λίστας οι πάλαι ποτέ αγαπημένοι καργιόληδες από την Καλιφόρνια.
Μέχρι και το προηγούμενό τους (όχι τόσο δυνατό κι εκείνο) ...Like Clockwork, είχα την κλασικά χοντροκομμένη θεωρία πως οι QOTSA είναι η τελευταία τίμια "καθαρή" rock μπάντα, που καταφέρνει να είναι αγαπητή μέχρι σκασμού και ταυτόχρονα άρτια δισκογραφικά.
Για να μην παρεξηγηθούμε, σε αυτό το σημείο δεν τους εντάσσω σε υποκατηγορία τύπου stoner/desert/metal/hard/ξύσταρχίδιας. Μιλάω για κλασικό αμερικάνικο larger than life ροκ εν ρολ, αυτό που καταναλώνεται ιδεατά σε μπαρ και συνοδεύεται από ταγνωστάμηνταξαναλέμε.
Το περίμενα το Villains... Η αλήθεια είναι πως έχουμε ξεστρατίσει λίγο στα ακούσματά μας με κάτι Colin Stetson κτλ, οπότε ένας σοβαρός rawk δίσκος θα μας έβαζε στα ίσια μας. Και κάπου εκεί διαβάζω ότι την παραγωγή έχει αναλάβει ο Mark Ronson -υπέροχος, δεν αντιλέγω, τότε το μακρινό 2006 που μας έκανε να κουνιόμαστε με τη δισκάρα της Amy- αλλά τι δουλειά έχει με τους Queens? Όπως δήλωσε ο master of badassery Joshua Homme, ήθελαν να κάνουν έναν δίσκο πιο χορευτικό. Πράγμα που μεταφράζεται αυτόματα σε radio friendly. Ή, ακόμα χειρότερα, σε υποψήφιους για carpool karaoke. Foo Fighters στη θέση των Foo Fighters δηλαδή, και όπως ξέρουν όλοι, τον Grohl στα επικοινωνιακά τσαλίμια δεν τον φτάνει ούτε η μαμά Καρντάσιαν.
Στο δια ταύτα, ο δίσκος έχει ορισμένες εξαιρετικές στιγμές. Οι λίγες, όμως, εξαιρετικές στιγμές δε θα έμπαιναν ούτε στον τρίτο δίσκο του deluxe edition του Songs for the Deaf. Ξεχώρισαν τα Fortress, Un-Reborn Again και το υπέροχα γκρουβάτο Hideaway.
Μακάρι να μιλάμε για δύο άστοχους πειραματισμούς, λοιπόν, γιατί από 'δω και πέρα έχουμε ανάγκη οι QOTSA να μπαίνουν πεντάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου