11. Eagulls - Ullages
Βαριέμαι αφάνταστα να διαβάζω ένα από τα μεγαλύτερα κλισέ που μηρυκάζουν ανέμπνευστα οι γραφιάδες για το "δεύτερο δύσκολο δίσκο" ενός συγκροτήματος, οπότε το αφήνουμε αυτό στην άκρη μια και καλή.
Στο Ullages οι αγαπημένοι Eagulls από το Leeds δε δυσκολεύονται καθόλου και αυτό για μια μπάντα που εξελίσσεται και δουλεύει το ύφος της πάνω στις εκάστοτε ψυχικές διαθέσεις, είναι σίγουρο ότι θα παράξει κάτι τίμιο. Στον πρώτο ομότιτλο δίσκο τους, τους βρίσκουμε αγριεμένους να αγκαλιάζουν την goth-punk πλευρά του new wave του '80 και να μας δίνουν τραγούδια γεμάτα ένταση και αγωνία, όπως το Nerve Endings, που αρκετοί φίλοι που βάζουμε μουσικές τα βράδια το τιμήσαμε δεόντως.
Στο δεύτερο εν λόγω δίσκο, οι ταχύτητες πέφτουν και δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στη μελωδία. Στιχουργικά και ερμηνευτικά το μοτίβο δεν αλλάζει ιδιαίτερα, αλλά η μουσική τους δείχνει να προσεγγίζει περισσότερο το ύφος πιο μελωδικών συγκροτημάτων της εποχής που αγαπάνε, όπως οι Cure και οι Echo & the Bunnymen. Έχουν, όμως, και την εξυπνάδα να εκμαιεύσουν και από τη σύγχρονη εποχή τα καλά της παραδείγματα, όπως στο Velvet, μια υπέροχη "μπαλάντα", όπου ξεπατώνουν τον ήχο του αγαπημένου μου Mac DeMarco.
Δεν ξέρω αν είμαστε άξιοι της μοίρας μας που δε βλέπουμε τέτοια συγκροτήματα στην Ελλάδα, με εξαίρεση ένα φεστιβάλ και κανά δυο promoters που το παλεύουν, αλλά όσο συνεχίζουν να γεμίζουν οι Μαλακάσες με Muse και Black Keys, καλά να πάθουμε.
Στο Ullages οι αγαπημένοι Eagulls από το Leeds δε δυσκολεύονται καθόλου και αυτό για μια μπάντα που εξελίσσεται και δουλεύει το ύφος της πάνω στις εκάστοτε ψυχικές διαθέσεις, είναι σίγουρο ότι θα παράξει κάτι τίμιο. Στον πρώτο ομότιτλο δίσκο τους, τους βρίσκουμε αγριεμένους να αγκαλιάζουν την goth-punk πλευρά του new wave του '80 και να μας δίνουν τραγούδια γεμάτα ένταση και αγωνία, όπως το Nerve Endings, που αρκετοί φίλοι που βάζουμε μουσικές τα βράδια το τιμήσαμε δεόντως.
Στο δεύτερο εν λόγω δίσκο, οι ταχύτητες πέφτουν και δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στη μελωδία. Στιχουργικά και ερμηνευτικά το μοτίβο δεν αλλάζει ιδιαίτερα, αλλά η μουσική τους δείχνει να προσεγγίζει περισσότερο το ύφος πιο μελωδικών συγκροτημάτων της εποχής που αγαπάνε, όπως οι Cure και οι Echo & the Bunnymen. Έχουν, όμως, και την εξυπνάδα να εκμαιεύσουν και από τη σύγχρονη εποχή τα καλά της παραδείγματα, όπως στο Velvet, μια υπέροχη "μπαλάντα", όπου ξεπατώνουν τον ήχο του αγαπημένου μου Mac DeMarco.
Δεν ξέρω αν είμαστε άξιοι της μοίρας μας που δε βλέπουμε τέτοια συγκροτήματα στην Ελλάδα, με εξαίρεση ένα φεστιβάλ και κανά δυο promoters που το παλεύουν, αλλά όσο συνεχίζουν να γεμίζουν οι Μαλακάσες με Muse και Black Keys, καλά να πάθουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου