Και η απάντηση είναι πολύ απλή.Δεν είμαστε συντάκτες σε κάποιο έντυπο ούτε μουσικοκριτικοί όταν στήνουμε τις προσωπικές μας λίστες.Δεν υπάρχει η αντικειμενικότητα που χρειάζεται όταν καλείσαι να παρουσιάσεις σε ένα οποιοδήποτε αναγνωστικό κοινό και βάση κάποιων κριτηρίων,γιατί είναι αυτή οι καλύτεροι δίσκοι και όχι κάποιοι άλλοι.Εδώ αφήνουμε απ'έξω μεταβλητές του τύπου ''πωλήσεις'',''αναγνωρισιμότητα'',''φρεσκάδα'' και αξιολογούμε βάση μόνο της δικής μας σχέσης με το εκάστοτε album ή καλλιτέχνη.
Εγώ για παράδειγμα ήξερα ότι το The Next Day θα βρίσκετα στην κορυφή της λίστας μου για το 2013 από τις 8 Γενάρη,όταν ξύπνησα ένα μεσημέρι και ανακάλυψα πως ο Bowie (τον οποίον παρεπιπτώντος θεωρούσαν οι πάντες ότι είχε αποσυρθεί,είχε να κυκλοφορήσει νεό τραγούδι από το 2003 και να ανέβει στη σκηνή από το 2006..) ανήμερα των 66 γενεθλίων του ανακοίνωσε την κυκλοφορία ενός νέου δίσκου με προπομπό το ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ "Where Are We Now?".Η μυστικότητα κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων δεν άφησε περιθώριο για φήμες πρίν την κυκλοφορία και αυτό το έκανε τόσο συναρπαστικό,που μουδιάσαμε και μόνο στην ιδέα ότι θα έχουμε τη δυνατότητα να ζήσουμε την εμπειρία μιας νέα κυκλοφορίας από τον καλλιτέχνη που μόνο διαβάζαμε πόσο επιδραστικός υπήρξε στην ποπ κουλτούρα.
Και εδώ έρχεται η στιγμή της εξομολόγησης αλλά και της τεκμηρίωσης.
Για να μην κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου και επειδή έχω ρίξει αρκετή χολή για την γενιά των ακροατών του Youtube πρέπει να ομολογήσω με τη σειρά μου,πως το 2003 που κυκλοφόρησε ο τελευταίος του δίσκος πριν το The Next Day,ήμουν 17 χρονών και ήξερα το πολύ 5 τραγούδια του,και ναι,εννοείται τις σούπες.Δεν είχα ιδέα τι κληρονόμησε αυτός ο άνθρωπος με το έργο του στις γενιές που ακολούθησαν,ούτε πoιά ήταν η ανάμειξη του στη δημιουργία του παγκόσμιου φαινομένου της ποπ/ροκ μουσικής (ναι για μένα η ροκ μουσική είναι ποπ μουσική,είτε μιλάμε για τους Ramones είτε για τους Βeatles).Οπότε καταλαβαίνετε πως και μόνο που μου δόθηκε η ευκαιρία να ακούσω έναν νέο δίσκο του και ενώ στην ενδιάμεση δεκαετία τον είχα αναγάγει σε έναν από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες,τα κριτήρια μου δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως αμερόληπτα.Εδώ μιλάμε για την αγνή,ατόφια αγάπη προς το πρόσωπο ενός καλλιτέχνη και του έργου του που δεν σου αφήνει περιθώρια για αντικειμενικότητα.
Είπε ο Visconti,ο θρυλικός παραγωγός του Bowie και μακροχρόνιος συνεργάτης του σε δίσκους σταθμούς (όπως τα Diamond Dogs (1974), Young Americans (1975), Low (1977), "Heroes" (1977), Lodger (1979) and Scary Monsters (and Super Creeps) (1980)) αλλά και του The Next Day για το διάστημα που ηχογραφούσαν τον δίσκο και κανείς δεν είχε ιδέα "I was walking around New York with my headphones on, looking at all the people with Bowie T-shirts on—they are ubiquitous here—thinking, 'Boy, if you only knew what I'm listening to at the moment".Ελπίζω να το ξαναδιαβάσω αυτό στο μέλλον και να ξανακάνουμε την κουβέντα περί αμεροληψίας.
Έως την επόμενη blogovision χαιρετώ και σκατά στους φασίστες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου