tag:blogger.com,1999:blog-56854434060605677582024-03-13T18:54:23.701+02:00ΣΕΡΟΤΟΝΙΝΗEverything about Music, Cinema and ArtLove affairhttp://www.blogger.com/profile/13299341564015657498noreply@blogger.comBlogger981125tag:blogger.com,1999:blog-5685443406060567758.post-55329289835923550172022-04-08T16:10:00.001+03:002022-04-08T16:10:38.448+03:00 David Lynch και η μουσική στον κινηματογράφο<p> Άκουγα ραδιόφωνο μια μέρα ενώ δούλευα πάνω στον Άνθρωπο Ελέφαντα, όταν άκουσα το Αντάτζιο για Έγχορδα του Samuel Barber. Αμέσως ερωτεύτηκα αυτό το κομμάτι, κι ήθελα να ακούγεται στην τελευταία σκηνή της ταινίας.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRkGnsgK3Lwhq3NDw96somDKQPJ_Mk1JjVdNrNNGEBJTkrFAOGbnhiWPHOISkaje_nmVE45dZU2OvfDGrnV3wK_FYH2hVXEhDMgNtHkXvNTblNyu9ZvspZ2OE8Cs_YsvuwBhkQoaERRAPU7V9wNSNGUTzEQ3pMdSUfHYaKo3iN5zNXv9pbV4Oa4WeCCw/s765/David_Lynch_Cannes_2017.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="765" data-original-width="517" height="330" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRkGnsgK3Lwhq3NDw96somDKQPJ_Mk1JjVdNrNNGEBJTkrFAOGbnhiWPHOISkaje_nmVE45dZU2OvfDGrnV3wK_FYH2hVXEhDMgNtHkXvNTblNyu9ZvspZ2OE8Cs_YsvuwBhkQoaERRAPU7V9wNSNGUTzEQ3pMdSUfHYaKo3iN5zNXv9pbV4Oa4WeCCw/w222-h330/David_Lynch_Cannes_2017.jpg" width="222" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><span><a name='more'></a></span><p></p><p> Ζήτησα από τον παραγωγό μου, τον Jonathan Sanger, να μου το εξασφαλίσει. Και εκείνος μου έφερε εννιά διαφορετικές εκτελέσεις. Τις άκουσα και του είπα ότι δεν έμοιαζαν καθόλου με αυτό που είχα ακούσει. Και η εννιά μου ήταν τελείως ακατάλληλες. Και έτσι, πήγε και μου έφερε κι άλλες. Τελικά άκουσα την εκτέλεση του André Previn και είπα: "Αυτό είναι". Αποτελούνταν, βέβαια, από τις ίδιες νότες με τις άλλες εκτελέσεις, αλλά διέφερε εντελώς ο τρόπος εκτέλεσης.</p><p>Η μουσική πρέπει να ταιριάζει με την εικόνα και να την ενισχύει. Δεν μπορείς έτσι απλά να "πετάξεις" μία μουσική σε μία σκηνή για να νομίζεις ότι θα λειτουργήσει, ακόμα και αν πρόκειται για ένα από τα αγαπημένα σου τραγούδια όλων των εποχών, γιατί αυτό το κομμάτι μπορεί να μην έχει καμία σχέση με τη συγκεκριμένη σκηνή. Όταν ταιριάζει, το νιώθεις πραγματικά. Το έργο αποκτά ζωή, παύει να αποτελεί ένα άθροισμα διαφορετικών μερών και γίνεται ένα οργανικό σύνολο.</p><p>David Lynch - "Κυνηγώντας το μεγάλο ψάρι"</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/UEsqNKoB2fo" width="320" youtube-src-id="UEsqNKoB2fo"></iframe></div><br /><p><br /></p><p><br /></p>Love affairhttp://www.blogger.com/profile/13299341564015657498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5685443406060567758.post-12100337596646142622022-02-13T11:51:00.006+02:002022-02-13T12:18:50.405+02:00Ο TIM POPE είναι ο Μίδας των βίντεο κλιπ και έγινε 66 χρονών<br /><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhTtwzNjpwGgBCIEDK_BbuD3nbHlzSy6ZrT1ER2gHjZBotrOLkuKFVjqyLOPnU8Ud833aI4KdlYEJ71devQYWbiyr5iA1mC1tlcuhu3ktRvtZcq-Q75N2dezMCAD8TSUsgsLsE5EBLxEyd_g7TIVHun8IhuQUzIu_jEF2LMBDRIc9luIWtA0Kn_pRk1EA=s282" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="179" data-original-width="282" height="179" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhTtwzNjpwGgBCIEDK_BbuD3nbHlzSy6ZrT1ER2gHjZBotrOLkuKFVjqyLOPnU8Ud833aI4KdlYEJ71devQYWbiyr5iA1mC1tlcuhu3ktRvtZcq-Q75N2dezMCAD8TSUsgsLsE5EBLxEyd_g7TIVHun8IhuQUzIu_jEF2LMBDRIc9luIWtA0Kn_pRk1EA" width="282" /></a></div></div><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><div><div style="clear: both; text-align: center;"><br /></div></div></blockquote><span><a name='more'></a></span><div><br /></div>Την πρώτη Αυγούστου του 1981 κάτι άλλαξε σημαντικά στην ιστορία της μουσικής βιομηχανίας. Το κανάλι της μουσικής τηλεόραση, πιο γνωστό ως <b>MTV,</b> άρχισε να εκπέμπει για πρώτη φορά εκείνη την ημέρα, μεταδίδοντας το σατυρικό βίντεο <b>Video Killed The Radio Star </b>των Λονδρέζων <b>Buggles. </b>Από εκείνη την ημέρα όλα άλλαξαν αφού για τις επόμενες δεκατίες (κυρίως για τις επόμενες τρεις) τα μουσικά βίντεο κλιπ μπήκαν μέσα στην ζωή μας ως αναπόσπαστο κομμάτι της μουσικής. Η φράση ''έχεις δει το τάδε βίντεο κλιπ?'' ακουγόταν τώρα πιο συχνά από το ''έχεις ακούσει το δείνα κομμάτι?''. <div><br /><div>Ένα χρόνο μετά ο ιδιοφυής σκηνοθυέτης <b>Tim Pope a.k.a. Timothy Michael Pop</b>e (γνωστός και απλά ως Pop) γνωρίστηκε με τον ιδιόρρυθμο και ''σκοτεινό'' τραγουδιστή των Cure, τον <b>Robert Smith</b>. Είχε έρθει η ώρα να πέσει φως πάνω στο σκοτάδι των τριών φανταστικών αγοριών από το Κρόουλεϊ. Η συγκυρία έμοιαζε ιδανική καθώς ο δύστροπος Ρόμπερτ δεν ήταν ευχαριστημένος με τίποτε εκείνη την εποχή και ήθελε να κυκλοφορήσει ένα κομμάτι που θα σήμανε το τέλος των Cure. Ο Robert Smith βρήκες έναν καταπληκτικό κώδικα συνεργασίας με τον Tim Pope και μάλιστα το έχει παραδεχτεί σε συνεντεύξεις του, ότι ο Pop μπορεί να τον καταλάβει και για αυτό η συνεργασία τους είναι τόσο ευχάριστη. Μάλιστα είχε δηλώσει χαρακτηριστικά ότι ''Αυτό που κάνουμε (ως Cure) έχει και άλλες πλευρές, που νομίζω είναι τελείως παράλογες και το να γυρίσεις video clip είναι μέρος αυτής της διαδικασίας.Ο Tim αντιλαμβάνεται μια πλευρά του γκρουπ που, στην ουσία είναι ανόητη.'' </div><div>Βέβαια απο την άλλη σε ανύποπτο χρόνο ο Tim Pope είχε δηλώσει ότι με το Robert συνεργάζονται χωρίς να καταλαβαίνουν τι θέλει ο ένας απο τον άλλον αλλά με κάποιον τρόπο το αποτέλεσμα τους ικανοποιεί.. Η συνέχεια είναι γνωστή , ο Tim Pope σκηνοθέτησε ούτε λίγο ούτε πολύ 35 βίντεο κλιπ για τους Cure, αρχής γενομένης από το ποπ κακούργημα, <b>Let`s Go To Bed</b>. (ανάμεσα στα βίντεο κλιπ που σκηνοθέτησε ο Pope για τους Cure είναι όλα τα αριστουργήματα, όπως : <b>Close To Me, Just Like Heaven, The </b></div><div><b>Lovecats, Lullaby, Hot Hot Hot, Killing an Arab, In Between Dayw, Boys Don`t Cry</b> κτλ κτλ. )</div><div><br /></div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEi2hwfcs2Qn1QvaexPlFJTX_cyJ3ydBkb36Giom1WUe0KCsu1AN51Qo2WqSfFqSA1jNuFlnHvUCkoR0qu3irBpjp7v5sGqmZU3Qdb1PGCG8KOBGG1dq6zSIGI51S-8bRCHorS2HtkdybqMejNX58jJPNUTJ7qiwnGvrVUYIXGMXwCzn_tdOVo63Szyhug=s275" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="183" data-original-width="275" height="183" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEi2hwfcs2Qn1QvaexPlFJTX_cyJ3ydBkb36Giom1WUe0KCsu1AN51Qo2WqSfFqSA1jNuFlnHvUCkoR0qu3irBpjp7v5sGqmZU3Qdb1PGCG8KOBGG1dq6zSIGI51S-8bRCHorS2HtkdybqMejNX58jJPNUTJ7qiwnGvrVUYIXGMXwCzn_tdOVo63Szyhug" width="275" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiCZE_2ZHc2Kfwo8rGE_YF6QsTsDnmg2IPBHbhwzYj8hQ9Yg9M4Y4PmGgIDSrFntxpu_pTiJ7E28y9n9IoBASwi4Q0xMvWWHkhirICXkDZb4OMch_TuDHzb6YBE3V7aHoLlqY0AW1Pg1GdHOn0Sk6h1-ysu1NRASlreOXzxW4Nb3N85ju18XX52ejmo6w=s275" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="183" data-original-width="275" height="183" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiCZE_2ZHc2Kfwo8rGE_YF6QsTsDnmg2IPBHbhwzYj8hQ9Yg9M4Y4PmGgIDSrFntxpu_pTiJ7E28y9n9IoBASwi4Q0xMvWWHkhirICXkDZb4OMch_TuDHzb6YBE3V7aHoLlqY0AW1Pg1GdHOn0Sk6h1-ysu1NRASlreOXzxW4Nb3N85ju18XX52ejmo6w" width="275" /></a></div></div><br /><br /><div><br /></div><div>Ο Τim έγινε περιζήτητος από όλα τα συγκροτήματα καθώς τα χαρακτηριστικά του βίντεο κλιπ είχαν την συνταγή της επιτυχίας σε μια εποχή που το βίντεο κλιπ έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο στο μουσικό στερέωμα. Ακολούθησαν συνεργασίες με τα πιο ηχηρά ονόματα της μουσικής βιομηχανίας ανάμεσα τους αυτά των: <b>David Bowie, Bryan Ferry, Fatboy Slim, James, The Stranglers, Soft Cell, Talk Tal</b>k και πολλά πολλά ακόμη. </div><div>Μεγάλες επιτυχίες ο Pop γνώρισε και στην μεγάλη οθόνη, μάλιστα με την συνεργασία του με τον παλιό φίλο και συνεργάτη του, <b>Alex McDowell,</b> στην περίφημη ταινία <b>The Crow: City of Angels </b>να φτάνει στο νούμερο ένα στα αμερικάνικα movie charts.</div><div>Ο Tim σκηνοθέτησε επίισης την μεγάλη γιορτή για τα 50 χρόνια του David Bowie που έλαβε χώρα στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης και για την οποία συνεργάστηκε με τον Bowie για μια μακρά περίοδο μηνών. </div><div>Τρία χρόνια μετά τον θάνατο του Bowie tο 2019 σκηνοπθέτησε το βίντεο κλιπ για την καινούρια μίξη του εμβληματικού <b>Space Oditty</b> χρησιμοποιώντας παλιά αποσπάσματα από την ζωή του, αφού ο Starman είχε πλέον επιστρέψει στο άστρο του. </div><div><br /></div><div>O Tim Pope έχει γεννηθεί στις 12 Φεβρουαρίου του 1956 στο Λονδίνο και σήμερα είναι 66 ετών. </div><div><br /></div><div>Είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω αγαπημένες δουλειές του Τim και έτσι απλά ενδεικτικά επισυνάπτω το βίντεο για την καινούρια μίξη του Space Oditty αλλά και ένα απο τα αγαπημένα μου, το βίντεο κλιπ για τοπ ''Singing in the Shower'' των ξεχασμένων Γάλλων pranksters, <b>Les Rita Mitsouko.</b></div></div><div><b><br /></b></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/ptVbk7r4IcA" width="320" youtube-src-id="ptVbk7r4IcA"></iframe></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><b><br /></b></div><div><b>Love Affair</b></div><div><br /></div>Love affairhttp://www.blogger.com/profile/13299341564015657498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5685443406060567758.post-37050484761477049412018-12-20T20:31:00.000+02:002018-12-20T20:37:41.877+02:00Ο Θάνος Κεσανλής για το 1 της #blogovision2018<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>1. Johnny Marr - Call the Comet</b> (New Voodoo/ Warner Bros)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-tFJ5rl2_VO0/XBvhRGEi81I/AAAAAAAABKY/hYmcDPSEk_UrsS0zaAko_ad481oDJWCbwCLcBGAs/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="445" data-original-width="800" height="222" src="https://4.bp.blogspot.com/-tFJ5rl2_VO0/XBvhRGEi81I/AAAAAAAABKY/hYmcDPSEk_UrsS0zaAko_ad481oDJWCbwCLcBGAs/s400/1.jpg" width="400" /></a></div>
Στην κορυφή της λίστας, για άλλη μια φορά, τα βίτσια μας.<br />
<a name='more'></a><br />
Όχι ο αντικειμενικά καλύτερος δίσκος, όχι αυτός που πήρε τις καλύτερες κριτικές, ούτε καν ένα από τα φαβορί των υπόλοιπων συντακτών της φετινής μπλογκοβίζιον. Γιατί, όπως έχω ξαναγράψει, δε μας βάζει το μαχαίρι στο λαιμό κανένα λόμπι, ούτε προσπαθούμε να το παίξουμε trendsetters.<br />
<br />
Όμως, ο αγαπημένος μου κοντός βαψομαλλιάς, ο άνθρωπος με τα ωραιότερα πουκάμισα στο νησί, φέτος το αξίζει. Όχι μόνο επειδή δεν μπορώ να είμαι αμερόληπτος, αλλά γιατί έγραψε ένα στιχουργικά και μουσικά αριστούργημα. Ο δίσκος είναι γεμάτος με αναφορές στις μελωδίες που του χάρισαν την υστεροφημία, ήδη από τα είκοσί του χρόνια. Από το πρώτο άκουσμα θ' ανακαλύψεις ριφ που θαρρείς είχε ξεχασμένα στο πίσω μέρος του μυαλού του από το 1983 και τις βραδιές στο στούντιο παρέα με τους υπόλοιπους Smiths. Η φωνή του είναι σε σημεία "λίγη" αν αναλογιστούμε τα θηρία που έχουν βρεθεί να τραγουδάνε δίπλα του στη σκηνή, αλλά κάνει τη δουλειά της παραπάνω από καλά. Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, ο Marr πάνω από τραγουδοποιός και τραγουδιστής, είναι κιθαρίστας. Κι ένας από τους επιδραστικότερους μάλιστα, αν σκεφτούμε ότι το μισό indie στερέωμα βασίστηκε πάνω στις δικές του μελωδίες, πάνω στην προσπάθειά του να μη μιμηθεί κανέναν και να βρει τον χαρακτηριστικό του ήχο. Βοήθησαν, βέβαια, και οι περιστάσεις, ώστε ν' ακουστεί λίγο παραπάνω και να του δώσει ο κόσμος τη σημασία που του αρμόζει.<br />
<br />
Περιστάσεις όπως η γενικευμένη αποστροφή του κόσμου απέναντι στον Μοζ, λόγω των επαίσχυντων απόψεών του για τα πολιτικά της χώρας του και των σχεδόν ρατσιστικών θέσεών του, που κατάφεραν ως και σκληροπυρηνικούς φαν σαν και του λόγου μου να μας κάνουν να κρυφτούμε από ντροπή. Τα έβαλε πέρυσι με τους πάντες, σήκωσε το δάχτυλο και έδειξε με το γνωστό του υπεροπτικό στυλ όλους τους κατά τη γνώμη του υπαίτιους. Και αυτό κούρασε.<br />
<br />
Ήρθε η ώρα του Marr, λοιπόν, με την αστείρευτα γαλήνια ηρεμία του, για να μας δείξει πως με το να κατηγορούμε μόνο, δεν καταφέρνουμε τίποτα. Ήρθε για ν' αποδείξει πως η απόφαση ενός μουσικού του δικού του επιπέδου, να σηκωθεί και να πιάσει την κιθάρα του, είναι μια πράξη άκρως πολιτική που δε σηκώνει καμία παρερμήνευση.<br />
<br />
"So feel free to stay in bed, Morrissey. Marr is who we need now".<br />
<br /></div>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/7PoMZDrl-js" width="560"></iframe></div>
Katerina Makrihttp://www.blogger.com/profile/14044442537000225495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5685443406060567758.post-30595673147261434132018-12-19T20:09:00.000+02:002018-12-19T20:09:28.822+02:00Ο Θάνος Κεσανλής για το 2 της #blogovision2018<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>2. Deafheaven - Ordinary Corrupt Human Love</b> (Anti-)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-JR8L6Q4FQik/XBqIsWd2TFI/AAAAAAAABKA/xF8RjXsy_GwPWm_WMX_jHAM9lEtfH7C0QCLcBGAs/s1600/2.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1200" height="320" src="https://2.bp.blogspot.com/-JR8L6Q4FQik/XBqIsWd2TFI/AAAAAAAABKA/xF8RjXsy_GwPWm_WMX_jHAM9lEtfH7C0QCLcBGAs/s320/2.jpeg" width="320" /></a></div>
Έχω μια αδυναμία στα συγκροτήματα που καταφέρνουν σήμερα που όλα έχουν ομογενοποιηθεί, να δημιουργούν έριδες και αναταραχή.<br />
<a name='more'></a><br />
Σκίζουν τα vintage ραφτά από τις πλάτες των μπουφάν τους οι χατζημεταλλάδες με τους Deafheaven, αναφωνίζοντας "όξω από 'δω φλώροι χιπστεράδες" και στήνουν μαζικά διαδικτυακά πογκρόμ εναντίον κάθε ανυποψίαστου που θα τύχει να εκφράσει άποψη για την εν λόγω μπάντα. Με διασκεδάζει αφάνταστα όλο αυτό το σκηνικό.<br />
<br />
Αλλά αξίζει όλος αυτός ο ντόρος τελικά; Κατά την άποψή μου ναι. Οι Deafheaven είναι μία μπάντα με πολλά κιλά αρχίδια. Ξέρουν τα όργανά τους <i>(όπως όλοι οι μεταλλάδες φυσικά)</i>, ξέρουν τι θέλουν να παίξουν και δε φοβούνται να πειραματιστούν για κανένα λόγο. Δεν είμαι σίγουρος αν γι' αυτούς δημιουργήθηκε ο όρος blackgaze, αλλά σίγουρα με αυτούς στο επίκεντρο διαδόθηκε.<br />
<br />
Στο τέταρτο LP τους παίζουν, άραγε, ακόμα ένα μείγμα από shoegaze και black metal; Παρατηρώ πως πλέον έχουν φτάσει στο επίπεδο να κινούνται ανεμπόδιστα από είδος σε είδος και να μην προκαλούν την έκπληξη που δημιουργούσαν στα πρώτα τους άλμπουμ. Με τη διαφορά, όμως, πως στα τραγούδια τους ακούγεται ότι αισθάνονται άνετα με τη μουσική τους και αυτό τους δημιουργεί τρομερή αυτοπεποίθηση, ώστε να "δώσουν" και πιο ώριμες συνθέσεις.<br />
<br />
Μπορεί να θεωρώ το Sunbather έως και σήμερα την καλύτερή τους δουλειά, αλλά εκεί η μαυρίλα ήταν παρούσα ακόμα και στα μη black σημεία τους. Ακόμη και όταν είχαν τα κεφάλια σκυμμένα πάνω από τα πετάλια δε δημιουργούσαν τη ζεστή ευφορία συγκροτημάτων, όπως οι Cocteau Twins ή οι Slowdive. Στο φετινό τους αριστούργημα, όμως, κοιτάνε λίγο παραπέρα από το shoegaze αγγίζοντας τα όρια του κινήματος C86 και της πιο ποπ πλευράς του.<br />
<br />
Φαίνεται πως έπιασαν την καλή, πως έβγαλαν και κάνα dollar παραπάνω και λίγδωσε το εντεράκι τους, πως τουράρουν πλέον με ολάκερο λεωφορείο και όχι με σαράβαλο βανάκι και χαμογέλασαν λίγο τα παιδιά. Σαν τον φίλο μεταλλά που είναι μια ζωή στις μαύρες του και μόλις ρίξει ή τον ρίξουν στο κρεβάτι χαμογελάει ως τα αυτιά ένα πράγμα.<br />
<br /></div>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/w5eQuhBfDE0" width="560"></iframe></div>
Katerina Makrihttp://www.blogger.com/profile/14044442537000225495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5685443406060567758.post-16331276078899896052018-12-18T20:24:00.001+02:002018-12-18T20:24:25.741+02:00Ο Θάνος Κεσανλής για το 3 της #blogovision2018<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>3. Spiritualized - And Nothing Hurt </b>(Fat Possum U.S./Bella Union U.K.)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-ar0WMxelLIY/XBk6osafKbI/AAAAAAAABJ0/8XJhZdOTowoSIXY5Q0mnSljmLlj1icC5QCLcBGAs/s1600/3.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="696" data-original-width="696" height="320" src="https://3.bp.blogspot.com/-ar0WMxelLIY/XBk6osafKbI/AAAAAAAABJ0/8XJhZdOTowoSIXY5Q0mnSljmLlj1icC5QCLcBGAs/s320/3.jpg" width="320" /></a></div>
Το νούμερο 3 σε κάθε λίστα είναι η πιο ύπουλη θέση. Είναι πάντα ο δίσκος που η βαρύτητά του είναι σημαντική και που ο εκάστοτε συντάκτης έχει τις περισσότερες αμφιβολίες για το αν θα έπρεπε να "χτυπήσει" κορυφή.<br />
<a name='more'></a><br />
Το And Nothing Hurt, φέτος, επιβεβαιώνει τον κανόνα περίτρανα. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, από τα ηχεία ακούγεται το Damaged και οι αμφιβολίες μεγαλώνουν. Το όγδοο άλμπουμ του, ο Jason Pierce το έγραψε όλο μόνος του. Βγάζοντας μπροστά για άλλη μια φορά τις ευαισθησίες του, ο πρώην ταραξίας των Spacemen 3, ντύνει 8 space pop διαμάντια με μπόλικες κιθάρες, περίπλοκες ενορχηστρώσεις και μελωδικότατα φωνητικά.<br />
<br />
Στη δισκογραφία του δύσκολα ξεχωρίζουν τα άλμπουμ μεταξύ τους. Με μπροστάρη πάντα το θρυλικό, πλέον, Ladies and Gentlemen We Are Floating in Space, όλες οι υπόλοιπες αποτυπώσεις του μοιάζουν σαν ένα συνεχόμενο έργο. Άλλωστε, το έχει παραδεχτεί και ο ίδιος, πως τόσα χρόνια γράφει το ίδιο κομμάτι. Αλλά πόσο ταλέντο πρέπει να διαθέτει κάποιος για να φτιάξει μια τέτοια αλάνθαστη φόρμουλα που ως και οι πιο δύστροποι συνάδελφοί του, όπως ο Anton Newcombe, να τον αποθεώνουν;<br />
<br />
Ίσως είναι ο μόνος φετινός δίσκος που άκουσα περιφρονώντας το πλήκτρο skip. Έχει αυτή την αίσθηση που σου έδιναν τα άλμπουμ της δεκαετίας του '70: αφού επέλεξες μάγκα να βάλεις το δίσκο να παίζει, κάτσε και άκου τον. Κλείσε τα tabs του περιηγητή σου, πέτα το τηλέφωνο από τα χέρια και απλά κάτσε και άκου.<br />
<br /></div>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/vjCHhY9UJP4" width="560"></iframe></div>
Katerina Makrihttp://www.blogger.com/profile/14044442537000225495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5685443406060567758.post-63588797250232570752018-12-17T20:03:00.000+02:002018-12-17T20:03:31.148+02:00Ο Θάνος Κεσανλής για το 4 της #blogovision2018<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>4. The Good, the Bad & the Queen - Merrie Land </b>(Studio 13)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-MCeX8yz-Q2Y/XBfkRE8cXSI/AAAAAAAABJg/rq50vKjObUw19ovNXPAgiWbSptKExcragCLcBGAs/s1600/4.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="800" height="320" src="https://2.bp.blogspot.com/-MCeX8yz-Q2Y/XBfkRE8cXSI/AAAAAAAABJg/rq50vKjObUw19ovNXPAgiWbSptKExcragCLcBGAs/s320/4.jpg" width="320" /></a></div>
Δώδεκα χρόνια μετά το ντεμπούτο της, η παρέα του Damon Albarn επιστρέφει δισκογραφικά για να εξερευνήσει τη σημασία τού να χαρακτηρίζεσαι Άγγλος το 2018.<br />
<a name='more'></a><br />
Μακριά από μορισεϊκές εθνομπερδεμένες γραφικότητες, με μια διεθνιστική οπτική, ψάχνει να βρει τι έγινε για να φτάσουν στο Brexit και πού τους οδήγησαν τόσοι αιώνες πατριωτικής υπερηφάνειας για το μεγαλείο της κάποτε Βρετανικής Αυτοκρατορίας.<br />
<br />
Όλη αυτή η σπουδή στην κατάσταση της αγγλικής κοινωνίας ντύνεται με μουσική απ' όλο το φάσμα των μειονοτήτων που απαρτίζουν τη σύγχρονη Αγγλία. Η folk των γηγενών, τα afrobeat τύμπανα των αφρικανών μεταναστών και η dub-reggae κουλτούρα της Καραϊβικής, που τόσο καλά αφομοίωσε -ήδη από τη δεκαετία του '60- όποια μπάντα του νησιού σεβόταν τον εαυτό της. Όλα καλά ως εδώ.<br />
<br />
Το σημαντικότερο, ωστόσο, σε αυτή την κυκλοφορία είναι τα μέλη της μπάντας. Τι χρειάζεται για να δώσουμε τον χαρακτηρισμό supergroup; Δεν είναι σαν ορισμός κάπως παρωχημένος και αναχρονιστικός; Όταν έχεις, όμως, τον Tony Allen (βλ. Fella Kuti) πίσω από τα τύμπανα, τον Simon Tong των Verve στις κιθάρες και τον θρύλο των Clash, Paul Simonon, στο μπάσο, δεν υπάρχει καταλληλότερος όρος από το supergroup για να τους δώσουμε.<br />
<br />
Στο Merrie Land ακούμε ξεκάθαρα μία από τις σπάνιες περιπτώσεις τέτοιων συνεργασιών, που δεν είναι ξεπέτες. Υπάρχουν ακόμα καλλιτέχνες που αναρωτιούνται, ψάχνονται και πράττουν με αξιοπρέπεια προς την τέχνη τους και το ειδικό βάρος του παρελθόντος τους.<br />
<br />
Καλά, ας μην κρύβομαι όμως. Πεντάδα θα έμπαινε όπως και να ήταν ο δίσκος, λόγω του Simonon. Ξέρετε τώρα, "μόνο Clash ρε φλώροι" και άλλα τέτοια γηπεδικά.<br />
<br /></div>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/xnMnTdzaDmA" width="560"></iframe></div>
Katerina Makrihttp://www.blogger.com/profile/14044442537000225495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5685443406060567758.post-35236202746065193112018-12-16T19:14:00.001+02:002018-12-16T19:14:58.686+02:00Ο Θάνος Κεσανλής για το 5 της #blogovision2018<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>5. Father John Misty - God's Favorite Customer </b>(Sub Pop)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-9jMQDwwK8qE/XBaHhLr8weI/AAAAAAAABJU/n3DxYrkVBbUboYubhH6TzhDzDT240Fs3wCLcBGAs/s1600/5.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="807" data-original-width="807" height="320" src="https://4.bp.blogspot.com/-9jMQDwwK8qE/XBaHhLr8weI/AAAAAAAABJU/n3DxYrkVBbUboYubhH6TzhDzDT240Fs3wCLcBGAs/s320/5.jpg" width="320" /></a></div>
Αφού είδε κι απόειδε με τον πολιτικό λόγο στον προηγούμενο δίσκο του, ο Josh Tillman επιστρέφει σε πιο γνώριμα λημέρια με τη φετινή του κυκλοφορία για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.<br />
<a name='more'></a><br />
Πολυλογάς όπως πάντα, τη βρίσκει με το να πέφτει στα πατώματα για να γράψει τραγούδια που θα ρίξουν και τον ακροατή. Οι στίχοι του πάντα στο προσκήνιο, γεμάτοι με έξυπνες ατάκες και ξεκάθαρη ειρωνεία, απαιτούν και κερδίζουν την προσοχή. Η μουσική εκεί είναι σαν υπόβαθρο για να εξιστορήσει καταστάσεις που τις έχει ζήσει και δε δανείστηκε, σαν γνήσιος απόγονος της μεγάλης σχολής των τροβαδούρων του '60.<br />
<br />
Παρακολουθώντας τον τα τελευταία χρόνια, μοιάζει πλέον πως η περσόνα που δημιούργησε, αυτή του Father John Misty, τείνει να επισκιάσει τον Josh Tillman. Δεν ξέρω κατά πόσο αντέχει η ιδιοσυγκρασία μου αυτά τα τερτίπια, αλλά όσο συνεχίζει το σερί τέτοιων δίσκων, θα του τα ακουμπάμε με κάθε ευκαιρία.<br />
<br /></div>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/sNG4g354P3w" width="560"></iframe></div>
Katerina Makrihttp://www.blogger.com/profile/14044442537000225495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5685443406060567758.post-78506508052070046882018-12-15T20:40:00.001+02:002018-12-15T20:40:13.061+02:00Ο Θάνος Κεσανλής για το 6 της #blogovision2018<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>6. Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Με στόμα που γελά </b>(Αχός)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-omtEfP7BdJI/XBVKBGt0n5I/AAAAAAAABJI/9fDqaEljScc2lV_uv75VhCoUkShDMR6-QCLcBGAs/s1600/6.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="300" src="https://1.bp.blogspot.com/-omtEfP7BdJI/XBVKBGt0n5I/AAAAAAAABJI/9fDqaEljScc2lV_uv75VhCoUkShDMR6-QCLcBGAs/s1600/6.jpg" /></a></div>
<br />
Κάθε νέα κυκλοφορία του Θανάση Παπακωνσταντίνου, σε μια χώρα που σέβεται τον εαυτό της, θα έπρεπε να καλωσορίζεται με εορτασμούς και εθνική αργία.<br />
<a name='more'></a><br />
Γιατί, κάθε φορά, ο Θανάσης <i>(χωρίς το επίθετο από 'δω και μπρος, αχρείαστο είναι ούτως ή άλλως) </i>έχει τον τρόπο να μιλάει στο λαϊκό υποσυνείδητο, ασχέτως αν το ακροατήριο είναι σε θέση να αντιληφθεί και να μεταλάβει το περιεχόμενο των τραγουδιών του.<br />
<br />
Στο "Με στόμα που γελά" ο Θανάσης με συνοδοιπόρο για μία ακόμα φορά τον Σωκράτη Μάλαμα, επιλέγει να επιστρέψει στο λαϊκό τραγούδι και ν' αφήσει στην άκρη για λίγο τους πειραματισμούς. Εμπνέεται, σύμφωνα με τον ίδιο, από παλιότερους δίσκους του, όπως ο εξαιρετικός "Στην Ανδρομέδα και στη γη" και επιλέγει ν' ακολουθήσει μια πιο βατή προσέγγιση στην τραγουδοποιία του. Βατή μεν, αλλά όχι εύληπτη και ανέμελη.<br />
<br />
Γιατί, χρειάζεται να σταθείς και να ακούσεις, να ψάξεις στίχο στίχο και μελωδία τη μελωδία για να βρεις το νήμα που θα σε οδηγήσει στο μήνυμα που θέλει να περάσει. Είτε μιλάει για τον έρωτα και τις γυναίκες, είτε μιλά για την ανθρωπιά. Κι ας μη γελιόμαστε, πλέον ο Θανάσης είναι ένας βαθιά πολιτικός καλλιτέχνης. Δε βάζει νερό στο κρασί του και δε χαρίζεται για κανέναν. Χωρίς τσιτάτα και φωνές, καταφέρνει να γράφει τραγούδια όπως το Τάλα και να ξεμπροστιάζει όλη την ασχήμια που κυκλοφορεί γύρω μας, αλλά και μέσα μας.<br />
<br />
Στιχουργικά, λοιπόν, συγκαταλέγεται δίπλα στις κορυφαίες στιγμές της δισκογραφίας του. Μουσικά, από την άλλη, πιστεύω ότι "μπάζει". Όχι επειδή δεν είναι ωραίες οι μελωδίες, αλλά επειδή μου ακούγεται κάπως πρόχειρη ή φτωχή η ενορχήστρωση. Βέβαια, οι εποχές των Λαϊκεδέλικα και των δισκογραφικών που έβαζαν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να κάνουν το όραμα του εκάστοτε καλλιτέχνη πραγματικότητα έχουν περάσει προ πολλού και καλό θα είναι να το χωνέψουμε και να προχωρήσουμε με ό,τι μας δίνεται.<br />
<br />
Είμαστε πολύ τυχεροί που μπορούμε και βιώνουμε σε πρώτο χρόνο τον Θανάση να βγάζει τέτοιους δίσκους. Όσο και να προσπαθούν να μας το χαλάσουν οι τραχανοπλαγιάδες με τους γηπεδικούς πυρσούς στις συναυλίες του.<br />
<br /></div>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/pbEsVFGPLyI" width="560"></iframe></div>
Katerina Makrihttp://www.blogger.com/profile/14044442537000225495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5685443406060567758.post-30194198039792185792018-12-14T21:06:00.000+02:002018-12-14T21:06:38.062+02:00Ο Θάνος Κεσανλής για το 7 της #blogovision2018<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>7. Die Wilde Jagd - Uhrwald Orange</b> (Bureau Β)<br />
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-89irqGve8Cc/XBP-kRuJxpI/AAAAAAAABI8/ypGv2Ye7BGYwaoZXv05y47ZGHe8kDx-YwCLcBGAs/s1600/7.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="300" src="https://4.bp.blogspot.com/-89irqGve8Cc/XBP-kRuJxpI/AAAAAAAABI8/ypGv2Ye7BGYwaoZXv05y47ZGHe8kDx-YwCLcBGAs/s1600/7.jpg" /></a></div>
<div>
Απ' όλη την εικοσάδα, τo Uhrwald Orange χαρακτηρίζει πιο πολύ τη μουσική που άκουσα περισσότερο φέτος. Επίσης, η Bureau B κυκλοφόρησε το μεγαλύτερο μέρος από αυτή τη μουσική, οπότε έχουμε μια win-win κατάσταση.<br />
<a name='more'></a></div>
<div>
<br />
Τους Die Wilde Jagd τους ανακάλυψα τυχαία, μέσω μιας συλλογής με kosmische μουσικές κι έκτοτε οι δύο δίσκοι τους έχουν κάνει κατάληψη στα ηχεία μου. Στην εν λόγω δεύτερη κυκλοφορία, παίζουν αυτό ακριβώς που θα ήθελα ν' ακούγεται στις μπάρες που μου αρέσουν. Τόσο πειραματικά, αλλά και τόσο ευκολοάκουστα, τόσο χορευτικά, αλλά όχι παρωχημένα. Με κιθάρες, μπάσα και drum machines, με τα εφέ να είναι εξίσου σημαντικά όσο τα όργανα, -γιατί δίχως αυτά η παραγωγή τέτοιων δίσκων θα ήταν ακατόρθωτη-, μονοτονία σε βαθμό που σταδιακά κουνιέσαι χωρίς να το πάρεις χαμπάρι και τόσο μα τόσο εστέτ, που δεν το πιάνουν τα κάθε λογής Shazam. Ή, μάλλον, ελπίζω, γιατί δεν το έχω δοκιμάσει.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Αναρωτιέμαι συχνά γιατί δεν παράγεται τέτοιος "ήχος" στις νοτιοευρωπαϊκές χώρες. Οι πιο πιθανές απαντήσεις είναι πρώτον, τι σκατά τραγούδι να γράψεις για το σκοτάδι με τόσο φως γύρω σου <i>(φως κυριολεκτικό, γιατί σκοτάδι-σκοταδισμό έχουμε μπόλικο) </i>και δεύτερον, ο ήχος αυτός είναι ταιριαστός με μητροπόλεις και όχι μεγαλουπόλεις, πράγμα σπάνιο εδώ κάτω.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Επίσης, καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, διαπιστώνω πως στο νούμερο 7 είναι η τρίτη γερμανική κυκλοφορία της φετινής μου λίστας. Τελικά μήπως ξανάρχονται όντως;<br />
<br /></div>
</div>
</div>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/90rs96pbyjA" width="560"></iframe></div>
Katerina Makrihttp://www.blogger.com/profile/14044442537000225495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5685443406060567758.post-76294096622296648092018-12-13T20:16:00.000+02:002018-12-13T20:16:01.662+02:00Ο Θάνος Κεσανλής για το 8 της #blogovision2018<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>8. Beak> - >>> </b>(Invada Records/Temporary Residence)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-Y4MIy0VoKhM/XBKhRqZ70MI/AAAAAAAABIw/liexbM03bNwSw_1fjKrPca8CqnO5Is7wgCLcBGAs/s1600/8.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="300" src="https://3.bp.blogspot.com/-Y4MIy0VoKhM/XBKhRqZ70MI/AAAAAAAABIw/liexbM03bNwSw_1fjKrPca8CqnO5Is7wgCLcBGAs/s1600/8.jpg" /></a></div>
<br />
Οι Beak> έχουν την τύχη, αλλά και συνάμα την ατυχία, όποτε αναφέρεται το όνομά τους να ακολουθεί και η καταραμένη επεξήγηση: "το side project του Geoff Barrow των Portishead".<br />
<a name='more'></a><br />
Αυτό ναι μεν δίνει ευκολότερα την αφορμή σε κάποιον μετριοπαθή ακροατή ν' ακούσει τη μουσική των Beak>, αλλά αυξάνει και τις πιθανότητες πολλοί να μην ξεπεράσουν ποτέ αυτή την ιδιότητα, με αποτέλεσμα να προσεγγίσουν λανθασμένα το συγκεκριμένο concept.<br />
<br />
Μετά από δισκογραφική απουσία 6 ετών, επιστρέφουν με την πιο ολοκληρωμένη τους δουλειά. Μπροστάρης στον ήχο τους είναι πάντα τα τύμπανα του Geoff Barrow, ο οποίος σίγουρα έχει κάπου κρεμασμένη σε εικονοστάσι τη φωτογραφία του Jaki Liebezeit. H επιρροή των Can και, γενικότερα, της πρώτης krautrock γενιάς πλανιέται στα αυλάκια του LP, χωρίς να προκαλεί αποστροφή, γιατί καταλαβαίνουμε πως έχει πέσει πολλή μελέτη στο συγκεκριμένο είδος. Στο Brean Down, λόγου χάρη, προσπαθούν να γράψουν το δικό τους Mushroom μπλέκοντας την ποπ με το τεχνικό παίξιμο. Παρακάτω, σε κομμάτια όπως το Allé Sauvage, θυμίζουν την εποχή που οι Air πειραματίζονταν και αυτοί με τις motorik ρυθμοδομές και τα '70s synthesizers σε κομμάτια όπως το Be a Bee, από το επίσης εξαιρετικό και παραγνωρισμένο Love 2 άλμπουμ τους.<br />
<br />
Στα καλύτερα σημεία του το >>> παραμένει "περίεργο" σαν σύνολο, αλλά καταφέρνει να δώσει μερικά υπέροχα τραγούδια που σίγουρα θα κάνουν κεφάλια να γυρίσουν. Δίσκοι με αρχή, μέση και τέλος μπορεί να μοιάζουν παλιοροκάδικοι σε όσους τη βρίσκουν με τύπους με κακοχτυπημένα facial tattoos, αλλά δε μας νοιάζει ιδιαιτέρως κιόλας, έτσι;<br />
<br /></div>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/tF5CsknGTp8" width="560"></iframe></div>
Katerina Makrihttp://www.blogger.com/profile/14044442537000225495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5685443406060567758.post-69076477812746370512018-12-12T20:06:00.000+02:002018-12-12T20:06:48.509+02:00Ο Θάνος Κεσανλής για το 9 της #blogovision2018<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>9. Bjørn Torske - Byen </b>(Smalltown Supersound)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-b0N_9m_rswk/XBFNHh_w-xI/AAAAAAAABIk/Ws27eq2l-2U47b-SxjMh89x_Vh1ueMNmwCLcBGAs/s1600/9.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="745" data-original-width="745" height="320" src="https://3.bp.blogspot.com/-b0N_9m_rswk/XBFNHh_w-xI/AAAAAAAABIk/Ws27eq2l-2U47b-SxjMh89x_Vh1ueMNmwCLcBGAs/s320/9.jpg" width="320" /></a></div>
To Byen είναι η επιστροφή του Bjørn Torske μετά από πολλά χρόνια στον ήχο που στην ουσία έβαλε τον ακρογωνιαίο λίθο για να χτιστεί.<br />
<a name='more'></a><br />
Όλη η σκηνή της νορβηγικής space/leftfield disco βασίστηκε -όπως καταγράφεται θεσπέσια και στο ντοκιμαντέρ Northern Disco Lights- στην επιμονή του Τorske και του αδικοχαμένου Erot να βρουν το "δικό τους" ήχο και να μη γίνουν απλά φερέφωνα των μουσικών εξελίξεων της ηλεκτρονικής μουσικής.<br />
<br />
Στην πρώτη του σόλο δουλειά μετά από 8 χρόνια, μας προσφέρει 7 άριστες και συνάμα dj friendly συνθέσεις, γεμάτες βαρβάτες μπασογραμμές, ντίσκο ρυθμούς και σχολαστικά επιλεγμένα synthesizers, που φέρνουν τον Torske πίσω στα dancefloors, μετά από χρόνια πειραματισμού.<br />
<br />
Μεταξύ των συνθέσεων θα βρούμε και το Clean Air, το οποίο συγκαταλέγω στα ομορφότερα φετινά τραγούδια, ανεξαρτήτως είδους. Η νοσταλγική του διάθεση και ο '90s προσανατολισμός του κρύβουν μια αυθεντικότητα, η οποία λείπει γενικά από την εποχή μας.<br />
<br /></div>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/MWV9x1Q86dU" width="560"></iframe></div>
Katerina Makrihttp://www.blogger.com/profile/14044442537000225495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5685443406060567758.post-40788618948056584062018-12-11T20:57:00.000+02:002018-12-11T20:57:58.477+02:00Ο Θάνος Κεσανλής για το 10 της #blogovision2018<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>10. The Field - Infinite Moment </b>(Kompakt)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-gWbIrsJLPgc/XBAH7v2X3YI/AAAAAAAABIY/923tH69nDJwVJYNnJ7j0pLCqyDM4D83bgCLcBGAs/s1600/10.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="500" height="320" src="https://4.bp.blogspot.com/-gWbIrsJLPgc/XBAH7v2X3YI/AAAAAAAABIY/923tH69nDJwVJYNnJ7j0pLCqyDM4D83bgCLcBGAs/s320/10.jpg" width="320" /></a></div>
Ο ορισμός Intelligent, όπου κι αν έχει χρησιμοποιηθεί, έχει πέσει θύμα άγριου μένους όλων των υπέρμαχων της πολιτικής ορθότητας για ελιτισμό και υποτίμηση, πράγμα που μπορούμε να διαπιστώσουμε πέρα από την πρόσφατη γιγάντωσή της.<br />
<a name='more'></a><br />
Το ίδιο συνέβη και με το IDM (Intelligent Dance Music) που προτιμήθηκε -άστοχα για εμένα- κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1990, έναντι του πιο ήπιου Electronic Listening Music, για να περιγράψει κυκλοφορίες καλλιτεχνών όπως ο Aphex Twin, oι Autechre και ο Squarepusher. Aυτός ο πρόλογος λειτουργεί σαν εισαγωγή για τη μουσική του Axel Willner ως The Field, ώστε να περιγράψω το πόσο πιο ταιριαστό θα ήταν να τον εντάξουμε αυθαίρετα στα πλαίσια ενός νέου Electronic Listening Music κινήματος και όχι στον αχταρμά που ονομάζεται minimal techno.<br />
<br />
Κυκλοφορίες σαν και αυτή στοχεύουν στην προσωπική ακρόαση και όχι στη μαζική κατανάλωση. Για να μπορέσουμε να βρούμε κάτω από τα πολλά στρώματα ήχων τα κρυφά σημεία που τον κάνουν να είναι τόσο ιδιαίτερος, πρέπει ν' αποφύγουμε οποιαδήποτε συναναστροφή που θα μας αποσπάσει την προσοχή.<br />
<br />
Η φαινομενική ζεστασιά του κρύβει μια συνεχή μετάβαση από τη μελαγχολία στην ευφορία και το συνεχόμενο ξετύλιγμά του, που διαρκεί τις περισσότερες φορές πάνω από δέκα λεπτά, δεν αφήνει περιθώρια για να λειτουργήσει απλά σαν ένα μουσικό υπόβαθρο. Κάποια στιγμή θα σε τσακώσει και τότε θα παρατήσεις ό,τι κάνεις για να σταθείς με δέος απέναντι από τα ηχεία σου.<br />
<br /></div>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/COlxVak4dnk" width="560"></iframe></div>
Katerina Makrihttp://www.blogger.com/profile/14044442537000225495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5685443406060567758.post-5729119375470846982018-12-10T20:29:00.000+02:002018-12-10T20:29:12.853+02:00Ο Θάνος Κεσανλής για το 11 της #blogovision2018<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>11. John Maus - Addendum </b>(Ribbon Music)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/--y8JIciCGtQ/XA6rjcnIkPI/AAAAAAAABIA/sBPNHaBCPmcn_-_gmQW0S0h5cus6QXQhACLcBGAs/s1600/11.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="600" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/--y8JIciCGtQ/XA6rjcnIkPI/AAAAAAAABIA/sBPNHaBCPmcn_-_gmQW0S0h5cus6QXQhACLcBGAs/s320/11.jpg" width="320" /></a></div>
O John Maus ανήκει στις περιπτώσεις εκείνες που είτε θα σκαλώσεις μαζί του, είτε θα τον απομονώσεις από οποιαδήποτε συσκευή αναπαραγωγής ήχου έχεις εύκαιρη.<br />
<a name='more'></a><br />
Διαβολικά έξυπνος και πνευματώδης και με σαφή αδιαφορία για οποιαδήποτε pop αναγνώριση, επέστρεψε πέρυσι με το Screen Memories αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές και συνεχίζει φέτος με την κυκλοφορία 12 τραγουδιών, που, σύμφωνα με τον ίδιο, γράφτηκαν την ίδια χρονική περίοδο, αλλά δεν κατάφεραν να μπουν στο άλμπουμ.<br />
<br />
Ήδη από το εναρκτήριο Outer Space δημιουργείται η αίσθηση ότι έχει πραγματικό λόγο ύπαρξης αυτή η συνέχεια στη δισκογραφία του και πως δεν ήρθε απλά για να εκταμιεύσει το περσινό hype. Μελωδικό και νοσταλγικό <i>(οι αμερικάνοι αυτόν τον ήχο τον χαρακτηρίζουν neon, λογικά από τα γνωστά φώτα που "έπαιζαν" πολύ στα 80s)</i>, βασισμένο εξίσου στα synths και το μπάσο, είναι το κατάλληλο soundtrack που θα φέρει κοντά εικοσάχρονους με περίσσεια αγάπη για οτιδήποτε παράξενο με μεγαλύτερο κοινό, που σίγουρα θα βρει πολλά στοιχεία νοσταλγίας στα αυλάκια του LP.<br />
<br />
Αφότου μαζέψαμε την περσινή λίστα, είχα μια αμφιβολία όποτε έπεφτε στα αυτιά μου το Screen Memories. Φέτος ήρθε η ώρα να βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη και να δώσουμε στον John Maus το respect που του αξίζει. Επίσης, ρίξτε μια ματιά στο live video που ακολουθεί, γιατί τυχαίνει να είναι ένας από τους χαρισματικότερους performer που έχω την ατυχία να μην έχω δει ακόμα ζωντανά.<br />
<br /></div>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/u6q2CHFkyI8" width="560"></iframe></div>
Katerina Makrihttp://www.blogger.com/profile/14044442537000225495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5685443406060567758.post-42611119062697504712018-12-09T23:01:00.000+02:002018-12-09T23:01:50.088+02:00Ο Θάνος Κεσανλής για το 12 της #blogovision2018<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>12. Qluster - Elemente</b> (Bureau-B)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-70gxtdRN90M/XA2CYNFS_jI/AAAAAAAABH0/dcIcueomOxgSp0MTuFtGSe4-WThXPMM8wCLcBGAs/s1600/12.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="896" data-original-width="896" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-70gxtdRN90M/XA2CYNFS_jI/AAAAAAAABH0/dcIcueomOxgSp0MTuFtGSe4-WThXPMM8wCLcBGAs/s320/12.jpg" width="320" /></a></div>
Έτος 2018 και ο Hans-Joachim Roedelius δεν είναι ακόμα διατεθειμένος ν' αφήσει στην άκρη το μουσικό όχημα των Qluster, με το οποίο παιδεύεται αδιάκοπα τα τελευταία 50 χρόνια.<br />
<a name='more'></a><br />
Από τους πρωτεργάτες της γερμανικής πρωτοποριακής σκηνής της δεκαετίας του '70, μαζί με τον έτερο μπροστάρη Moebius, κυκλοφόρησαν δίσκους σταθμούς για το krautrock και δώσανε τις βάσεις για την ηλεκτρονική μουσική όπως την ξέρουμε σήμερα. Με τις αλλαγές των μελών στο συγκρότημα άλλαζε πάντα και το πρώτο γράμμα του ονόματός του. Άλλοτε ως Kluster, μετέπειτα Cluster και από το 2010 και μετά, ως Qluster, συνεχίζει να πειραματίζεται και να κυκλοφορεί δίσκους σαν πεισματάρης έφηβος. Πάντα μακριά από παλιοροκάδικες αντιλήψεις, κοιτά στο παρελθόν του για να πάρει ώθηση και όχι για να αντιγράψει τις καλές στιγμές του.<br />
<br />
Για το Elemente βγάζει από το οπλοστάσιό του τα αγαπημένα του synthesizers και παρέα με δύο ακόμη μουσικούς στήνουν 9 συνθέσεις βασισμένες σε αυτοσχεδιασμούς που ηχογραφήθηκαν live στο στούντιό τους. Δεν επηρεάζονται από σύγχρονες τάσεις και μετά την πολλοστή ακρόαση δυσκολεύομαι να πω με σιγουριά αν κυκλοφόρησε το 1973 ή μερικούς μήνες πριν γράψω αυτό το κείμενο.<br />
<br /></div>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/G_x2m0YxI6A" width="560"></iframe></div>
Katerina Makrihttp://www.blogger.com/profile/14044442537000225495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5685443406060567758.post-42604213651782711802018-12-08T18:55:00.000+02:002018-12-08T18:55:12.034+02:00Ο Θάνος Κεσανλής για το 13 της #blogovision2018<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>13. Perel - Hermetica </b>(DFA)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-_pVttwDz-G8/XAv3GTixOBI/AAAAAAAABHo/y_qnvYaG3zILMx46kQ5Ra7Gje_bNp1UsgCLcBGAs/s1600/13.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="300" src="https://4.bp.blogspot.com/-_pVttwDz-G8/XAv3GTixOBI/AAAAAAAABHo/y_qnvYaG3zILMx46kQ5Ra7Gje_bNp1UsgCLcBGAs/s1600/13.jpg" /></a></div>
To Hermetica είναι το ντεμπούτο άλμπουμ της γερμανίδας Perel, το οποίο κυκλοφορεί μέσω της ξακουστής και πολυαγαπημένης DFA και είναι μάλλον το καλύτερο ηλεκτρονικό άλμπουμ του 2018.<br />
<a name='more'></a><br />
Ποντάροντας στη συνεχόμενη ζήτηση του κοινού για την οποιαδήποτε ρετρό αναβίωση, καταφέρνει να στήσει ένα μείγμα άκρως dancefloor oriented κομματιών, που συνδυάζουν τα "παχιά" beats, τις αναγκαίες new wave μπασογραμμές και τη house αισθητική.<br />
<br />
Η καταγωγή της είναι και το μεγαλύτερο ατού της, μιας και πέρα από τις επιρροές που έχει δεχτεί από τη σκηνή του Βερολίνου, στο οποίο και εδρεύει, η γερμανική νοοτροπία είναι εμφανής καθ' όλη τη διάρκεια του δίσκου, μέσα από την ακρίβεια των ρυθμών της, την αυστηρότητα της φωνής της και την πειθαρχημένη μετάβαση από είδος σε είδος.<br />
<br />
Δε θα βρείτε party anthems, ούτε techno bangers. To μόνο που έχει σε αφθονία το Hermetica είναι κομμάτια που θα γεμίσουν υποψιασμένα dancefloors, μετά τις 4 το πρωί. Την ώρα, δηλαδή, που βγαίνουν τα φαντάσματα και κρύβονται όσοι δεν αντέχουν.<br />
<br /></div>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/8pLOpNZxYQM" width="560"></iframe></div>
Katerina Makrihttp://www.blogger.com/profile/14044442537000225495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5685443406060567758.post-67821663925390150882018-12-07T21:29:00.000+02:002018-12-07T21:29:20.808+02:00Ο Θάνος Κεσανλής για το 14 της #blogovision2018<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>14. Aidan Moffat & RM Hubbert - Here Lies The Body </b>(Rock Action Records)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-xl_zlMr7ejk/XArJjRwq_2I/AAAAAAAABHc/XcvB71KMmLApyEfG6efW9ZtVUWJKZlUsgCLcBGAs/s1600/14.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="600" height="320" src="https://4.bp.blogspot.com/-xl_zlMr7ejk/XArJjRwq_2I/AAAAAAAABHc/XcvB71KMmLApyEfG6efW9ZtVUWJKZlUsgCLcBGAs/s320/14.jpeg" width="320" /></a></div>
<br />
O Aidan Moffat είναι ο άνθρωπος που θα ήθελες να συναντήσεις τυχαία ένα βράδυ και μεταξύ ποτών, υπαρξιακών αναζητήσεων και συμβουλών ερωτικής φύσεως, να σου δείξει πώς να ζεις τη ζωή σου. Αν σε έβγαζε έξω, είμαι σίγουρος πως οι πιθανότητες να καταλήξεις σε ένα παρακμιακό σινεμά που παίζει Παζολίνι είναι ακριβώς οι ίδιες με το να σας βρει το ξημέρωμα σε κάποιο κωλόμπαρο της κακιάς ώρας. Η ουσία, όμως, βρίσκεται πως σε ό,τι κι αν σε παρέσερνε, σίγουρα θα σε έβγαζε καλύτερο άνθρωπο.<br />
<a name='more'></a><br />
Η μιζέρια του <i>(ο Πανούσης χρησιμοποίησε κάποτε τον όρο "δημιουργική μιζέρια" και τον λάτρεψα) </i>δεν είναι σαν την εντόπια που ζέχνει δήθεν κουλτούρα. Καταπιάνεται με αλήτικο τρόπο με ζητήματα που απαιτούν, υποτίθεται, σοβαρότητα και τα προσεγγίζει με σπουδαίο κυνισμό και αμεσότητα. Ελάχιστοι μπορούν να γράψουν πλέον για τη λαγνεία, για τα χρόνια που περνούν, για τη ζωή που ζούμε ή που θα θέλαμε να ζούμε, όπως εκείνος.<br />
<br />
Σαφώς και θα προτιμούσα ό,τι έγραψε γι' αυτό το άλμπουμ να παίζεται με τους Arab Strap, αλλά και η συμβολή του RM Hubbert δεν είναι αδιάφορη στο σύνολο των συνθέσεων. Ένα περίπλοκο folk υβρίδιο ντύνει τους στίχους, χωρίς περιττά τεχνάσματα και grande ενορχηστρώσεις.<br />
<br />
Κάθε χρόνο ψάχνω τον ένα δίσκο που θα χρησιμεύει περισσότερο σαν audio book, παρά σαν μουσικό άλμπουμ. Φέτος αυτή η θέση ανήκει δικαιωματικά σε αυτό το δίδυμο.<br />
<br /></div>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/8XrXmWKalwY" width="560"></iframe></div>
Katerina Makrihttp://www.blogger.com/profile/14044442537000225495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5685443406060567758.post-43997290322051503342018-12-06T21:27:00.000+02:002018-12-06T21:27:06.579+02:00Ο Θάνος Κεσανλής για το 15 της #blogovision2018<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>15. Idles - Joy as an Act of Resistance </b>(Partisan Records)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-m6iRAP-i1ek/XAl3RuVcbHI/AAAAAAAABHQ/G5reT_3Jd0AaVTt9z_zMCLFo7q57-yz4ACLcBGAs/s1600/15.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="600" height="320" src="https://3.bp.blogspot.com/-m6iRAP-i1ek/XAl3RuVcbHI/AAAAAAAABHQ/G5reT_3Jd0AaVTt9z_zMCLFo7q57-yz4ACLcBGAs/s320/15.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
Το πανκ στο 2018 μοιάζει να μην μπορεί να βρει τη θέση του ή, καλύτερα, τη θέση που του αξίζει στη μουσική επικαιρότητα, ώστε να καταφέρει να προσελκύσει νέο ακροατήριο.<br />
<a name='more'></a><br />
Οι Άγγλοι, όμως, συνεχίζουν να το παλεύουν, θεωρώντας πως έχουν τα πνευματικά δικαιώματα του είδους, με μπάντες αμφιβόλου ποιότητας και αισθητικής. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις, όπως για παράδειγμα οι Shame, οι Fontaines D.C. και, φυσικά, οι Idles.<br />
<br />
Στο νησί, λοιπόν, μετά την κυκλοφορία του εν λόγω δίσκου, στήθηκε ένα προσχεδιασμένο πανηγύρι για την επιστροφή του πανκ και των working class παιδιών που θα γλυτώσουν τον κιθαριστικό ήχο από το μουσικό περιθώριο. Υπάρχει μία μικρή δόση αλήθειας στους ισχυρισμούς αυτούς, αλλά η πραγματικότητα απέχει αρκετά κι επίσης ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη. Οι Idles είναι μια ενδιαφέρουσα μπάντα, έχει βγάλει δύο πολύ καλούς δίσκους, αλλά αμφιβάλλω αν θα συνεχίσουν μέχρι το τέλος της δεκαετίας να είναι τα πουλέν των γραφιάδων. Θα εμφανιστεί άλλη μια παρόμοια μπάντα, που θα παίζει "σχεδόν" πανκ κι αυτή, θα γίνει το καμάρι τους για κάνα δυο χρονάκια κι ο κύκλος θα συνεχίσει να επαναλαμβάνεται.<br />
<br />
Ακροατές, όμως, σαν και του λόγου μου, που πάντα θα λέμε με καμάρι ΠΑΙΧΤΕ ΠΑΝΚ ΡΕ, χαιρόμαστε όταν, έστω και με τέτοια τεχνάσματα, μπορούν να φτάσουν στ' αυτιά περισσότερων ακροατών τραγούδια, όπως το Never Fight A Man With A Perm και το Danny Nedelko, γεμάτα αμεσότητα, άγριες φωνές και στίχους που χτυπούν στο ψαχνό και φτύνουν πάνω μας όλα όσα κρύβουμε οι περισσότεροι κάτω από το χαλί μας.<br />
<br /></div>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/QkF_G-RF66M" width="560"></iframe></div>
Katerina Makrihttp://www.blogger.com/profile/14044442537000225495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5685443406060567758.post-64074756061507072082018-12-05T20:53:00.000+02:002018-12-05T21:31:54.651+02:00Ο Θάνος Κεσανλής για το 16 της #blogovision2018<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>16. Interpol - Marauder </b>(Matador records)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-m4kWi03RBXk/XAgnfgX9uyI/AAAAAAAABHE/X8M9oz8LCL8lKsjqCoY2iOf6CAVLHouRQCLcBGAs/s1600/220px-Interpol_-_Marauder_cover_art.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="220" data-original-width="220" src="https://1.bp.blogspot.com/-m4kWi03RBXk/XAgnfgX9uyI/AAAAAAAABHE/X8M9oz8LCL8lKsjqCoY2iOf6CAVLHouRQCLcBGAs/s1600/220px-Interpol_-_Marauder_cover_art.png" /></a></div>
Πότε σταματήσαμε να θεωρούμε τους Interpol υπερδύναμη του Indie Rock? Μπορούν δύο διαδοχικοί κακοί δίσκοι να αμαυρώσουν για πάντα μία μπάντα του βεληνεκούς της;<br />
<a name='more'></a><br />
Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι τους αφήσαμε στην άκρη κάπου μετά τη στροφή της δεκαετίας, απογοητευμένοι με τα Interpol (2010) και El Pintor (2014), αλλά το μεγαλύτερο κακό το έκανε ο μουσικός Τύπος που έπαψε να βλέπει στα πρόσωπα συγκροτημάτων όπως οι Interpol το κατάλληλο έδαφος για να προσελκύει αναγνώστες και επέλεξε να παίξει το παιχνίδι του όχλου και να ασχολείται με τον κάθε Lil Peep και το κακόγουστο σινάφι του.<br />
<br />
Ποτέ δεν έχασα την ελπίδα ότι θα ανακάμψουν από το δικό τους κακό σερί, και να που έφτασε 2018 με το εκπληκτικό Marauder κι επέστρεψαν με τα μανίκια σηκωμένα να διεκδικήσουν τη θέση που τους αξίζει στο εναλλακτικό στερέωμα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα από το τεράστιο Turn on the Bright Lights, μπορούν και γράφουν ακόμα τραγούδια όπως το Flight of Fancy και το NYSMAW, γεμάτα με όλα τα στοιχεία που μόνο αυτοί ξέρουν να βάζουν στα τραγούδια τους.<br />
<br />
Κιθάρες τόσο αφαιρετικά νεοϋρκέζες, μπασογραμμές σκοτεινές και γεμάτες, στίχοι προσωπικοί και καλοδουλεμένοι, τα ακούς και θέλεις να ξεζουμίσεις τις οικονομίες σου, να κλείσεις ένα εισιτήριο για τη γενέτειρά τους και να κόβεις βόλτες ακούγοντάς το. Εννοείται ντυμένος στην τρίχα όπως αυτοί, γιατί ή το ζούμε όπως πρέπει, ή αλλιώς ας πάμε σε καμιά ταβέρνα να παραγγείλουμε ουζάκια.<br />
<br />
Όσο το ακούω, η μόνη πίκρα που μου αφήνει είναι ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΠΗΓΕ ΤΟΣΟ ΣΤΡΑΒΑ και δεν μπορούν να βγάλουν έναν τέτοιο δίσκο και οι Strokes. Αυτή η πίκρα, λοιπόν, και η κακία μου, δεν τους έβαλε δεκάδα, αλλά τέτοιος είμαι.<br />
<br /></div>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/LNY1E0SkHtc" width="560"></iframe></div>
Katerina Makrihttp://www.blogger.com/profile/14044442537000225495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5685443406060567758.post-73935505676558272642018-12-04T21:22:00.000+02:002018-12-04T21:22:42.410+02:00Ο Θάνος Κεσανλής για το 17 της #blogovision2018<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>17. Cavern of Anti-Matter - Hormone Lemonade</b> (Duophonic Records) <br />
<br />
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-u4ZUNX0wtxg/XAbTmtogCtI/AAAAAAAABG4/tMsUB34mZbgk9dumb-b_TIKGy5RgKn-1ACLcBGAs/s1600/17.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://3.bp.blogspot.com/-u4ZUNX0wtxg/XAbTmtogCtI/AAAAAAAABG4/tMsUB34mZbgk9dumb-b_TIKGy5RgKn-1ACLcBGAs/s320/17.jpg" width="320" /></a></div>
<br /></div>
<div>
Στον τρίτο δίσκο των Cavern of Anti-Matter o Tim Gane (ex-Stereolab) και η παρέα του μπορεί να μην εφευρίσκουν τον τροχό, αλλά παρουσιάζουν ένα σύνολο τραγουδιών δεξιοτεχνικά δομημένων, γεμάτων από space age μελωδίες.<br />
<br />
<a name='more'></a></div>
<div>
Το εισαγωγικό δεκαεξάλεπτο Malfunction μπορεί να μας προϊδεάζει για κάτι χαλασμένο, αλλά εν προκειμένω η μηχανή είναι σε τέλεια λειτουργική κατάσταση. Οι motorik ρυθμοί στα drum machine είναι η μηχανή του οχήματος, που επιτρέπει στα ρετρο-φουτουριστικά συνθεσάιζερ να αλωνίζουν μανιασμένα προς όποια κατεύθυνση θελήσουν.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Με τους Kraftwerk εικόνισμα συνεχίζουν να μπλέκουν το kraut με την κεντροευρωπαϊκή πρωτοπορία, αλλά με τρόπο που δεν ακούγεται ξεπερασμένος. Και αυτό γιατί όλη η αίσθηση που σου αφήνει σαν δίσκος είναι ότι έχει γραφτεί για dancefloors κι ας παίζεται σε νεοψυχεδελικά φεστιβάλ. Ίσως εδώ είναι που κερδίζουν το στοίχημα και μπαίνουν στη φετινή λίστα, γιατί θαρρώ πως θέλει μεγάλη μαεστρία να μπορείς να κάνεις τον ακροατή να "κουνιέται" με εγκεφαλική χορευτική μουσική, επηρεασμένη από τους Harmonia..<br />
<br /></div>
</div>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/XVNhXIaXtFI" width="560"></iframe></div>
Katerina Makrihttp://www.blogger.com/profile/14044442537000225495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5685443406060567758.post-14590345990987321922018-12-03T19:58:00.000+02:002018-12-03T19:58:16.125+02:00Ο Θάνος Κεσανλής για το 18 της #blogovision2018<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>18. Vive la Void - Vive la Void </b>(Sacred Bones)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-Hr6rajt_FkQ/XAVs80Vo_YI/AAAAAAAABGs/AK34VZB0k1EAfJD1kCW7YFgyTVpEtgWdACLcBGAs/s1600/18.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="480" height="320" src="https://2.bp.blogspot.com/-Hr6rajt_FkQ/XAVs80Vo_YI/AAAAAAAABGs/AK34VZB0k1EAfJD1kCW7YFgyTVpEtgWdACLcBGAs/s320/18.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
Πρώτος σόλο δίσκος της Sanae Yamada, έτερον ήμισυ του Ripley Johnson (<a href="http://serotonine1.blogspot.com/2018/12/19-blogovision2018.html">του ν. 19 δηλαδή</a>) στους Moon Duo, για το αγαπημένο label της Sacred Bones, που ξέρει να περιποιείται τα δικά της παιδιά και να κυκλοφορεί για δική μας ευχαρίστηση και δικό της καπρίτσιο σχεδόν ό,τι θέλει.<br />
<a name='more'></a><br />
Ως Vive la Void λοιπόν, η Sanae αφήνει για λίγο στην άκρη την occult ψυχεδέλεια και επικεντρώνεται στα synths της, έχοντας το βλέμμα στραμμένο 3-4 δεκαετίες πίσω, με κατεύθυνση προς τα ευρωπαϊκά χώματα. Kosmische αισθητική διατρέχει το δίσκο απ' άκρη σ' άκρη, σκοτεινές μελωδίες και μονότονα drum machines σε κερδίζουν κομμάτι το κομμάτι, με την επαναληπτικότητα και τη μονοτονία του ρυθμού να επιφέρουν στο τέλος το ασυναίσθητο, αλλά επιθυμητό λίκνισμα.<br />
<br />
Οι επιρροές της πολλές και ευδιάκριτες, δεν ξενίζουν τον ακροατή σαν φτηνές αναπαραγωγές, αλλά λειτουργούν περισσότερο ως δάνεια, που τα έχει αφομοιώσει καλά και τα αναπαράγει με αυτοπεποίθηση, κάτι που λείπει πλέον από τη στεγνή και ανελέητη ρετρολαγνεία που μας κατακλύζει από παντού.<br />
<br /></div>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/opD6r_ZxxN8" width="560"></iframe></div>
Katerina Makrihttp://www.blogger.com/profile/14044442537000225495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5685443406060567758.post-66535332737998658322018-12-02T20:07:00.000+02:002018-12-02T20:07:26.657+02:00Ο Θάνος Κεσανλής για το 19 της #blogovision2018<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>19. Wooden Shjips - V. </b>(Thrill Jokey)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-W1uvovfiAW4/XAQeqBZkkZI/AAAAAAAABGg/JICqsVn_TN8ks7B_TL_CGFVV9EkUepPhACLcBGAs/s1600/19.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="640" height="320" src="https://4.bp.blogspot.com/-W1uvovfiAW4/XAQeqBZkkZI/AAAAAAAABGg/JICqsVn_TN8ks7B_TL_CGFVV9EkUepPhACLcBGAs/s320/19.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
Υπάρχουν κάποιες στιγμές που δεν καθορίζεις την επιρροή που θα έχει επάνω σου μία νέα κυκλοφορία, αλλά το γενικό πλαίσιο στο οποίο βρίσκεσαι.<br />
<a name='more'></a><br />
Κάπως έτσι, κι ενώ τ' αυτιά μου ήταν στραμμένα το μεγαλύτερο διάστημα του 2018 σε πιο off the radar ακούσματα, -δε θυμάμαι γιατί- επέλεξα να πατήσω το play στη νέα δουλειά του Ripley Johnson και της παρέας του, παρόλο που πλέον αποφεύγω τις μανιέρες όπως ο διάολος το λιβάνι. Έτσι, συνειδητοποίησα πως οι Shjips είχαν να κυκλοφορήσουν δίσκο 5 χρόνια και ξαναθυμήθηκα πόσο έχω απολαύσει σχεδόν ό,τι έχουν γράψει. Επίσης, αν και ποτέ δεν ήμουν οπαδός της νεο-χίπικης αναβίωσης του ήχου του Σαν Φρανσίσκο, οι Wooden Shjips πάντα βρίσκανε τη χρυσή τομή μεταξύ των Suicide και του Neil Young, πράγμα που με τα δικά μου κριτήρια φαντάζει ιδιαίτερα ελκυστικό.<br />
<br />
Στο πέμπτο άλμπουμ των Shjips δε λείπει τίποτα από τα συστατικά που έκαναν τον ήχο τους ευδιάκριτο ανάμεσα στην ψυχεδελική αναβίωση της τελευταίας δεκαετίας, αλλά οι συνθέσεις είναι σαφώς πιο ώριμες και στιβαρές. Η μαεστρία του Ripley στα εφέ της κιθάρας του βγαίνει πάντα μπροστά σε κάθε κομμάτι και η μπάντα φαντάζει από δίπλα του σαν καλοκουρδισμένη παρέα, που χαίρεται να βλέπει το φίλο της να παίζει με τα νέα του παχνίδια.<br />
<br />
Μια feelgood διάθεση διατρέχει το δίσκο, ανάλαφρη και χαλαρή, όσο πρέπει για να μας βοηθήσει να γλυτώσουμε από τα προκάτ beat οποιουδήποτε καλοκαιρινού χιτ της χρονιάς που αφήνουμε ξωπίσω μας. Ορμάτε λοιπόν.<br />
<br /></div>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/oxywZ6Py2rw" width="560"></iframe></div>
Katerina Makrihttp://www.blogger.com/profile/14044442537000225495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5685443406060567758.post-12472792714086975622018-12-01T19:20:00.000+02:002018-12-01T19:25:57.860+02:00Ο Θάνος Κεσανλής για το 20 της #blogovision2018<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>20. Space Africa - Somewhere Decent To Live </b>(sferic)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-EYgx4Ar-kso/XALCPd3wHFI/AAAAAAAABGU/NTKjdMziPfIOSq2o1XnGtbc0mHqqcF3DgCLcBGAs/s1600/20.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="500" height="320" src="https://4.bp.blogspot.com/-EYgx4Ar-kso/XALCPd3wHFI/AAAAAAAABGU/NTKjdMziPfIOSq2o1XnGtbc0mHqqcF3DgCLcBGAs/s320/20.jpg" width="320" /></a></div>
Dub Techno προερχόμενη από το Manchester, δύο φίλοι που έχουν ακούσει πολλά κιλά μουσική και ξέρουν ακριβώς τι θέλουν να παίξουν και σε ποιους απευθύνονται.<br />
<a name='more'></a><br />
Εδώ τα όρια μεταξύ του dub προθέματος και της ambient αισθητικής είναι αρκετά έως πολύ δυσδιάκριτα, καθ' όλη τη διάρκεια του άλμπουμ, ειδικά μετά την πολλοστή ακρόαση που καταλαβαίνεις πως οι ταχύτητες δεν ανεβαίνουν σε κανένα από τα 8 tracks. To reverb είναι παρόν και παντού σε όλο το άλμπουμ για να ζεστάνει τα γκρίζα και γυμνά beats του και να δημιουργήσει μια αίσθηση οικειότητας στον ακροατή.<br />
<br />
Οι παραγωγοί του συγκεκριμένου subgenre, που αφήνουν πλέον στην άκρη το παραδοσιακό format των δωδεκάιντσων single και επιλέγουν να εκφραστούν μέσα από ένα LP, δημιουργούν μια εμπειρία πιο ολοκληρωμένης ακρόασης, δίνοντας το χώρο τους στις συνθέσεις για να εξελιχθούν και να αναπτυχθούν, με αποτέλεσμα να φτάνει σε εμάς πλέον ένα έργο πιο μεστό και σίγουρα πιο ώριμο.<br />
<br />
Μην περιμένετε να αναφερθώ στην ενηλικίωση της electronica. Αυτά είναι ζητήματα που έχουν λυθεί, μάλλον... Επίσης είναι δύσκολο να το πετύχουμε κάπου να παίζεται, εκτός από ενημερωμένα ραδιόφωνα, υποθέτω, αλλά έχω την εντύπωση ότι τέτοιοι δίσκοι δεν ενδείκνυται, παρά μόνο για σόλο ακροάσεις και με το δάχτυλο έτοιμο στο repeat.<br />
<br /></div>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/kERrF6ZPbNA" width="560"></iframe></div>
Katerina Makrihttp://www.blogger.com/profile/14044442537000225495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5685443406060567758.post-57517046491314160182018-06-24T18:27:00.000+03:002018-06-24T18:27:50.505+03:00How Can You Not Love My Bloody Valentine<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ακούστε το νέο κομμάτι των My Bloody Valentine.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-cpG471mgQEs/Wy-4TrkEqNI/AAAAAAAABD8/ZcXKHkjngK8-TkACA7yqdv_8vx1qQ8DIACLcBGAs/s1600/th%2B%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="300" src="https://2.bp.blogspot.com/-cpG471mgQEs/Wy-4TrkEqNI/AAAAAAAABD8/ZcXKHkjngK8-TkACA7yqdv_8vx1qQ8DIACLcBGAs/s1600/th%2B%25281%2529.jpg" /></a></div>
<a name='more'></a><br />
Στα πλαίσια του London's Meltdown Festival εμφανίστηκαν και οι My Bloody Valentine, οι οποίοι μεταξύ άλλων έπαιξαν και ένα καινούργιο τους κομμάτι.<br />
<br />
Ο Κevin Shields επιβεβαίωσε τον Μάρτιο που μας πέρασε ότι η μπάντα δουλεύει πάνω σε ένα νέο ΕΡ, ενώ νωρίτερα είχαν κυκλοφορήσει την αναλογική εκδοχή των Loveless και Isn't Anything.<br />
<br />
Παρακάτω μπορείτε να δείτε και να ακούσετε το νέο τους κομμάτι, όπως αυτό παίχτηκε ζωντανά:<br />
<br />
<br /></div>
<blockquote class="instagram-media" data-instgrm-captioned="" data-instgrm-permalink="https://www.instagram.com/p/BkYhrCRABuf/" data-instgrm-version="8" style="background: #fff; border-radius: 3px; border: 0; box-shadow: 0 0 1px 0 rgba(0 , 0 , 0 , 0.5) , 0 1px 10px 0 rgba(0 , 0 , 0 , 0.15); margin: 1px; max-width: 658px; padding: 0; width: 99.375%;">
<div style="padding: 8px;">
<div style="background: #F8F8F8; line-height: 0; margin-top: 40px; padding: 50.0% 0; text-align: center; width: 100%;">
<div style="background: url(data:image/png; display: block; height: 44px; margin: 0 auto -44px; position: relative; top: -22px; width: 44px;">
</div>
</div>
<div style="margin: 8px 0 0 0; padding: 0 4px;">
<a href="https://www.instagram.com/p/BkYhrCRABuf/" style="color: black; font-family: "arial" , sans-serif; font-size: 14px; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 17px; text-decoration: none; word-wrap: break-word;" target="_blank">INSANE! @theofficialmbv 🍄</a></div>
<div style="color: #c9c8cd; font-family: Arial,sans-serif; font-size: 14px; line-height: 17px; margin-bottom: 0; margin-top: 8px; overflow: hidden; padding: 8px 0 7px; text-align: center; text-overflow: ellipsis; white-space: nowrap;">
Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη <a href="https://www.instagram.com/jezzarainbird/" style="color: #c9c8cd; font-family: Arial,sans-serif; font-size: 14px; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 17px;" target="_blank"> Jeremy Rainbird</a> (@jezzarainbird) στις <time datetime="2018-06-23T22:03:24+00:00" style="font-family: Arial,sans-serif; font-size: 14px; line-height: 17px;">23 Ιούν, 2018 στις 3:03 μμ PDT</time></div>
</div>
</blockquote>
<script async="" defer="" src="//www.instagram.com/embed.js"></script></div>
Katerina Makrihttp://www.blogger.com/profile/14044442537000225495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5685443406060567758.post-32830184734959857142018-06-24T12:52:00.000+03:002018-06-24T13:04:21.289+03:00Κυριακάτικο Σινεμά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Η πρότασή μας για σήμερα είναι μία αμερικάνικη παραγωγή του 2009 και ονομάζεται <b>Τhe Uninvited</b>.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-NWDcSC2twGU/Wy9ogPcqyWI/AAAAAAAABDY/x-vfUBkW-fkDMX1F28mCcp5Xl3qKg5XVQCLcBGAs/s1600/uninvited.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="400" height="320" src="https://4.bp.blogspot.com/-NWDcSC2twGU/Wy9ogPcqyWI/AAAAAAAABDY/x-vfUBkW-fkDMX1F28mCcp5Xl3qKg5XVQCLcBGAs/s320/uninvited.jpg" width="213" /></a></div>
<a name='more'></a><br />
Η Άννα, η πρωταγωνίστρια της ταινίας μας, επιστρέφει από την ψυχιατρική κλινική όπου νοσηλευόταν τον τελευταίο καιρό, καθώς δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τον αιφνίδιο θάνατο της μητέρας της. Επιστρέφοντας σπίτι, βρίσκει να την περιμένουν ο πατέρας της, η νέα του σύντροφος και η αδελφή της. Οι δύο αδελφές αντιμετωπίζουν καχύποπτα την καινούργια σύντροφο του πατέρα τους, που τυγχάνει να είναι και η νοσοκόμα που φρόντιζε τη μητέρα τους. Στην προσπάθειά τους να βρουν παραπάνω στοιχεία για αυτήν και το παρελθόν της, καλούνται να αντιμετωπίσουν παραισθήσεις, εφιάλτες και τραγικά συμβάντα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-kZSoBLWfWt0/Wy9pBAwQuDI/AAAAAAAABDg/ofA9dUNwGs8jI1YuMOhgJx0Ifoyz5U2vACLcBGAs/s1600/the-uninvited-2009.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1072" data-original-width="1600" height="214" src="https://2.bp.blogspot.com/-kZSoBLWfWt0/Wy9pBAwQuDI/AAAAAAAABDg/ofA9dUNwGs8jI1YuMOhgJx0Ifoyz5U2vACLcBGAs/s320/the-uninvited-2009.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
Η ταινία αποδίδει αποτελεσματικά την αίσθηση του δράματος που προϋπήρξε στις ζωές των ηρώων, χωρίς να το επιβάλλει στο παρόν. Το μυστήριο πλανάται καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας με τον τρόμο να μην κυριαρχεί συνεχώς, αλλά σε πολλά σημεία να σε βάζει σε σκέψεις για το τι πραγματικά συμβαίνει. Το τέλος αποζημιώνει, καθώς αποτελεί χαρακτηριστικό plot twist, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι και προβλέψιμο. Ιδιαίτερη μνεία στους ηθοποιούς που κάνουν την ταινία ακόμα καλύτερη: πιστεύω για να υποστηριχθεί το συγκεκριμένο σενάριο χρειάζεται πολύ καλούς ηθοποιούς που χρησιμοποιούν την εσωτερικότητα ως μέσο έκφρασης και όχι την τετριμμένη υπερβολή.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-3F5ZQJlLSyw/Wy9pHnZPu1I/AAAAAAAABDk/pz9eFKek87gWoN7YVX7WFsIveexA7sQ0ACLcBGAs/s1600/the_uninvited37.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="857" data-original-width="1280" height="214" src="https://3.bp.blogspot.com/-3F5ZQJlLSyw/Wy9pHnZPu1I/AAAAAAAABDk/pz9eFKek87gWoN7YVX7WFsIveexA7sQ0ACLcBGAs/s320/the_uninvited37.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
Σκηνοθέτες είναι οι Charles και Thomas Guard και σεναριογράφοι οι Craig Rosenberg, Doug Miro, Carlo Bernard (ναι θα τους αναφέρω κάθε φορά), ενώ παίζουν οι ηθοποιοί Emily Browning (φα ντα στι κό πρόσωπο), Αrielle Kebbel, David Strathairn και η υπέροχη, η δική μου αγαπημένη Elizabeth Banks (μου φαίνεται τέλειο πόσο κακιά και πονηρή μπορεί να δείχνει χωρίς να χρειαστεί να αλλάξει την έκφρασή της).<br />
<br />
Ό,τι πρέπει να ξέρετε για να δείτε την ταινία σάς το είπα. Άμα είστε από τους περίεργους, δείτε και το τρέιλερ:<br />
<br /></div>
<iframe allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/j47xLHZEvb4" width="560"></iframe><br />
<br /></div>
Katerina Makrihttp://www.blogger.com/profile/14044442537000225495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5685443406060567758.post-38655610733397265172018-06-21T16:06:00.002+03:002018-06-21T16:08:46.817+03:00Oι Chemical Brothers στην Αθήνα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Το Release Athens Festival επιστρέφει και σε Autumn Edition, τον Σεπτέμβριο που μας έρχεται.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-8nGpGO0-Fek/WyuhbXFzi8I/AAAAAAAABDE/tZiCWs63Fjs1af2JRalxiKK6fbOGEMiZgCEwYBhgL/s1600/cb.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="420" data-original-width="610" height="275" src="https://3.bp.blogspot.com/-8nGpGO0-Fek/WyuhbXFzi8I/AAAAAAAABDE/tZiCWs63Fjs1af2JRalxiKK6fbOGEMiZgCEwYBhgL/s400/cb.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-8nGpGO0-Fek/WyuhbXFzi8I/AAAAAAAABDA/JCeyyNqiPTsNpOBfSF-sOO_e50tgEYaegCLcBGAs/s1600/cb.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div>
<a name='more'></a>Συγκεκριμένα, το Σάββατο στις <b>8 Σεπτεμβρίου</b> θα εμφανιστούν live οι <b>Chemical Brothers</b> στο <b>Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας</b>. Το ντουέτο από το Manchester υπόσχεται μία οπτικοακουστικά συναρπαστική βραδιά, κάτι στο οποίο μπορούν να ελπίζουν όλοι οι λάτρεις της ηλεκτρονικής dance σκηνής.<br />
<br />
Για να μπορέσετε να τους απολαύσετε και εσείς από κοντά και να ζήσετε μία βραδιά γεμάτη μουσική, ψυχεδελικά visuals, strobe lights και lasers, προμηθευτείτε τα εισιτήριά σας:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>τηλεφωνικά στο 11876</li>
<li>online στο www.viva.gr και www.fuzzclub.gr/event/the-chemical-brothers/</li>
<li>στα καταστήματα Reload, Seven Spots, Media Markt, Ευριπίδης, στον πολυχώρο Yoleni’s (Σόλωνος 9, καθημερινά 8:00-00:00, Σάββατο 9:00-00:00, Κυριακή 10:00-20:00), στο Viva Kiosk Συντάγματος (Πλ. Συντάγματος 4, καθημερινά 9:00-21:00) και στο Viva Spot Τεχνόπολης (μέσα στον χώρο της Τεχνόπολης, είσοδος από οδό Περσεφόνης, Δευτ-Σαβ 11:00-19:00)</li>
</ul>
Η προπώληση ξεκίνησε προς 35 ευρώ, και θα διατηρηθεί μέχρι τις 30 Ιουνίου. Από την 1η Ιουλίου, θα συνεχιστεί στα 40 ευρώ. Στην τελευταία φάση της προπώλησης, η τιμή θα είναι 45 ευρώ, ενώ στο ταμείο, το βράδυ της συναυλίας, 50 ευρώ.<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Katerina Makrihttp://www.blogger.com/profile/14044442537000225495noreply@blogger.com0